Τα φαινόμενα της μαζικής έκπτωσης δημοκρατικών ιδεών και του ενστερνισμού πεποιθήσεων μελανών εποχών, των πιο ειδεχθών και αποτρόπαιων, έρχονται ξανά στο προσκήνιο υπό το κράτος και την ανοχή ολοένα και περισσότερων κυβερνήσεων που με ξενόφοβες πολιτικές στρώνουν το έδαφος στους νέους θεωρητικούς εκτελεστές της ακροδεξιάς, που εκκολάπτονται στην Ευρώπη - φρούριο για τη μετανάστευση και φόβητρο για τους «αλλόδοξους», την κατά τα άλλα πολυπολιτισμική Ευρώπη. Είναι οι εποχές που τρέφουν τα μυαλά κατευθυνόμενων μελών προς την κατεύθυνση του νέου μελανοχιτώνα της Ευρώπης, με τη ρατσιστική ανοχή και παραλήρημα των κάθε λογής ακροδεξιών ή νεοναζιστικών οργανώσεων. Το φαινόμενο είναι ορατό και στην Ελλάδα και την επικινδυνότητά του ο πολιτικός κόσμος δεν εντοπίζει. Εξάλλου πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό όταν το ίδιο το σύστημα μπολιάζει την ακροδεξιά με ποικίλα φοβικά, εθνικιστικά, αντιμεταναστευτικά και αντιισλαμικά μηνύματα τους πολίτες; Το αποτέλεσμα είναι μερικές δεκάδες ανθρώπων στη Νορβηγία, στην περίπτωσή μας 93 και βάλε, να πληρώνουν την ξενοφοβική αγκικάτσια, χωρίς δεύτερη ευκαιρία. «Όταν αποφασίσεις να χτυπήσεις, είναι καλύτερο να σκοτώσεις πολύ περισσότερους από αρκετούς, ειδάλλως διατρέχεις τον κίνδυνο να περιορίσεις τον επιθυμητό ιδεολογικό αντίκτυπο του πλήγματος», ανέφερε με παρρησία ο δράστης του διπλού φονικού στη Νορβηγία, επιτιθέμενος στην ισλαμική αποικιοκρατία και τον εξισλαμισμό της δυτικής Ευρώπης και στην άνοδο του πολιτιστικού μαρξισμού/ της πολύ-πολιτισμικότητας.
Είναι η πρώτη φορά άραγε που νοσταλγοί ανάλογων περιστατικών του Πρώτου και Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δράττονται της ευκαιρίας και εκδηλώνουν στην πράξη χωρίς περιστροφές τα ιδεολογικά τους πονήματα, συνοδευόμενα από πράξεις μαζικού αφανισμού στο όνομα του νέου ευρωπαϊκού σκοταδιστικού υπερεθνικισμού; Όχι φυσικά. Οι παλαιότεροι θα πρέπει να θυμούνται τις τυφλές βομβιστικές ενέργειες των αρχών της δεκαετίας του ’80 στην Ιταλία από οργανωμένους ακροδεξιούς πυρήνες, με θύματα αθώους πολίτες και αθρόα συμμετοχή των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών. Η περίπτωση της Νορβηγίας ξυπνά τώρα τις σκοτεινές μνήμες.
