Τον τελευταίο καιρό τόσο από τον Τύπο, όσο και από ορισμένους αρχηγούς των κομμάτων της Αντιπολίτευσης (ΝΔ – ΛΑΟΣ – ΣΥΝ) κάνουν λόγο για την ανάγκη προσφυγής της χώρας σε πρόωρες εκλογές και μάλιστα προσδιορίζουν αυτές, μέσα στο φθινόπωρο του τρέχοντος έτους. Αν ρίξουμε τώρα μια ματιά από το 1950 μέχρι σήμερα, έχουν διεξαχθεί είκοσι φορές βουλευτικές εκλογές, οι δε προκηρυχθείσες διά την 28η Μαΐου 1967 ουδέποτε διεξήχθησαν, λόγω μεσολάβησης της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών (1967 – 1974). Στο διάστημα όμως, η Βουλή των Ελλήνων εξάντλησε όλη την τετραετία, μόνο σε τρεις περιόδους, (1977 – 1981, 1985 – 1989, 2000 – 2004). Σε όλες ‘τις άλλες περιπτώσεις τα κυβερνώντα κόμματα, κέρδισαν τις πρόωρες εκλογές, πλην των τελευταίων Οκτώβριος 2009, όπου η κυβέρνηση της ΝΔ, που τις προκάλεσε, τις έχασε με διαφορά κοντά στις έντεκα μονάδες. Αντίθετα όταν οι κυβερνήσεις εξάντλησαν όλη την τετραετία έχασαν τις εκλογές αυτές. Η εφαρμογή στις πρόωρες εκλογές είναι στην κυριολεξία, λευκή επιταγή στα χέρια του εκάστοτε πρωθυπουργού και έτσι επιβεβαιώνεται το ισχύον πρωθυπουργικό σύστημα στη χώρα μας (Άρθρο 41 παρ. 2 του ισχύοντος Συντάγματος). Η αδυναμία επίσης της Βουλής των Ελλήνων να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, οδηγεί τη χώρα σε υποχρεωτικά διεξαγωγή πρόωρων εκλογών (Άρθρο 32 παρ. 4 του Συντάγματος).
Το Σύνταγμα του 1975, που ψήφισε η Ε’ Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων και ετέθη σε ισχύ από 11-6-1975, ορθώς προβλέφθηκε τότε η διαδικασία αυτή, γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε πολλές και αυξημένες ουσιαστικές αρμοδιότητες και έπρεπε ένεκα τούτων, να περιβάλετο, παρά την έμμεσον και μέσα της Βουλής εκλογή του, με το ανάλογο κύρος (εκλογή με πλειοψηφία 200 ή 180 βουλευτών Ν. Άρθρο 32 παρ. 4 του Συντάγματος).
Όταν το 1986 η Στ’ Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων προέβη σε αναθεώρηση, για πρώτη φορά του Συντάγματος του 1975 (κυβέρνηση Αν. Παπανδρέου) και απογύμνωσε στην κυριολεξία παντελώς, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, απ’ όλες τις ουσιαστικές αρμοδιότητες και κατέστη τυπικά και μόνον, απλώς ρυθμιστής του πολιτεύματος, κακώς δεν επέφερε τότε και την ανάλογη τροποποίηση του Άρθρου 32 παρ. 4, έτσι ώστε, να μπορεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να εκλέγεται στην τρίτη ψηφοφορία, αφού συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών. Δηλαδή 151 πρώτη ψηφοφορία 200, δεύτερη 180 και τρίτη 151 βουλευτές). Αν δεν επιτευχθεί ούτε αυτή η πλειοψηφία τότε κατά την τέταρτη και τελευταία ψηφοφορία, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εκλέγεται εκείνος, που θα συγκεντρώσει σχετική πλειοψηφία. Αυτό δηλαδή που γίνεται σήμερα από τη Βουλή, που αναδεικνύεται, από πρόωρες εκλογές, που γίνονται επειδή η προηγούμενη, αδυνατούσε να τον εκλέξει, με αυξημένη πλειοψηφία των 180 βουλευτών (Άρθρο 32 παρ. 4 του Συντάγματος). Με αυτόν τον τρόπο, θα αποφεύγεται η άσκοπη και πέρα για πέρα παράλογη, προκήρυξη πρόωρων εκλογών, για την ανάδειξη του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Με την αναθεώρηση εκ νέου του Συντάγματος, με το ψήφισμα της 6ης Απριλίου του 2001 της Ζ’ Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη, έφερε το άρθρο αυτό (32) στη Βουλή ως Αναθεωρητέο, δεν συναίνεσε όμως τότε η σημερινή και τότε Αξιωματική Αντιπολίτευση και έτσι χάθηκε, μια ακόμα ευκαιρία, να απαλλαγεί επιτέλους, η χώρα μας απ’ αυτόν τον αυταπόδεκτο παραλογισμό και απ’ αυτή τη γάγγραινα. Μέχρι σήμερα μια φορά μόνον, τον Απρίλιο του 1990 οδηγήθηκε η χώρα τυπικά σε πρόωρες εκλογές, για την ανάδειξη Προέδρου της Δημοκρατίας και η τότε Βουλή, που προέκυψε, ανέδειξε ως πρόεδρό της, τον Κων/νο Καραμανλή.
