Μόρφωση είναι μια ευρεία έννοια, ευρύτερη αυτής της σχολικής, γυμναστικής, πανεπιστημιακής... κ.ο.κ.
Μόρφωση και μορφωμένος λαός, κοινωνία εν προεκτάσει, είναι κατ’ αρχάς σεβασμός στα πανάρχαια ιδανικά, αξίες και δικαιώματα του κάθε ανθρώπου και κάθε λαού... Μπορεί κάποιος να κατέχει περισσότερα του ενός πτυχία, αλλά στην ουσία να είναι αμόρφωτος ή ακόμη και επικίνδυνος για ολόκληρη την κοινωνία ή το... λαό, αν δεν σέβεται τα στοιχειωδέστερα κοινωνικά αγαθά και ανθρώπινες αξίες της κάθε κοινωνικής βαθμίδας και τάξης, ανεξάρτητα από συμφέροντα. Αν δεν σέβεται την πατρίδα του και την ιστορία της, αν δεν σέβεται τον κάθε πολίτη με τα δικαιώματά του - εκτός από τις υποχρεώσεις του μόνον - γιατί μόνο αυτές συμφέρουν το σημερινό σύστημα - όταν προεκλογικά ας το πούμε τον γεμίζει με ατελείωτα και κάλπικα «θα», υποσχέσεις και αισχρότατα ψεύδη που εν τέλει ξεφτιλίζουν όλη την κοινωνία και τις ανάγκες της... διεθνώς. Και είναι όλο το δράμα μας σήμερα σαν λαός, που τα πληρώνουν πιο ακριβά απ’ όλους τα παιδιά μας.
Όμως, και από την άλλη πλευρά, όταν το λαό τον εθίζουμε να ζει σε ένα σύστημα ατελεύτητου ραγιαδισμού και κοτσαμπασισμού, επειδή και αυτόν έτσι τον βολεύει... τότε είναι ηλίου φαεινότερον ότι τα πράγματα μπερδεύονται, κυρίως στην έννοια του κράτους, της κρατικής και δίκαιης μηχανής, διότι κράτος, εκ του κρατέω-τώ, σημαίνει διοικώ, άρχω, εξουσιάζω, αλλά δίκαια. Άλλως καταντάει ασυδοσία και αναρχία. Διότι εγώ όταν εξουσιάζω έναν λαό, ας πούμε, και δεν ασκώ με δικαιοσύνη και σεβασμό την εξουσία μου σε όλα τα στρώματα του λαού, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, τότε δεν διαφέρω σε τίποτα από τους τριάκοντα τυράννους των παλαιών Αθηναίων προγόνων μας... που άφησαν ιστορία... (Με μελανά βέβαια χρώματα στις σελίδες της...).
Για να μην σας κουράζω φίλοι μου περαιτέρω, με λίγα λόγια, προσωπικά πιστεύω ότι ο πυρήνας των προβλημάτων μας ως λαός είναι η έλλειψη σεβασμού...
Η έλλειψη σεβασμού από τους πολιτικούς, από τους πολίτες, εξουσιάζοντες και εξουσιαζόμενους, η έλλειψη σεβασμού προς το συνάνθρωπό μας, τον γείτονά μας, την πατρίδα μας, την ιστορία μας και το κυριότερο και σπουδαιότερο απ’ όλα η έλλειψη σεβασμού και ανάληψη υπευθυνότητας και πραγματικής αγάπης και προσέγγισης στα ίδια μας τα παιδιά, στα οποία χρωστάμε ένα μεγάλο συγγνώμη, αλλά εμπράκτως, όχι στα λόγια.
Με πόνο και αγάπη
Στέφ. Τζατζόπουλος,
ιατρός παθολόγος - ογκολόγος