Στο βιβλίο του Πιερ Μιλζά «Οι μελανοχιτώνες της Ευρώπης» (2002) επισημαίνονται πολλά για την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη και ό,τι αυτό συνεπάγεται. «Η μετανάστευση, σε συνδυασμό με τα θέματα ανασφάλειας και ανεργίας, βρίσκεται στο κέντρο της εκλογικής επιχειρηματολογίας της εθνικολαικιστικής δεξιάς, και όλα δείχνουν ότι μπορεί να έχει απήχηση στους πληθυσμούς που πλήττονται μετωπικά από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, της αποβιομηχάνισης και της αποδιοργάνωσης του κοινωνικού ιστού της πόλης. Η θεματολογία σχετικά με την απειλούμενη από την «ξένη εισβολή», τους «εσωτερικούς εχθρούς» και τον «άπατρι καπιταλισμό» εθνική ταυτότητα, είναι ο δίαυλος μέσω του οποίου θα περάσει στο τμήμα του κοινωνικού σώματος που είναι το πιο ευαίσθητο σε αυτό το πρόβλημα. Οργανωμένοι «μελανοχιτώνες», «φαιοχιτώνες» ή «πρασινοχιτώνες» υπάρχουν παντού σε όλη της Ευρώπη, Ανατολική και Δυτική, που μηρυκάζουν και αναπαράγουν από γενιά σε γενιά, εξήντα χρόνια τώρα τις εγκληματικές έμμονες ιδέες τους. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως προέρχεται από αυτούς που αποφάσισαν να προχωρήσουν με καλυμμένο πρόσωπο – όπως τους είχαν προτρέψει οι θεωρητικοί της «Νέας Δεξιάς» - για να καταλάβουν το πεδίο της «μεταπολιτικής», ώστε να πάρουν την εξουσία μέσα στα κεφάλια πριν την πάρουν μέσω της κάλπης». Προφητικά τα λόγια του καθηγητή της σύγχρονης Ιστορίας στο Ινστιτούτο Πολιτικών Μελετών του Παρισιού, που αφιέρωσε το ουσιαστικό μέρος των εργασιών του στο φασισμό και τον ναζισμό. Και ερχόμαστε τώρα στη Νορβηγία και τον 32χρονο Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, τον δράστη ενός εκ των χειρότερων φονικών που έχει γνωρίσει η σύγχρονη Ευρώπη, κάνοντας τους απαραίτητους συνειρμούς και παραλληλισμούς με το μπόλιασμα των ακροδεξιών πεποιθήσεων και της κατάληξής τους: «Οι πράξεις μου ήταν απεχθείς αλλά απαραίτητες!» Πόσο επίκαιρα είναι τα μηνύματα για έναν ακραιφνή ρατσισμό και ξενοφοβία που οπλίζει τα χέρια ενός νέου που θεωρεί ότι είναι ο αγγελιοφόρος της καταπολέμησης της πολυπολιτισμικότητας στην χώρα του και την Ευρώπη; Που φιλοδοξεί να αναδειχθεί ως το σύμβολο κατά της μετανάστευσης και της επιχειρούμενης πολιτισμικής ενσωμάτωσης; Τα λόγια είναι συχνά περιττά. Σε ανάλογες περιπτώσεις μαζικών δολοφονιών οι κυβερνήσεις σιωπούν ενοχικά και οι νοσταλγοί των κάθε λογής Γκούλαγκ τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Τι και αν όλες οι κυβερνήσεις εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους για το εν λόγω φονικό; Τι και αν οργανωθούν συζητήσεις και πάνελ για την επανεμφάνιση της μαύρης μπότας στην Ευρώπη; Κανείς δεν κοιτά το ανοιχτό παράθυρο που διευκολύνει τη διείσδυση των ρατσιστικών και ξενοφοβικών ιδεών, στις χώρες όπου η πολυπολιτισμικότητα αποτελεί για πολύ κόσμο στοιχείο πολιτισμού. Κανείς δεν κλείνει την είσοδό στους κάθε λογής εντολείς παρόμοιων πράξεων που φορούν τον προστατευτικό μανδύα της νέο-δεξιάς. Και τα αποτελέσματα επί της οθόνης, σε μια από τις μεγαλύτερες ρατσιστικές ενέργειες μεταπολεμικά, με δεκάδες αθώα θύματα που απλά δεν αποδέχθηκαν την ξενοφοβία. Μήπως θα έπρεπε να βιαστούμε και στη χώρα μας μιας και εδώ διάφοροι κύκλοι κατευθύνουν νοσηρά μυαλά σε παρόμοιες πρακτικές, υψώνοντας ολοένα και περισσότερο τον τόνο της φωνής τους για τη «μολυσμένη» από τους ξένους χώρα; Λέω τώρα: μήπως θα έπρεπε περιπτώσεις τύπου Αγίου Παντελεήμονα να προσεχθούν περισσότερο; Το επισημαίνω, γιατί ο φασισμός έχει πολλά και διαφορετικά πρόσωπα. Το υπενθυμίζω για να επιστήσω την προσοχή αναφορικά με την επανεμφάνιση του μελανοχιτώνα και στη χώρα μας. Το μακελειό της Νορβηγίας απλά κομίζει με τον πλέον τραγικό τρόπο την έκπτωση των δημοκρατικών ιδεών και την επανασύσταση του ολοκληρωτισμού. Δεν μένει τίποτε άλλο από το να εντοπισθούν αυτοί που στρώνουν το έδαφος, καλυπτόμενοι πίσω από την όποια θεώρηση περί «εθνικής καθαρότητας». Αυτοί που κραυγάζουν ανάρθρως κατά των ξένων, του «ισλαμικού κινδύνου» και της ευρωπαϊκής πολυπολιτισμικότητας. Αυτοί που επαναφέρουν το εφιαλτικό χτύπημα της μαύρης μπότας. Που δεν είναι και λίγοι.
