Οικονομική κρίση μαστίζει τις ευρωπαϊκές, κυρίως, χώρες από διετίας και πλέον, με το ενδιαφέρον των ειδημόνων να είναι στραμμένο, όχι τόσο στο πρόβλημα αλλά στις επιδιώξεις του «γαλλο-γερμανικού άξονα», για την κηδεμονία του μεγάλου εγχειρήματος της Ενωμένης Ευρώπης(;).
Τούτο ασφαλώς είναι ένα γεγονός. Όπως γεγονός είναι ότι, για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης, η Ελλάδα επελέγη (ή αυτοπροτάθηκε;) ως πειραματόζωο, με τους άλλοτε απείθαρχους Έλληνες σε ρόλο αμνών προς θυσιαστήριο…
Γεγονός επίσης είναι πως, οι ηγέτες αυτής της χώρας, κατώτεροι των περιστάσεων, αποδέχθηκαν ασυζητητί (ή, κατ’ άλλους, πρότειναν) ως βωμό του θυσιαστηρίου την Ελλάδα και από διετίας αφαιμάσσουν τους συμπατριώτες τους αναίσχυντα, στο όραμα διάσωσης του ευρώ ή αποτροπής της αποπομπής της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και το έσχατο γεγονός είναι πως, ψεύδονται και στις δύο περιπτώσεις. Γιατί συνοδευτικά γεγονότα αποκαλύπτουν πως:
-η διάσωση του ευρώ εναπόκειται στη διάθεση της δυαρχίας Γερμανών και Γάλλων, και
-η αποπομπή μιας χώρας από την Ε.Ε. δεν επιτρέπεται από καμία Συνθήκη. Μόνο οικειοθελής αποχώρηση είναι δυνατή.
Καθώς έτσι έχουν τα πράγματα κι όλα όσα αναφέρθηκαν είναι διαπιστώσεις και του πλέον αδαούς ή αφελούς πολίτη αυτής της χώρας, μπορούμε να δούμε την τραγωδία των Ελλήνων, στην οποία επενδύουν πολλοί φωστήρες και μάγοι της πολιτικής, για το δικό τους μικρόψυχο συμφέρον.
Κατ’ αρχήν ήταν η κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων και ανατροπή της αμοιβής εργασίας. Ακολούθησε ληστρική επιδρομή σε εισοδήματα και συντάξεις, με μειώσεις αποδοχών, κατάργηση δώρων, αύξηση της φορολογίας. Επινοήθηκε η απελευθέρωση, όχι της αγοράς εργασίας αλλά της ανεμπόδιστης απόλυσης εργαζομένων και της εγκατάλειψης των δημόσιων επενδύσεων. Επαναφορολογήθηκαν εισοδήματα, απαλλάχθηκαν φορο-οφειλέτες, πολλαπλασιάστηκαν οι άνεργοι και το 40% πλέον των Ελλήνων προσπαθεί να επιβιώσει κάτω από το –πώς προσδιορίζεται άραγε;- όριο της φτώχειας.
Κι ενώ συμβαίνουν τούτα, η διαπίστωση πολιτικών και δημοσιογράφων είναι πως, ο λαός είναι οργισμένος! Αλήθεια; Και τι κάνουν οι πρώτοι για να τον κατευνάσουν και οι δεύτεροι για να συμπαρασταθούν; Οι μεν μιλούν για τη θυσία και τη φτώχεια, με χαμόγελα στα τηλε-παράθυρα και χειροκροτήματα στη Βουλή, οι δε –κυρίως αυτοί της τηλεόρασης- σκυλεύουν στην κυριολεξία τον πόνο, επιδιδόμενοι σε τρομοκρατία της νοημοσύνης όσων επιχειρούν να παρακολουθήσουν δελτία «ειδήσεων» ή «ενημερωτικές» εκπομπές.
Οργίζεται ο λαός αλλά δεν βρίσκει τρόπο εκτόνωσης. Δεν θέλει εξτρεμισμούς, δεν αποζητά σύγκρουση. Ελπίδα περιμένει. Να τον ακούσουν θέλει. Έχει κι αυτός λόγο, που όμως οι κρατούντες τον φοβούνται. Γιατί θ’ ακούσουν πως:
-μαζί ΔΕΝ τα φάγαμε,
-εμείς πληρώνουμε, ΕΣΕΙΣ ΟΧΙ!
