Άσυλο, ιδέες και επιτήρηση

 Οι πολλαπλές πιέσεις για οριστική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου έπιασαν πρόσφατα τόπο. Με πολλές αφορμές, από την κατάλυση της έννοιας του ασύλου από τους όποιους «κουκουλοφόρους», μέχρι την πριν από λίγο καιρό κατάληψη της Νομικής από μετανάστες και τον θόρυβο που δημιουργήθηκε περί της ισχύος του ή μη σε ανάλογες περιπτώσεις, δόθηκε η ευκαιρία και ουσιαστικά άνοιξε ο δρόμος για την κατάργηση μιας κατάκτησης που ισχύει εδώ και χρόνια και που τελικά διαγράφηκε «συναινετικά» εν μία νυχτί. Με τη θεσμοθετημένη πια άδεια επέμβασης της αστυνομίας σε πανεπιστημιακό χώρο, αποδείχτηκε περίτρανα πως πλέον έχουμε περάσει σε άλλες εποχές. Με τις κοινωνικές αντιστάσεις να εξαλείφονται και τα κόμματα να περιπαίζουν τον κάθε απελπισμένο στο όνομα της «έννομης τάξης», με τους αστυνομικούς να μοστράρουν υπερήφανοι έξω από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, λες και πρόκειται για κάποιο ξεκαθάρισμα λογαριασμών που μάλλον έχει τις ρίζες του στη δικτατορία, και τη φοιτητική κοινότητα εγκλωβισμένη από τις πονηρές κινήσεις και τους ελιγμούς των κομμάτων, ο ολοκληρωτισμός φαίνεται να πετυχαίνει τον στόχο του που δεν είναι άλλος από την αποσιώπηση των αντίθετων φωνών και διαμαρτυριών. Και δεν είναι το πανεπιστημιακό άσυλο μόνο η αφορμή αλλά και πολλά άλλα καθημερινά θέματα που δείχνουν ευθέως πως η ελληνική κοινωνία έχει βαλτώσει στα απόνερα του συντηρητισμού και της οπισθοδρόμησης. Συζητήσεις που ούτε καν θα γίνονταν παλαιότερα πριν ή μετά από κάποια σοβαρά γεγονότα, θεσμοί που δεν θα αμφισβητούνταν με το παραμικρό και κοινωνικές κατακτήσεις που θα ήταν αδιανόητο να θιγούν λόγω της ασκούμενης πίεσης της κοινής γνώμης, έρχονται σήμερα - με την υιοθέτηση ακραίων συντηρητικών πολιτικών - να αποδείξουν πως οι εποχές έχουν αλλάξει θεαματικά. Στην όλη υπόθεση έχουν συμβάλλει βέβαια τα μέγιστα οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, η υποβολιμαία συνηγορία των ΜΜΕ, της ημιμόρφωσης και του αντιπαιδευτικού χαρακτήρα της ενημέρωσης, αλλά και η εμφάνιση και το λανσάρισμα αμφίβολων προσωπικοτήτων που ξεπήδησαν από τα σπάργανα του νεοφιλελευθερισμού. Με τη θερμή υποστήριξη της διαφημιστικής αγοράς που θέτει τους όρους του κοινωνικού παιχνιδιού αλλά και με τη συνεισφορά των πονηρά κινούμενων πολυεθνικών που πασχίζουν να αυξήσουν την καταναλωτική ισχύ διάμεσω κλεμμένων τσιτάτων της νεολαίας και του περιθωρίου, προσφέροντας τρόπον τινά πολύτιμες υπηρεσίες στη συστημική προπαγάνδα που θέλει τους πολίτες υποχείρια της επιβαλλόμενης αυτοδέσμευσής τους, η νέα εξαγορασμένη πολιτική προσφέρει αφειδώς τις υπηρεσίες της στη γενικευμένη καταπολέμηση της αυτονομίας και της αξιοπρέπειας του ατόμου. Σε αυτό το κλίμα και με τις ευλογίες όλων των πολιτικών σχηματισμών, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου αποτέλεσε μέρος ενός σεναρίου που στόχευε στη συρρίκνωση των ατομικών ελευθεριών. Και δεν προκαλεί κατάπληξη που όλο και περισσότεροι «μαϊντανοί» - μαντατοφόροι του ολοκληρωτισμού κάνουν την εμφάνισή τους από μέρα σε μέρα στις οθόνες, «συμβουλεύοντας» και παρακινώντας τους πολίτες να κατευθυνθούν προς μια πιο απομονωτική θεώρηση της ζωής. Δεν αποτελεί έκπληξη που νέες δυνάμεις του σκότους, περιβαλλόμενες με θρησκευτική ευλάβεια από κάθε λογής χρηστοήθεις κύκλους, επιχειρούν να φιμώσουν μια ολόκληρη κοινωνία, που στενάζει υπό το βάρος των κάθε λογής σκληρών μέτρων και περικοπών. Θα έλεγε κανείς ότι η στέρηση είναι ο κανόνας της νέας εποχής, της νέας έννομης τάξης. Γιατί λοιπόν να μας κάνει εντύπωση που καταργήθηκε – για παράδειγμα - το πανεπιστημιακό άσυλο; Γιατί να μας προκαλεί έκπληξη που κάποιοι «ελληνολάτρες» φιλοξενούνται με ολοένα και περισσότερη θέρμη στα κανάλια και τα ραδιόφωνα; Και πολύ περισσότερο, ποιος ο λόγος ανησυχίας για την κατάληξη του συντηρητικού εθισμού; Θα έλεγε κανείς πως τα δεδομένα είναι προβλέψιμα και η ψηφίδες ελάχιστες που θα συμπληρώσουν το παζλ του νεοσυντηρητισμού. Οδεύουμε προς καταστάσεις που γίνονται κατανοητές μέσω ακραίων ποδηγετούμενων αντιλήψεων, προς γεγονότα και περιστατικά που αποκαλύπτουν το έλλειμμα της κοινωνικής αντίστασης. Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ακόμη ξεκαθάρισμα λογαριασμών από τα παλιά, προκειμένου «να μπει τάξη στις αντιδράσεις της νεολαίας». Η εξάλειψή του δεν αποτελεί παρά «το κερασάκι στην τούρτα», χάριν της έμπρακτης εφαρμογής των ευλογημένων συντηρητικών πολιτικών. Κοινώς, για να τελειώσει αυτή η ιστορία περί των «ανεξάρτητων ιδεών και της ελεύθερης έρευνας στα Πανεπιστήμια». Γιατί θα το δούμε και αυτό, να αίρεται η ερευνητική ελευθερία όταν υπηρετεί αντισυστημικές θεωρίες. Να διακόπτεται ακόμη κα η διδαχή μαθημάτων – με έμμεσο τρόπο φυσικά – όταν αυτή αντίκειται στην επιβολή της διαφημιστικής προπαγάνδας που αξιώνει στρατιωτική πειθαρχία και χωρίς όρους υπακοή. Αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρωθεί, επειδή ένας ολόκληρος κόσμος ανθίσταται εδώ και χρόνια ενάντια στις πιέσεις για επικράτηση της κοινωνίας του ακραιφνούς απομονωτισμού.