...Κι έτσι έχουμε μία ακόμη φορά την ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι όλοι γνώριζαν το χάλι της Ελληνικής Οικονομίας, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα! Κάθονταν φαίνεται και περίμεναν ένα... θαύμα, το οποίο δεν ήρθε ποτέ, γιατί δεν βρισκόμαστε στη «χώρα των θαυμάτων».
Τέσσερις επιστολές αποκαλύφθηκε ότι είχε στείλει ο πρώην υφυπουργός Οικονομικών Πέτρος Δούκας στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, με τις οποίες τον ενημέρωνε για την άσχημη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Η πρώτη ήταν το 2004 και ανέφερε ότι «για το εξάμηνο Ιανουάριος - Ιούνιος 2004 το έλλειμμα αυξήθηκε στα 12,14 δισ. ευρώ και μέχρι το τέλος του έτους μπορεί να φτάσει τα 18 δισ. ευρώ». Και η τελευταία, παρενεβλήθησαν δύο ακόμη στα χρόνια που πέρασαν, ήταν τον Οκτώβριο του 2008, οπότε ο κ. Δούκας επισήμαινε ότι θα χρειαστεί η χώρα να δανειστεί πάνω από 40 δισ. ευρώ για να καλύψει τις χρηματοδοτικές της ανάγκες, σημειώνοντας ότι αυτό, για να συμβεί, απαιτεί την απόλυτη εμπιστοσύνη των αγορών.
...Και όπως διευκρίνισε εν συνεχεία ο πρώην υφυπουργός, μετά τις αποκαλύψεις περί των επιστολών από το «Βήμα της Κυριακής» και οι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν ενήμεροι για την κατάσταση και τις προειδοποιήσεις. Ωστόσο και αυτό προφανώς είναι αληθές, γιατί αποδεικνύεται από τα πράγματα, παρατήρησε ότι κανείς δεν ήταν σε θέση να υπολογίσει το βάθος και το μέγεθος του προβλήματος. Ούτε καν και αυτές ακόμη οι περιβόητες «αγορές». Γι’ αυτό, άλλωστε, όπως εύστοχα σχολίασε, συνέχισαν να δανείζουν τότε χωρίς κανένα πρόβλημα την ελληνική κυβέρνηση.
Από την πλευρά του, ο πρώην πρωθυπουργός απάντησε μέσω «κύκλων», όπως το συνηθίζει από τότε που δεν είναι πλέον πρωθυπουργός, αφού ευθέως δεν έχει μιλήσει, υπεραμυνόμενος των χειρισμών του και κατηγορώντας τη σημερινή κυβέρνηση ότι διά των καταστροφικών χειρισμών της οδήγησε τη χώρα στο Νομισματικό Ταμείο, στο Μνημόνιο και σε όλα τα σχετικά. Ενώ ο πρώην υπουργός Εσωτερικών και γνωστός «Καραμανλικός», Προκόπης Παυλόπουλος, έσπευσε, επίσης με δηλώσεις του, να υπερασπιστεί την πολιτική των κυβερνήσεων Καραμανλή. Παραδεχόμενος ότι η τότε κυβέρνηση ήταν γνώστης του προβλήματος που αντιμετώπιζε η Ελληνική Οικονομία, γι’ αυτό και πάρθηκαν εγκαίρως τα απαραίτητα μέτρα «που θωράκισαν τις καταθέσεις των Ελλήνων, τη ρευστότητα των τραπεζών, αλλά και τις δανειακές ανάγκες της χώρας με χαμηλό επιτόκιο». Άρα, κατέληξε ο κ. Παυλόπουλος, οι επιστολές Δούκα αποδεικνύουν, με ιστορική ακρίβεια, ότι ο Κ. Καραμανλής, έχοντας επίγνωση των κρίσιμων καιρών, έπραξε το καθήκον του και υπερασπίστηκε τη χώρα.
Απ’ όλα τα παραπάνω, που η Ιστορία κάποτε θα κρίνει και για τα οποία δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μάθουμε ποτέ την «πάσα αλήθεια», το πιο «αληθές» όλων πρέπει να είναι αυτό που παρατήρησε ο πρώην υφυπουργός των Οικονομικών: ότι, δηλαδή, όλοι γνώριζαν ότι υπήρχε πρόβλημα, αλλά δεν γνώριζαν το βάθος του, όπως δεν το γνώριζαν και οι «αγορές», που συνεχίζουν να δανείζουν με ευνοϊκούς όρους. Όλα τα υπόλοιπα και για τη Ν.Δ. και το ρόλο της τότε και για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και το ρόλο του τότε, αλλά βεβαίως και μετέπειτα, τίθενται υπό αίρεση.
Το γεγονός είναι ότι ο Καραμανλής και άργησε και δεν τόλμησε να κάνει μεταρρυθμίσεις, τις οποίες μάλιστα είχε θέσει ως «σημαία». Μεταρρυθμίσεις που θα έπρεπε να έχει κάνει στην πρώτη κυβερνητική του θητεία, όταν ήταν πανίσχυρος και εντός και εκτός κόμματος και θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις πάσης φύσεως «επιθέσεις». Διότι, βεβαίως, ας μην ξεχνάμε ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που ζητούσε την εξουσία και επιμόνως εκλογές (στην περίπτωσή του, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, αρμόζει το «πρόσεχε τι εύχεσαι») σε οτιδήποτε πρότεινε ή πήγαινε να προχωρήσει η τότε κυβέρνηση έλεγε «όχι» και κατέβαινε στο δρόμο. Ο Καραμανλής δεν τολμούσε ή δεν μπορούσε, γιατί έβρισκε ένα «τείχος» μπροστά του και γιατί προσμετρούσε το πολιτικό κόσμος και ο Παπανδρέου, αν και ήξερε, δεν συναινούσε, γιατί «έπαιζε» με τη χρέωση του κόστους στην τότε κυβέρνηση, προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές με το «λεφτά υπάρχουν».
Όλοι, μα όλοι, ανεξαιρέτως φέρουν τεράστιες εθνικές πριν απ’ όλα και πολιτικές εν συνεχεία ευθύνες για την τροπή που πήραν τα πράγματα. Και όποιος επιχειρεί να βγάλει την ουρά του απ’ έξω, παίζοντας το γνωστό πινγκ-πονγκ με το μπαλάκι των πολιτικών ευθυνών, απλώς φαντάζει πιο απαξιωμένος από ό,τι ήδη είναι όλοι τους.