Η τελευταία αναθεώρηση, που επιχείρησε το 2008 η κυβέρνηση της ΝΔ υπό τον Κώστα Καραμανλή, στην ουσία έμεινε ανενεργός, λόγω αποχώρησης από τη διαδικασία. Αυτή, η σημερινή κυβέρνηση, που ήταν τότε Αξιωματική Αντιπολίτευση και επομένως, οι όποιες τροποποιήσεις και βαθιές τομές, που επιβάλλονται να γίνουν στο ισχύον Σύνταγμα της χώρας, θα συντελεσθούν, από την επομένη Βουλή, η οποία θα λειτουργήσει και ως Αναθεωρητική.
Κάνω αυτή την αναδρομή, γιατί είναι πιστεύω καιρός και στη χώρα μας, να εξαντλούν επιτέλους οι κυβερνήσεις ολόκληρη την τετραετία, για την οποία έχουν εκλεγεί, που προνοεί εξάλλου γι’ αυτό και το Άρθρο 53 του Συντάγματος και όχι ανάλογα των συγκυριών και των συσχετισμών και για ψηφοθηρικούς λόγους, ποντάροντας τα κόμματα στην Αντιπολίτευση, συνήθως όχι στο τι συμφέρει τον τόπο, αλλά πρωτίστως σε αυτά και στη λεγόμενη θεωρία του ώριμου φρούτου (φθορά – πτώση της κυβέρνησης και «Γαία πυρί μιχθήτω».
Παρ’ ότι από την τελευταία έκτακτη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών την 21-7-2011, η χώρα μας, πήρε μια βαθιά ανάσα, εντούτοις όμως πάντοτε ελλοχεύει ο κίνδυνος και ο φόβος μιας, αναπάντεχης χρεοκοπίας επιλεκτικής ή πραγματικής. Συνεπώς εκείνο, που εκ των πραγμάτων χρειάζεται σήμερα ο τόπος μας, είναι συναίνεση – συναίνεση και ομοψυχία και όχι πρόωρες εκλογές, από τις οποίες ένα είναι σίγουρο και βέβαιο ότι, δεν πρόκειται να προκύψει αυτοδυναμία με μονοκομματική κυβέρνηση ή κυβέρνηση της Αριστεράς, για να αλλάξει ριζικά και άρδην τη σημερινή κυβερνητική πολιτική (Μνημόνιο – Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα – νέα δανειακή σύμβαση). Στην προκειμένη περίπτωση το πιθανότερο, που βλέπω είναι να επιβληθεί εκ των πραγμάτων, κυβέρνηση Συνεργασίας των δύο (2) κομμάτων εξουσίας (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ). Ας γίνει λοιπόν αυτό από τώρα, πριν είναι αργά, μήπως και αποφύγουμε έτσι παντελώς, κάποιο είδος χρεοκοπίας.
Η σημερινή κυβέρνηση πατάει καλά στα πόδια της και μόνη της και με τη μεγάλη φθορά, που έχει υποστεί, δεν μπορεί να ανατάξει και να επανεκκινήσει την οικονομία και η χώρα μας θα βουλιάζει. Ήλθε πιστεύω η ώρα και ο καιρός και για τη σωτηρία της Πατρίδας μας και μόνο και υπακούοντας, οι ταγοί αυτού του τόπου σε αυτό το κάλεσμα. Υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδας, να υπάρξει η αναγκαία συναίνεση ή επί το ευνοϊκότερο να σχηματισθεί κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ) μήπως έτσι μπορέσουμε και βγούμε πολύ πιο γρήγορα από τη μέγγενη και τις δαγκάνες, που η Τρόικα έχει περάσει ως θηλιά στο λαιμό μας. Διαφορετικά μας περιμένει μια δεύτερη κατοχή (1940 – 1944) την οποία εμείς οι μεγαλύτεροι που έχουμε ζήσει δεν θέλουμε ούτε, να σκεπτόμαστε, ότι είναι δυνατόν να ξαναζήσουμε αυτόν τον εφιάλτη.
Η χώρας μας πρέπει επιτέλους να γίνει ένα σοβαρό και αξιόπιστο κράτος στο οποίο, θα εφαρμόζονται απ’ όλους ανεξαιρέτως, με θρησκευτική ευλάβεια θα έλεγα. Οι Νόμοι και θα υπάρχει σεβασμός στην έννομο τάξη και δεν θα κάνει ο καθένας στην κυριολεξία ό,τι γουστάρει χωρίς να δίνει ποτέ του, λόγω σε κανέναν και πουθενά. Τρανό παράδειγμα η πανελλαδική απεργία των ιδιοκτητών ΤΑΞΙ όπου, μεσούσης της τουριστικής περιόδου, με την ακραία συμπεριφορά τους, αναστάτωσαν και διέλυσαν τον τόπο όπως αποκλεισμός λιμανιών και αεροδρομίων, καταλήψεις αρχαιολογικών χώρων, άνοιγμα και κλείσιμο κατά βούληση των διοδίων, δυσφημίζοντας έτσι τη χώρα μας και δίδοντας το καίριο και το τελειωτικό κτύπημα σε αυτά, που ακούει ακόμα στο όνομα Τουρισμός.
Τέλος περιμένουμε να δούμε στην πράξη πλέον, εάν στην πατρίδα μας υπάρχουν ακόμα ταγοί ή λαγοί.
