Όλα στον πρόσκαιρο αυτόν βίο μας έχουν αρχή και τέλος. Είναι νομοτελειακό... Αμφισβήτηση δεν υπάρχει περί του ότι όλοι μας είμαστε πεπερασμένα όντα, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, πατρίδας, μόρφωσης, επαγγέλματος, θρησκείας κ.ο.κ.
Ένα είναι το μόνο βέβαιο και σίγουρο!.. Ότι όλοι μας νιώθουμε βαθιά μέσα μας πότε πράττουμε το καλό και πότε το κακό. Αν και συνηθέστερα μας έλκει το «εύκολο προσωπείο» του να είμαστε πάντα οι καλοί και οι αθώοι, ενώ για μας - για να έχουμε υποσυνείδητα το άλλοθί μας καλυμμένο - σπανίως ή και καθόλου μπαίνουμε στον κόπο να κάνουμε αυτοκριτική σκληρή με τις πράξεις και συνήθειές μας. Έτσι πάντα φταίνε για όλα οι απέναντι και ουδέποτε εμείς, που αν και αν και αν... θα είχαμε γίνει και εθνικοί σωτήρες και ήρωες... Ξεχνάμε όμως ότι η κοινωνία και εν πολλοίς η πατρίδα είναι ένα σύνολο «κρίκων» - πολιτών που συνιστούν μια μακριά αλυσίδα... που όταν πια πολλοί κρίκοι της «σαπίσουν...» κόβεται σε χίλια κομμάτια, ανεξάρτητα ποιοι κρίκοι είναι τελείως «σάπιοι» ή άλλοι λιγότερο και μερικοί, ας πούμε ένα 10% υγιέστεροι... (ενδεικτικά λ. χάριν).
Σημασία έχει πάντα το τελικό αποτέλεσμα. Δυστυχώς. Κι όταν φίλοι μου κοπεί μια αλυσίδα που κρατάει έναν «Τιτανικό» - για να χρησιμοποιήσω τους θεατρινισμούς των Νο 1 θεατρίνων μας, αυτών του Ελληνικού Κοινοβουλίου, λυπάμαι που το λέω, και μείνει ξερή η άγκυρα στο βυθό, τύφλα να ’χει το παγόβουνο... όταν πιάσει μεγάλη «τρικυμία» στην κοινωνία... Διότι «οργή λαού, οργή Θεού», λέει ο σοφός λαός μας... που ποτέ δεν πεθαίνει.
Αυτός ο ήρωας λαός, με το φιλότιμο και τη μεγαλοψυχία μεν, αλλά... και τα κατάλοιπα του ραγιαδισμού δε... τη θελήσει του. Διότι η σήψη και η διάλυσή μας σήμερα σαν έθνος είναι αιτία λαθών και πελατειακής σχέσης βουλευτή - πολίτη, που όταν πάρουν το πολυπόθητο αξίωμα γίνονται χειρότεροι από τους κοτσαμπάσηδες, τα παράσιτα και τα σαπρόφυτα - οι υπηρεσίες των συμφερόντων των μεγάλων αφεντικών τους, Μερκ-οζί και ΔΝΤ κ.λπ., κ.λπ. τραπεζιτών και μεγαλοκαταθετών... Έστω και αργά η αλήθεια λάμπει και είναι η βασίλισσα απάντων... έλεγε ο Δημοσθένης. Ουαί και αλίμονο!
Έστω και αργά θέλω να πιστεύω ότι ο κοσμάκης αυτός ο μικρός, ο μέγας, ξύπνησε μετά τα χιλιάδες ψέματα και «θα» όταν η Ελλάδα... «έπεφτε» επί 37 χρόνια από τα μπαλκόνια... και γινόταν βορά στο από πολλά έτη καλά στημένο σκηνικό, μεθοδευμένο για την πολλοστή φορά εξόντωσή μας σαν έθνος...
Πιο πολύ θλίβομαι για τα νέα Ελληνόπουλα, τα παιδιά ολονών μας, που για μένα προσωπικά είναι ήρωες, θα το πω για πολλοστή
φορά και αποτελούν τη μεγαλύτερη πολιτική προδοσία της πατρίδας και το χειρότερο έγκλημα που δεν υπάρχουν «δόσεις» για να το ξεπληρώσουμε όλοι μας ως Έλληνες...
Με πόνο και αγάπη
Στ. Τζατζόπουλος
ιατρός παθολόγος - ογκολόγος
