Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Οι εταίροι του γαλλογερμανικού άξονος, η Καγκελάριος Α. Μέρκελ και ο Πρόεδρος Ν. Σαρκοζί, παρά τις εμφανείς ενδοκαπιταλιστικές διαφορές των οικονομικών ελίτ των χωρών τους, απεργάζονται σχέδια, ερήμην των λοιπών εταίρων της Ευρωζώνης, εν κρυπτώ και παραβύστω, (υποτίθεται) για την έξοδο από την οικονομική κρίση στην Ευρώπη, αλλά με βασικό στόχο τη διάσωση των τραπεζών (και όχι φυσικά των εργαζομένων και των συνταξιούχων).
«Η λύση θα καθοδηγηθεί από τη Γερμανία και τη Γαλλία, σε συμφωνία – αλλά όχι έπειτα από διαβουλεύσεις – με τους εταίρους της Ευρωζώνης», δήλωσε ο εκπρόσωπος της Γερμανικής Καγκελαρίας Στέφαν Ζάιμπερτ.
Η δε κυβέρνηση των Αθηνών προσπαθεί (επί ματαίω) να πείσει την ελλαδική κοινή γνώμη ότι μετέχει των όποιων σχετικών διαβουλεύσεων, που αφορούν την Ελλάδα και περιλαμβάνουν σχέδιο άγριου κουρέματος του ελληνικού χρέους.
Παράλληλα είναι η ίδια η κυβέρνηση, η οποία, ως εντολοδόχος της Τρόικας, συνεχίζει τον άγριο σφαγιασμό εισοδημάτων, συντάξεων και εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, δια του νέου κρατικού προϋπολογισμού του 2012 και του διαβόητου πολυνομοσχεδίου Βενιζέλου, ενώ συμμερίζεται την εντολή των δανειστών της χώρας για την κατάργηση των κλαδικών και συλλογικών συμβάσεων και στον ιδιωτικό τομέα.
Κι ενώ η κοινωνία μοιάζει με καζάνι έτοιμο να εκραγεί (καθώς κόπηκε το όποιο υποτιθέμενο λίπος υπήρχε και ήδη «κτυπούν» στο ψαχνό και στο κόκαλο) ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως Ευ. Βενιζέλος μετήλθε, εκ νέου, όλης της αδιαμφισβήτητης ρητορικής του δεινότητας και μας είπε δύο πράγματα:
Το ένα είναι πως αν δεν περάσει το πολυνομοσχέδιο (προκαλώντας μάλιστα τους «πράσινους» βουλευτές που διαφωνούν να το ψηφίσουν αλλιώς να αναλάβουν την ευθύνη να ρίξουν την κυβέρνηση) τότε δεν θα λάβει η Ελλάδα την 6η δόση του πρώτου δανείου (από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την ΕΕ).
Και το δεύτερο (αυτό το είπε δήθεν περίλυπος) ότι οδεύουμε, ως κοινωνία, στο βιοτικό επίπεδο που είχαμε το 2004 και (φυσικά αν δεν περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα) θα φτάσουμε στα επίπεδα του 1960.
Είναι προφανές πως οι άνθρωποι, οι οποίοι (κατά παραβίαση της λαϊκής εντολής του Οκτωβρίου του 2009, άρα και του Συντάγματος) λένε ότι κυβερνούν τη χώρα, προσποιούνται ότι δεν έχουν αντιληφθεί πού οδηγούν τον τόπο και την κοινωνία, ενώ έχει καταστεί σαφές ότι βουλιάζουν την Ελλάδα σε έναν νέο Καιάδα, το χειρότερο που έζησε ο τόπος, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και όχι μετά τη Μεταπολίτευση του 1974, όπως, μέχρι τώρα, συνηθίζαμε να λέμε.
Όμως, την ίδια στιγμή, ο πρωθυπουργός Γιώργος Α. Παπανδρέου, εν μέσω του γενικού χαμού και της αβεβαιότητας, ανακοίνωσε – και μάλιστα δύο μήνες πριν !!! - ότι στις 5 Δεκεμβρίου θα συναντηθεί στην Αθήνα με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν.
Προς τι αυτή η σπουδή;
Προς τι αυτή η πρεμούρα;
Η μία εξήγηση έχει να κάνει με μίαν ακόμη προσπάθεια του Γ. Α. Παπανδρέου να πείσει, κυρίως τους ευρωπαίους εταίρους, ότι διαθέτει (ακόμη) «αμερικανικές πλάτες».
