* Του Στέλιου Σαΐτη, Καθηγητή
Θα περίμενε κανείς από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μετά την ομολογημένη αποτυχία του μνημονίου και τη γενική κατακραυγή να βγάλει τα συμπεράσματά της και να αλλάξει πολιτική, επιλέγοντας την επιβολή θυσιών στους έχοντες (π.χ. εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, κατόχους μεγάλης ακίνητης, εκκλησία κ.τλ.), διεκδικώντας κούρεμα του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και υιοθετώντας πολιτικές αύξησης της απασχόλησης και της αναπτυξιακής διαδικασίας. Αντ’ αυτού η κυβέρνηση Παπανδρέου- Βενιζέλου επιβάλλει νέες δυσβάσταχτες θυσίες στους πολλούς χωρίς να εξαιρεί τους ανέργους και τους επισήμως φτωχούς. Δηλώνει αμετακίνητη στους στόχους του μνημονίου και ετοιμάζεται να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία επειδή συνειδητοποιεί ότι οι πολίτες της «έχουν γυρίσει πλάτες» δεν εντείνει μοναχά την προπαγάνδα υπέρ των μέτρων της αλλά προχωρά με Παπανδρέου, Βενιζέλο και στην κινδυνολογία και την εκμετάλλευση του φόβου των πολιτών υιοθετώντας ολοκληρωτικές πρακτικές.
Είναι φανερό ότι ο Παπανδρέου και η κυβέρνησή του νοιάζεται κυρίως για τη συνέχιση της εξουσίας του χωρίς να υπολογίζει ότι υλοποιεί ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική που ξενίζει ακόμα και τον Μπάφετ, του πιο πλούσιου ανθρώπου του κόσμου. Γι’ αυτό το λόγο είναι επικίνδυνη η κυβέρνηση Παπανδρέου και πρέπει να φύγει.
Όταν έτσι έχουν τα πράγματα είναι αυταπάτη να συνεχίζει να πιστεύει κάθε δύναμη της Αριστεράς (κόμμα, πολιτική οργάνωση, συλλογικότητα) ότι υπάρχει χρόνος για ιδεολογικές αντιπαραθέσεις και αυτόνομο βηματισμό χωρίς κοινή δράση και συνεργασία με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και η επίθεση του νεοφιλελευθερισμού έχει υποτάξει τις ηγεσίες των κομμάτων εξουσίας στην Ε.Ε. στα κελεύσματά του με αποτέλεσμα να αποτελεί πολυτέλεια η ομφαλοποίηση, η εμμονή σε αγκυλώσεις και η διόγκωση των επιμέρους διαφορών των διάσπαρτων δυνάμεων της Αριστεράς. Εδώ και τώρα πρέπει να πραγματωθεί το αυτονόητο για τις σημερινές εξελίξεις, η δημιουργία του αντιμνημονιακού μετώπου με τη συμμετοχή όλων των δυνάμεων της Αριστεράς και της κεντροαριστεράς που απεγκλωβίζεται από το μνημονιακό του ΠΑΣΟΚ. Είναι η μόνη πολιτική λύση που μπορεί ν’ αντιστοιχηθεί με τις διαθέσεις της πλειοψηφίας των πολιτών. Προϋποθέσεις που απαιτούνται για να προωθεί με επιτυχία η προσπάθεια είναι:
* Άμεση αποκατάσταση φυσιολογικών σχέσεων ανάμεσα σ’ όλα τα κόμματα και σχήματα της Αριστεράς ώστε να ξεκινήσει ένας δημιουργικός διάλογος.
* Κοινή δράση της Αριστεράς στα κοινωνικά κινήματα, που θα προσδώσει νέα έμπνευση, ορμή, μαζικότητα και αποτελεσματικότητα στους αγώνες του λαού και της νεολαίας.
* Ανοιχτός, δημόσιος διάλογος για την επεξεργασία ενός αξιόπιστου εναλλακτικού σχεδίου για την ανατροπή του μνημονίου και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που επιβάλλει η τρόικα. Για την υλοποίηση ενός προγράμματος που δεν θα βάζει στο κέντρο τα συμφέροντα των δανειστών αλλά τα ύψιστα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα.
Επειδή πολλοί μεμψιμοιρούν εξαιτίας των αρνητικών τοποθετήσεων στην πρόσκληση του κ. Τσίπρα από την ηγεσία του ΚΚΕ και της Δημοκρατικής Αριστεράς άλλα και άλλες χωριστικές κινήσεις, η πραγματικότητα της πολυδιάσπασης του αντιμνημονιακού χώρου μπορεί να ανατραπεί γιατί αντιφάσκει με τις αντιμνημονιακές διαθέσεις των πολιτών που απαιτούν συσπείρωση και εναλλακτική πρόταση στο δικομματισμό. Όλα μπορούν να αναθεωρηθούν μπροστά σε επιτακτική ανάγκη. Άλλωστε η πραγματική δύναμη βρίσκεται στο λαό και δεν είναι δεδομένη καμιά πολιτική δύναμη.
Αυτό που εν τέλει χρειάζεται είναι ο λαός να βγει στο προσκήνιο. Στο ερώτημα πολλών με ποιο τρόπο; Η απάντηση είναι με το δικό του τρόπο, εκπλήσσοντάς μας.
Η κοινή δράση και η συνεργασία της Αριστεράς είναι σήμερα «το προσκλητήρι των καιρών» του ποιητή μας. Η επέτειος του ΕΑΜ που γιορτάζουμε αυτές τις ημέρες ας οδηγήσει σε θετικούς αναστοχασμούς στο χώρο της Αριστεράς, που έχει σήμερα, αντικειμενικά δυνατότητες να δημιουργήσει ένα μεγάλο πλειοψηφικό κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα που θα βγάλει τη χώρα από τα δραματικά αδιέξοδα και θα ανοίξει το δρόμο για βαθιές ριζοσπαστικές αλλαγές.