Και το «εμείς (μόνο) πληρώνουμε», δεν είναι σχήμα λόγου.
Αναλογίστηκαν άραγε τι έχει συμβεί με τα μέχρι τώρα ληφθέντα... φεουδαρχικά μέτρα;
Μιλούν πάντα ότι χρειάζονται κάποια δισ. για το χρέος, άλλα τόσα για δαπάνες και προχωρούν ακάθεκτοι στις τσέπες, όχι των φοροφυγάδων –εχόντων, κατεχόντων- και των δικών τους αλλά των συνεπών φορολογουμένων. Την εύκολη λεία... Και ποιο είναι το αποτέλεσμα;
Μ’ ένα πρόχειρο υπολογισμό, με τις επιβαρύνσεις (και το πρόσφατο τέλος-χαράτσι για την κατοικία), σε συνδυασμό με τις μειώσεις αποδοχών και αύξηση της φορολογίας, κάθε μισθωτός που εργάζεται 12 μήνες τον χρόνο, αμείβεται μόνο για τους 9! Για 3 μήνες δηλαδή, αυτός και η οικογένειά του είναι καταδικασμένοι στον... «κοπανιστό αέρα», τη στιγμή που μαθαίνουν ότι ένας απλός βουλευτής, στο ίδιο διάστημα, εξακολουθεί να πλουτίζει! Αυτή είναι η Δημοκρατία;
Αν συμπάσχουν ή αν ειλικρινά θέλουν κα κατευνάσουν τα πνεύματα... «ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα»: Να παραιτηθούν, για ένα χρόνο, όλων των απολαβών και επιχορηγήσεων που λαμβάνουν. Και οι υπουργοί το ίδιο... Και οι συμβουλάτορες υπουργών και πρωθυπουργών, ημεδαποί και αλλοδαποί... Να αποδείξουν κάποια στιγμή ότι δεν είναι «επαγγελματίες» της πολιτικής κι ότι άδικα κατηγορούνται για... «μπίζνες». Αν και είναι εκείνοι που, διαχρονικά, έγιναν ιδιοκτήτες ακινήτων και γης, πέραν κάθε φαντασίας, αν εξαιρέσει κάποιος τις καταθέσεις στο εξωτερικό και σε «οφ-σορ» εταιρίες...
Αυτά δεν γίνονται, βέβαια, στην Ελλάδα κι ούτε είμαστε αιθεροβάμονες να πιστέψουμε ότι μπορεί να γίνουν. Και τούτο γιατί –κοινή διαπίστωση κι αυτό- αυτοί που κυβερνούν επί δύο και πλέον χρόνια, έχουν απαξιώσει με δηλώσεις τους στο εξωτερικό, την εντιμότητα, την αξιοπρέπεια και τη φιλοπατρία του Έλληνα. Θεώρησαν πως ο Έλληνας πολίτης είναι το... υποπόδιό τους στον.. θρόνο της εξουσίας, εκεί όπου είναι γαντζωμένοι οικογενειοκρατικά, κοντά ένα αιώνα. Την οικογενειοκρατία πιστοποιεί μια μελέτη ονομάτων, που δεν είναι κατ’ ανάγκην αρχηγικής ή πρωθυπουργικής προέλευσης. Και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης η αναφορά.
Όμως, τι μέλλει γενέσθαι, με το πρόβλημα της επιβίωσης του Έλληνα; Καλές είναι οι διαπιστώσεις και οι αναλύσεις, μόνον όταν οδηγούν στο «δια ταύτα». Αλλιώς, πρόκειται για επαίσχυντη υποκρισία. Και τα κροκοδείλια δάκρυα είναι περιττά...
Αν δεν κατορθώσουμε, ως πολίτες, ν’ αποτινάξουμε κομματικές ταμπέλες για να επιβληθεί η ανάγκη εκλογών κάθαρσης, τότε, αλίμονο, στο τέλος αυτής της αλλοπρόσαλλης τετραετούς διακυβέρνησης θα γνωρίσουμε για τα καλά πως, η Ελλάδα ναι μεν δεν πεθαίνει, οι Έλληνες όμως δεν είναι αθάνατοι...
ΖΗΤΥ
