Περισσότερο σεβασμό, και από τα κόμματα και την ιστορία τους, απαιτείται για την Ελλάδα και τις γενιές που «γκρεμίστηκαν» και επωμίζονται βαριές ευθύνες του κακού παρελθόντος.
Το πρόβλημα σήμερα, είναι όντως και πρωτίστως πολιτικό.
Είναι ακριβώς «η αδυναμία να συγκρουστούμε».
Πρώτα, να συγκρουστούμε με τον «κακό προηγούμενο εαυτό μας, ως κόμματα. Όσο κι αν ενοχλούνται κάποιοι, η ιστορική αλήθεια είναι ότι, στο «χαλί του κρατισμού» που στρώθηκε στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, πάτησε ή, καλύτερα, το καταπάτησε, ο «κρατικός Κυβερνητισμός», ο «κρατικοδίαιτος δημόσιος τομέας», ο «κρατικοδίαιτος επαγγελματικός συνδικαλισμός» και η «κρατικοδίαιτη νεο-επιχειρηματική νομενκλατούρα» της 10ετίας του '80.
Μετά, να συγκρουστούμε με τη νοοτροπία λειτουργίας των «παλαιών κομμάτων». Ντε και καλά, μέσα από διαδικασίες ανάδειξης «πολιτικών επιλεκτικής αλαλίας» που βόλευαν τις ηγεσίες και τα «ποικιλώνυμα συμφέροντα», η Ελλάδα στερήθηκε μία Ζωντανή, Ενεργητική και Βιώσιμη Δημοκρατία.
Έπειτα, να συγκρουστούμε με τη «νέα τάξη των μιντιοκαταστάσεων», όπου, από το 1990, έχουμε μία «ελεύθερη αλλά, πλήρως, επιχειρηματικά και διαφημιστικά, χειραγωγούμενη «τέταρτη εξουσία». Η οποία, πέραν των εκδοτικών και ραδιοτηλεοπτικών παραγωγών, εποφθαλμιούσε αφενός την «κρατική συνδρομή μέσω παχυλών διαφημίσεων» και μέσω της όποιας «έμμεσης στήριξης σε κάθε δανειακή προσπάθεια από κρατική ή, και ιδιωτική τράπεζα», αφετέρου, ήταν εμφανής η εμπλοκή της σε έργα και προμήθειες του Δημοσίου.
Και βέβαια, η «Ελληνική Προνομιοκρατία» ανέδειξε «κεκτημένα» που, ακόμα και σήμερα, στον «πάτο του βαρελιού» που είμαστε, κάποιοι, εξακολουθούν να θεωρούν «άσυλο» το βόλεμά τους εις βάρος των άλλων και, «κοινωνική πολιτική» τη «δανειακή μέριμνα για τους αδύνατους». Επιτέλους, τα προνόμια ΠΡΩΤΑ των 4 εξουσιών μαζί με τα προνόμια συνδικαλιστών «επίλεκτων Δημόσιων οργανισμών» αλλά, και «κλειστών με όρους μεσαίωνα» επαγγελμάτων, πρέπει να κοπούν, για να ζήσουν αυτοί που πραγματικά είναι στα όρια!
Και φυσικά, και ο ίδιος ο Λαός πρέπει να συγκρουστεί με τον εαυτό του και την εμπεδωμένη πολιτική, κοινωνική και οικονομική νοοτροπία του.
Να δεχθεί την αλήθεια για το πρόβλημα αλλά, κυρίως, την επώδυνη αλήθεια για τη λύση του προβλήματος.
Δεν κυβερνάται σήμερα ο τόπος με μισόλογα, με μονοκομματικές και ιδεολογικές ρητορείες- βερμπαλισμούς, με κυβέρνηση που «ακροβατεί» και αντιπολίτευση που «χαμογελάει» κοιτώντας το «φθαρμένο πολιτικό σχοινί».
