Γράφει ο Σωτ. Αθ. Μουντζούρης
Τελευταία ακούγονται διάφορες «προτάσεις» και επικρίσεις επίσημες και ανεπίσημες για διάφορα θέματα.
Λέγοντας επίσημες εννοούμε εκείνες που εκφράζονται από κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές του Κοινοβουλίου. Οι ανεπίσημες αναφέρονται στους πολίτες, οι οποίοι ασφαλώς και διατηρούν το δικαίωμα να εκφράζουν ελεύθερα και δημοκρατικά την άποψή τους.
Εδώ θα αναφερθούμε σε εκείνες τις «προτάσεις» και επικρίσεις που αναφέρονται στην Εκκλησία. Τι μένος πάλι αυτό εναντίον της Ορθοδόξου (τονίζω Ορθοδόξου) Εκκλησίας μας, της προστατευομένης από το Ελληνικό Σύνταγμα και στην οποία ανήκει το 98% του ελληνικού λαού.
Ακούσθηκε π.χ. ότι η εκκλησία αρνείται να πληρώσει φόρους, ότι (δήθεν) δεν πληρώνει φόρους και ότι είναι πρόκληση η μη (δήθεν ξαναλέω) πληρωμή φόρων στο ελληνικό κράτος και μάλιστα με τις σημερινές δύσκολες οικονομικές συνθήκες.
Επίσης, κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία με το πρόσχημα της μείωσης των κρατικών δαπανών και των εξόδων γενικά να προτείνουν την κατάργηση εκκλησιαστικών εκπομπών από την τηλεόραση (λέγε «Αρχονταρίκι», που προβάλλεται κάθε Κυριακή από την κρατική Τηλεόραση), ως επίσης (άκουσον, άκουσον) και τη μη μετάδοση της Θείας Λειτουργίας της Κυριακής από τα δύο κρατικά κανάλια...
Τελευταία ακούσθηκε και η πρόταση βουλευτίνας γειτονικού μας νομού , με πάθος να υποστηρίζει, λέγοντας ότι θα αγωνισθεί «μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός της» (...η Μπουμπουλίνα είναι;) για να επιβληθεί «κεφαλικός φόρος» στην Εκκλησία, δηλαδή σε κάθε ιερό ναό, ύψους 300 ευρώ στον καθένα, καθώς και σε Μοναστήρια. Εξαιρεί, η κ. βουλευτίνα, από την πρότασή της τα εξωκλήσια και τα εικονοστάσια στους δρόμους (!!) που έφτιαξαν οι άνθρωποι ως ευχαριστήρια δέηση για αποτροπή κάποιου κινδύνου. Ω της μεγαλοθυμίας της...!
Το μόνο που δεν ακούσθηκε είναι ότι η (δήθεν) άρνηση της Εκκλησίας για φορολόγησή της είναι εκείνη που αναγκάζει την Κυβέρνηση να βάλει τους φόρους στους πολίτες.!!! Μακάρι να μπορούσε η Εκκλησία να λύσει και αυτό το δημοσιονομικό πρόβλημα. Αν μπορούσε θα το έκανε μετά χαράς και προθύμως.
Το να βάλλεται η Εκκλησία δεν είναι πρωτόγνωρο, αυτό θα γίνεται πάντοτε, πλην όμως «και πύλες άδου ου κατισχύσουσιν αυτής».
Η Εκκλησία είναι Θεοϊδρυτος αλλά αποτελείται και από ανθρώπους που κάνουν και λάθη και πολλές φορές και μεγάλα σφάλματα. Και όταν επισημαίνονται δεν είναι κακό γιατί η επισήμανση αυτή γίνεται αιτία διόρθωσής τους.
Όμως, το να ασκείς κριτική, άδικη και κακόβουλη, σκόπιμη και εμπαθή χωρίς να αναγνωρίζεις την προσφορά της Εκκλησίας στο έθνος, την πατρίδα και την κοινωνία είναι απαράδεκτο.
Είναι δυνατόν να στέκει το επιχείρημα κάποιων για την κατάργηση της μετάδοσης Θείας Λειτουργίας από την κρατική Τηλεόραση; Είναι πράγματι το θέμα οικονομικό; Η ώρα αυτή, την οποία περιμένει με ανυπομονησία ο αδύνατος, ο άρρωστος, ο ανήμπορος να μετακινηθεί, ο γέροντας και η γερόντισσα που είναι κατάκοιτοι στο σπίτι ή στο ίδρυμα, με τι άλλου είδους εκπομπή θα αντικατασταθεί; Και η προβολή αυτής της εκπομπής δεν θα έχει οικονομικό κόστος;
Οσον αφορά τη φορολόγησή της αυτό είναι αναληθές (δηλ. ψέμα) ότι δεν πληρώνει φόρους. Πληρώνει φόρους η Εκκλησία και το ξέρει αυτό το κράτος διότι αυτό τους επέβαλε. Οι φόροι αυτοί αναφέρονται στα ακίνητά της και στα εμπορικά μισθώματα και εμπορικές εκμεταλλεύσεις. Ακόμη και το παγκάρι φορολογείται και αποδίδεται ποσοστό επί των εισόδων στην οικεία Δ.Ο.Υ.
Ισως οι επικριτές να επιθυμούν να φορολογηθεί και η φιλανθρωπία, το υστέρημα του φτωχού, το δίλεπτο της χήρας, η αγάπη και η ελεημοσύνη των απλών χριστιανών. Αυτό το δίλεπτο που γίνεται τροφή στον πεινασμένο, νερό στον διψασμένο, φάρμακο στον ασθενή, ζεστό φόρεμα και παλτό στον γυμνό, αγάπη και στοργή στον άστεγο και ανήμπορο συνάνθρωπό μας.
Αλήθεια, ποιος μπορεί να πει ποια είναι η επιχορήγηση του κράτους προς την Εκκλησία για όλα αυτά; Καθημερινά 10.000 πεινασμένοι, άστεγοι, ασθενείς και γέροντες προστρέχουν στα συσσίτιά της. Ορφανά παιδιά, γέροντες και κατάκοιτοι περιθάλπονται στα ιδρύματά της. Εκατό εκατομμύρια ο απολογισμός της για τη φιλανθρωπία, όπως πρόσφατα ανακοινώθηκε. Ανεκτίμητη η προσφορά της αγάπης και του παρηγορητικού λόγου στον πονεμένο, αδύναμο και χρήζοντα τη βοήθειάν της συνάνθρωπό μας.
Για όλα αυτά να τη φορολογήσουμε;
Πόσοι από τους επικριτές συμβάλλουν με τον οβολόν τους στη συγκέντρωση του προαναφερθέντος ποσού των 100.000.000 ευρώ;
Πόσοι γνωρίζουν ότι το δίλεπτο της χήρας και το υστέρημα του φτωχού που προθύμως εμπιστεύεται στην εκκλησία της ενορίας του και του χωριού του φορολογείται από το κράτος και μάλιστα δύο φορές, μία στον ίδιο που αποτελεί εισόδημά του και μία στην εκκλησία ως έσοδό της;
Η Εκκλησία είναι η μάνα μας, Αυτή μας συμπεριέλαβε στους κόλπους της, Αυτή πονάει, αγωνιά, εύχεται και προσεύχεται για τα παιδιά της. Τεράστια η προσφορά της στο έθνος, την πατρίδα και την κοινωνία. Τουλάχιστον, τώρα που το κράτος Πρόνοιας «γονάτισε» και όλοι προσβλέπουν και περιμένουν από την Εκκλησία, ας την σεβαστούμε και να μην την πετροβολούμε.