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που λένε ότι «καλά, αυτό το ξέραμε» και υπενθυμίζουν ότι ο σημερινός πρωθυπουργός «έπαιξε» το αμερικανικό παιγνίδι, επιτρέποντας (προαποφασισμένα, όπως έχει αποκαλύψει ο Ντομινίκ Στρος Καν) στο ΔΝΤ (δηλαδή τους Αμερικανούς) να εισβάλει στην Ευρωζώνη, καθώς το Ταμείο έχει, ήδη, «βάλει πόδι» στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία.
Υπενθυμίζεται, εξάλλου, ότι τόσο ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, όσο και ο Υπουργός του των Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ, αλλά και ο αντιπρόεδρος Τζό Μπάιντεν, έχουν κατ’ επανάληψη παρέμβει και πιέσει την Καγκελάριο Α. Μέρκελ και τον Πρόεδρο Ν. Σαρκοζί να βοηθήσουν την Ελλάδα, καθώς αν η χώρα καταρρεύσει ή χρεοκοπήσει θα υπάρξει ντόμινο εξελίξεων στη διεθνή (αλλά και την αμερικανική) οικονομία.
Ανταποκρίσεις από την Ουάσιγκτον («Ελευθεροτυπία») αναφέρουν ότι «ένας συγκερασμός παραμέτρων ποικίλων σκοπιμοτήτων και συμφερόντων θα φέρει στην περιοχή» τον Τζο Μπάιντεν, ο οποίος θα επισκεφθεί την Ελλάδα και την Τουρκία, «λίγο πριν από την επίσημη έναρξη της προεκλογικής περιόδου των αμερικανικών προεδρικών εκλογών του προσεχούς έτους». Με φόντο και τις ψήφους των ελληνοαμερικανικών, ο Τ. Μπάιντεν «θα προσφέρει, κατά τα ειωθότα και στο πνεύμα των δηλώσεων της Χίλαρι Κλίντον, κατά την πρόσφατη επίσκεψή της, «καλά, αλλά ανούσια λόγια εσωτερικής κατανάλωσης», που έχει απελπιστικά ανάγκη η κυβέρνηση Παπανδρέου για την επιβίωσή της στο εσωτερικό και ευρωπαϊκό περιβάλλον». Και παράλληλα «θα επιχειρήσει να της δώσει φραστική συμπαράσταση και ενθάρρυνση στις «δύσκολες οικονομικές αποφάσεις» της - εμμέσως ρίχνοντας «βέλη» στους Ευρωπαίους για την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος».
Οι γνωρίζοντες την αμερικανική λογική και νοοτροπία λένε ότι αυτά δεν σημαίνουν πως η εν λόγω στήριξη «πάει πακέτο». Δηλαδή, λένε κάποιοι ξένοι διπλωμάτες, μπορεί τα αναμενόμενα εύσημα από τον Τζο Μπάιντεν για την προσπάθεια της Ελλάδος και τη σχετική «συμβολή» του Γ. Α. Παπανδρέου, να σημαίνουν αμερικανική στήριξη της χώρας, αλλά όχι κατ’ ανάγκην με τον ίδιο ως πρωθυπουργό.
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον εγκαταλείπει τη στήριξή της στο Γ. Α. Παπανδρέου, η οικογένεια του οποίου έχει στενούς, διαχρονικούς δεσμούς με τον αμερικανικό παράγοντα, παρά τις επιμέρους διακυμάνσεις που έχει περάσει αυτή η σχέση, αλλά ενδεχομένως να τον προϊδεάσει για το προσωπικό πολιτικό του μέλλον.
Κάποιοι, πάλι, πιο καχύποπτοι, ενθυμούμενοι ότι ο Αμερικανός Υπουργός των Εξωτερικών Γουόρεν Κρίστοφερ είχε, το 1993, προαναγγείλει τις εκλογές, που διεξήχθησαν λίγους μήνες μετά, δεν αποκλείουν ο Γ. Α. Παπανδρέου, μετά την επίσκεψη Μπάιντεν, να ανακοινώσει εκλογές για τον Ιανουάριο ή το Φεβρουάριο, εκλογές που θα αποτελέσουν τη δική του οδό διαφυγής.
Εν πάση δε περιπτώσει, ξένοι διπλωμάτες κι άλλοι αναλυτές δεν πιστεύουν ότι θα υπάρξουν (εκτός φυσικά αν συμβεί κάτι απρόοπτο και μη ελεγχόμενο, κάτι που ουδόλως αποκλείεται, λόγω της διεθνούς και εγχώριας ρευστότητος και αβεβαιότητος) κατακλυσμιαίες πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα πριν την επίσκεψη του Αμερικανού αντιπροέδρου και εκτιμούν ότι ίσως η επίσκεψη αυτή να είναι μια ύστατη προσπάθεια του σημερινού πρωθυπουργού να διαφύγει αξιοπρεπώς…
