* Από τον Δημήτρη Νούλα
Σαν ταλαιπωρημένο φορτηγό με διπλό διαφορικό μοιάζει η κυβέρνηση καθώς αγκομαχά να βγάλει τη χώρα από δύσβατες ανηφοριές κι ενώ είναι περισσότερο από εμφανής η εκχώρηση ζωτικού κυβερνητικού πεδίου από τον Γ. Παπανδρέου στον πληθωρικό Β. Βενιζέλο.
Όπως εμφανέστατη είναι και η ροπή του Βαγγέλη προς την υπερβολική χρήση των μίντια είτε για σημαντικά θέματα όπως ήταν π.χ. η μονομαχία του στη Βουλή με τον Α. Τσίπρα για τις γνωστές επιστολές στην πρόεδρο του ΔΝΤ είτε για ασήμαντα όπως η «μονομαχία» του σε εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου με τον αξιόλογο δημοσιογράφο-ερευνητή κ. Βαξεβάνη.
Πάντως τόσο η απόφαση της 21ης Ιουλίου όσο και η προχθεσινή, ανήμερα της εορτής του Μυροβλήτη Αγίου Δημητρίου, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ιστορικής σημασίας όχι μόνο γιατί καθησυχάζουν κάπως τους Έλληνες από τον ορατό κάθε φορά κίνδυνο της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας αλλά κυρίως γιατί επιφέρουν προσωρινά έναν επιθυμητό συμβιβασμό ανάμεσα στις ισχυρές δυνάμεις που κατά κύριο λόγο επιβάλλουν τις εξελίξεις τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η χαρισματική Άγγελα Μέρκελ που πίσω από το καλοσυνάτο πρόσωπο κρύβει αναμφισβήτητες ικανότητες χειραγώγησης τόσο των αντιδράσεων των Ευρωπαίων εταίρων όσο και των αντιδράσεων στο εσωτερικό της μέτωπο οδηγεί με εξαιρετική δεξιοτεχνία το γερμανικό άρμα στην οικονομική –και όχι μόνο-ηγεμονία της Ευρώ-πης αφήνοντας πίσω τη Γαλλία του Ν. Σαρκοζί και επιβεβαιώνοντας τον Α. Παπανδρέου που έλεγε ότι «... το πιθανότερο είναι πως οι εξελίξεις στην ήπειρό μας θα οδηγήσουν σε μια γερμανική Ευρώπη παρά σε μια ευρωπαϊκή Γερμανία».
Η υποδοχή της απόφασης της 26ης προς την 27η Οκτωβρίου από τα διεθνή μέσα και από τα μεγάλα χρηματιστήρια του κόσμου υπήρξε ενθαρρυντική τόσο για τη χώρα μας όσο και ευρύτερα γιατί εκλαμβάνεται, πέραν των άλλων, ως η αρχή μιας σχετικά σοβαρής προσπάθειας για τιθάσευση της αστάθειας που προέρχεται από την διόγκωση του εξωτερικού χρέους των χωρών της νότιας Ευρώπης κάτι που φαίνεται να ικανοποιεί και τον Πρόεδρο Μπ. Ομπάμα ενόψει μάλιστα της συνόδου των G20.
Στο δικό μας εσωτερικό μέτωπο και καθώς οι δίκαιες αντιδράσεις των πολιτών, οργανωμένων ή όχι, λαμβάνουν, σε κάποιες περιπτώσεις, ακραίες μορφές οι πολιτικές δυνάμεις βαδίζουν σε αυτιστικού χαρακτήρα μονοδρόμους και με δημόσιο λόγο, διότι διάλογος δεν υφίσταται, που συνεχώς ανεβάζει τα ντεσιμπέλς της έντασης. Στο αληθές ή υποκριτικό αίτημα της κυβέρνησης για συναίνεση το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων της αντιπολίτευσης αναλίσκεται σε αντι-μνημονιακή ρητορεία χωρίς όμως πειστική εναλλακτική πρόταση. Δηλαδή κυριαρχεί ο στείρος και πολωτικός κομματισμός ή αλλιώς το κόμμα «uber alles».