Ας το πάρουμε χαμπάρι ότι, η λύση της ορθοπόδησης μπορεί να έρθει μόνο μέσα από τον ιδιωτικό τομέα που, με συνθήκες υγιούς κλίματος, σταθεροποιημένης κατάστασης της αγοράς, αλλαγής της οικονομικής «ασφυξίας» με οικονομική στήριξη και προπαντός, με πολιτική ενθάρρυνση εμπιστοσύνης στις δημιουργικές και παραγωγικές δυνάμεις του τόπου, μπορεί να δώσει ανάπτυξη, απασχόληση, κοινωνική συνοχή.
Το «κρατικοδίαιτο σύστημα» οδήγησε εδώ τη γενιά μας.
Ας τελειώσουμε μαζί του μια και καλή, για να σωθούν οι γενιές των παιδιών μας. Με ό,τι και αν απαιτείται και αν συνεπάγεται αυτό. Σήμερα, κανένας δεν μιλάει για τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα που «εκτόξευσαν» την πραγματική ανεργία στο 20% και τη «μαύρη με δουλικούς όρους εργασία» σε πρωτοφανή επίπεδα. Στοιχίζοντας αυτή η κατάσταση, και στο κράτος και στα ασφαλιστικά ταμεία που χάνουν σημαντικά έσοδα.
Επίσης, κανείς δε μιλάει, για τη «μαύρη παράλληλη και, ανταγωνιστική πολλές φορές, εργασία» ορισμένων έως αρκετών κρατικών λειτουργών. Βολεύει βλέπετε και το ίδιο, το φαύλο, το κράτος. Που από τη μία «ψάχνεται» για την παραοικονομία, αλλά, με την επιδεικνυόμενη ανοχή, αποφεύγει να αμείβει, όπως πραγματικά πρέπει, τον ευσυνείδητο δημόσιο υπάλληλο. Είναι άλλωστε, από τη δεκαετία του ’60 γνωστό το σλόγκαν «να τρουπώσω...» (στο δημόσιο).
Σήμερα, κανείς δεν αγγίζει και τον άλλο «βραχίονα» της κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος και της διαφθοράς: τον «αμιγώς κρατικοδίαιτο, και «κατά συρροή προνομιούχο», επιχειρηματία-ελεύθερο επαγγελματία», που για να παραμένει... τέτοιος, μόνο ένας δρόμος υπάρχει: της «συναλλαγής».
Και φυσικά, οι πολιτικοί, με τον «μανδύα της λαϊκής αγνότητας του αιρετού», είτε της κεντρικής εξουσίας, είτε της τοπικής αυτοδιοίκησης, έχουν γίνει «εργολάβοι των τυχών μας», γνωρίζοντας πολύ καλά, και τα τεχνοκρατικά και τα νομικά, και τα οικονομικά θέματα. Ασκώντας τελικά, «κατ’ επάγγελμα την πολιτική» και όχι «πολιτική κατά την αρχαιοελληνική».
Σήμερα, κανένας δεν απαντάει πειστικά στην απόγνωση του μικρομεσαίου ελεύθερου επαγγελματία επιστήμονα, εμπόρου, επιχειρηματία.
Ας αφήσουμε την όποια «επιδοματική» ή, «εφεδρική» ή «παρελκυστική» πολιτική. Μία είναι η λύση: ανάπτυξη, με απελευθέρωση των δημιουργικών παραγωγικών δυνάμεων της αγοράς που θα φέρει άμεσα αύξηση της απασχόλησης.
«Το κάρο από τη λάσπη» πρέπει να το σπρώξουμε όλοι μαζί για να βγει. Μέσα από μία Εθνική Προσπάθεια Αναγέννησης, με μία Πολιτική Πρόταση Ελπίδας, και προπαντός, με αξιοπρέπεια και σεβασμό στην Ιστορία της Ελλάδας (και όχι των κομμάτων).