Κι όλα αυτά συνέβησαν κατά παράδοξο τρόπο μια-δυο ημέρες πριν από τον εορτασμό της Εθνικής μας επετείου κι ενώ σ’ αυτή τη συγκυρία μας επιβάλλεται η μόνιμη εποπτεία με εντολή της φράου Μέρκελ αλλά και κατόπιν ελληνικού αιτήματος. Έτσι η ανά τρίμηνο περίπου επίσκεψη της τρόϊκας θα αντικατασταθεί από την υπό τον κ. Χάιντς Ράιχενμπαχ εποπτεύουσα ομάδα ειδικών ώστε να υπάρχει η ελπίδα (όχι η βεβαιότητα) θεσμικής και οικονομικής προσαρμογής της χώρας στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που από τη φύση της συνιστά εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας από όλες τις χώρες της Ε.Ε. προς ένα υπερεθνικό σχήμα.
Άλλωστε είναι γνωστό πως όλες οι προσπάθειες του παρελθόντος για μετατροπή της Ελλάδας, με ίδιες δυνάμεις, σε κράτος Δυτικού τύπου απέτυχαν γιατί σκόνταψαν είτε στην αντίδραση των κοτσαμπάσηδων (βλ. δολοφονία Καποδίστρια) είτε σε μικροκομματικές και διχαστικές λογικές (Τρικούπης, Βενιζέλος) που εξελίχθηκαν σε εθνικές καταστροφές είτε γιατί το DNA μας ήταν και εν πολλοίς παραμένει βαθιά ανατολίτικο.
Η μεταπολιτευτική περίοδος που σε μεγάλο βαθμό συνέπεσε με την παρουσία της χώρας στην Ευρωπαϊκή οικογένεια –παρά τις όποιες προσπάθειες-δεν μπόρεσε να επιτύχει τον κοινωνικό και οικονομικό μας εκσυγχρονισμό καθώς τα μετεμφυλιακά σύνδρομα (κράτος-λάφυρο) και η πελατειακή λογική συνέτριψαν κάθε ορθολογισμό και ακύρωσαν κάθε απόπειρα για βελτιώσεις όπως π.χ. συνέβη με το Ασφαλιστικό επί Γιαννίτση.
Σήμερα οι πατριωτικές κορώνες περί εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, επειδή θα παρακολουθεί ο κ. Ράιχμαν την υλοποίηση των δεσμεύσεων που συμφωνήθηκαν, ηχούν περίεργα στα αυτιά των περισσοτέρων καθώς γνωρίζουν πως αυτές οι κορώνες συσπειρώνουν κυρίως εκείνους που πλούτισαν κηδεμονεύοντας την Ελλάδα της μιζέριας και των «μαυρογιαλούρων», που άντλησαν και αντλούν δύναμη από τα κομματικά μικρομάγαζα και που αρνούνται πεισματικά να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις.
Διότι το θέμα της ανεξαρτησίας της χώρας και κάθε μικρής χώρας κρίνεται σε άλλα γήπεδα και όχι στη διαμάχη για εκσυγχρονισμό των θεσμών και των δομών της. ΄Η καλύτερα η αυτονομία και η ανεξαρτησία ενισχύονται όταν η όποια χώρα πατάει καλύτερα στα πόδια της με γνώση και ικανότητες που διασφαλίζουν πιο ποιοτική και πιο ασφαλή, με τις απαραίτητες συμμαχίες, παρουσία στο διεθνές περιβάλλον.
Η Ελλάδα είναι καιρός πλέον να εγκαταλείψει τις λογικές της «παράγκας» και με τις απαραίτητες θυσίες όλων να στρέψει με αποφασιστικότητα το βλέμμα στο μέλλον. Ένα τέτοιο εγχείρημα όμως για να είναι λυσιτελές απαιτεί να συνοδοιπορεί με το πνεύμα της δίκαιης κατανομής των βαρών. Για να έχει στέρεες βάσεις οφείλουν όλοι, ανάλογα με τις δυνάμεις τους και χωρίς εξαιρέσεις, να συμβάλλουν ώστε το «φορτηγό» η ΩΡΑΙΑ ΕΛΛΑΣ να ξεκολλήσει κάποια στιγμή από τις λάσπες της καθυστέρησης.
* Ο Δημήτρης Νούλας είναι Χημικός