Αν εμείς δείξουμε ως λαός και ως πολιτικό σύστημα ότι τη σεβόμαστε, με πράξεις, τότε, πολύ εύκολα μπορούμε να απαιτήσουμε και από τους «συμμάχους» και «εταίρους» μας να τη σεβαστούν και αυτοί.
Η Ελλάδα χρειάζεται μία «Πολιτική Αναγέννηση» μέσα από μία διαδικασία-σοκ αλλαγής των πολιτικών δεδομένων και προσώπων.
Είναι τραγικό, άνθρωποι που αποτέλεσαν το «πρόβλημα» διαχρονικά για την Ελλάδα, με μία πολιτική πολύχρονη παρουσία τους που είτε κρίνεται «τραυματική» για τη χώρα, είτε κρίνεται «τραγικά ανεπαρκής και ανίκανη» είτε αποτέλεσε μία «προσωπική πορεία πολιτικο-οικονομικού πλουτισμού» μέσα από μία «καταλήστευση δημόσιου χρήματος και δημόσιων και ηθικών αξιών», να είναι και σήμερα παρόντες.
Και να έχουν την αξίωση «να σώσουν την Ελλάδα και τους Έλληνες»!
Ναι, το μπορούν, με μία και μοναδική προσωπική τους πράξη: Να φύγουν, να πάνε αλλού!
Οι «νέες συνταγές» δεν υλοποιούνται με «παλιά υλικά και πρόσωπα». Ούτε βέβαια με «διαιώνιση του είδους» και «ατυχείς ανακυκλώσεις» ή, άσκηση έως επιβολή «κληρονομικών δικαιωμάτων». Ανοίγουν όλα τα κλειστά επαγγέλματα σήμερα, ή τουλάχιστον αυτό επιχειρείται, και η Πολιτική παραμένει «κλειστή»!
Αν δεν το καταλάβει η κάθε «ηγεσία», και πορευθεί μέσα από «ισορροπίες», και στέρξει πολιτικούς προσωπικούς (ή, ομαδικούς) αριβισμούς τότε, η εξουσία και το αποτέλεσμά της θα είναι οδυνηρό.
Η χώρα χρειάζεται μία νουνεχή και αξιόπιστη «Πνευματική Ηγεσία» για τη Νέα Πορεία. Μία «Πνευματική Ηγεσία» που να την αναζητήσει μία «πεφωτισμένη πολιτική ηγεσία» στους κόλπους, όχι των «κομματικών στεγανών» και των «προσωπικών κύκλων» αλλά, της Επιστήμης, του Πολιτισμού, της Δημιουργικής Εργασίας.
Δηλαδή, από τον χώρο της Κοινωνίας που, ακόμα και αν είναι «κινητικά παράλυτη» ή, με δική της επιλογή «αποστασιοποιημένη», είναι Πνευματικά Διαυγής και Υγιής.
Και αυτές τις δυνάμεις που, πρέπει να πεισθούν για να κινητοποιηθούν, εμπιστευόμενες μία «άλλη πολιτική ηγεσία από αυτές που μέχρι χθες αποστρεφόμασταν όλοι», θα τις εμπιστευθούν και οι πολίτες.
Ναι, αυτοί που (όπως έδειξε μία έρευνα), μέσα από μία θαυμαστή αυτογνωσία, αγανάκτησαν μεν με την Κεντρική εξουσία (36%), αγανάκτησαν με την Τ.Α. (24%) αλλά, αγανάκτησαν και με τους εαυτούς τους (18%) στην ερώτηση για το ποιος κύρια φταίει.
Έτσι τα πρόσωπα αλλά, και τα κόμματα μπορούν σήμερα να «γράψουν την Ιστορία».
Αυτό είναι το Χρέος που πρώτιστα πρέπει να υπηρετήσουν, του οποίου η «ιστορική αξία» του είναι απροσδιόριστα μεγαλύτερη από το «δημοσιονομικό χρέος» της χώρας.
