Απλόχερη στήριξη στις κυβερνητικές ενέργειες για την αντιμετώπιση της κρίσης παρείχε η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών, Χίλαρι Κλίντον. Με οικείες προσφωνήσεις στον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών Σταύρο Λαμπρινίδη (...αυτό που είπε «ο Σταύρος»...) αλλά και στον πρωθυπουργό, («Hallo George!») η Χίλαρι Κλίντον έκανε τη βόλτα της και από την Ελλάδα, υπενθυμίζοντας ότι η αμερικανική παρουσία είναι εδώ και θα παραμείνει επ΄ αόριστον. Οι κυβερνώντες, τρισευτυχισμένοι σύμφωνα με την «παράδοση» (ποιος ξεχνά το «ευχαριστούμε τους Αμερικανούς»;) ισχυρίστηκαν ότι οι σωτήρες Αμερικανοί κόμισαν την ευχάριστη νότα για τη στήριξη του ΔΝΤ, που αναμένεται να ποδηγετήσει για δεκαετίες τη χώρα. Όλα ήταν τόσο «όμορφα και χαρωπά» που με ευκολία θα μπορούσε να διακρίνει κανείς την ευτυχία στην όψη του πρωθυπουργού, του υπουργού Εξωτερικών αλλά και του «τσάρου» της Εθνικής Οικονομίας. Ο τελευταίος μάλιστα δεν ξέχασε να υπενθυμίσει πόσο σημαντικός είναι ο αμερικανικός παράγοντας λέγοντας χαρακτηριστικά πως ««ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών είναι καθοριστικός στο ΔΝΤ, αλλά επίσης είναι σημαντικό το δίκτυο των επαφών τους με τις χώρες της ευρωζώνης».
Η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών έδειχνε πως είναι ο ρυθμιστής του παιχνιδιού και πως δεν θα έχανε ποτέ την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει για μια ακόμη φορά. Ήταν, χωρίς αμφιβολία, μια επίσκεψη βγαλμένη από τα παλιά... Η Χίλαρι βρήκε ανοιχτό το πεδίο για ανταλλάγματα από την ελληνική κυβέρνηση, στην προσπάθεια που καταβάλλει για «Μεσογειακή επιτήρηση», στην οποία ο ρόλος της Ελλάδας είναι κάτι παραπάνω από καθοριστικός. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, το δέλεαρ της οικονομικής βοήθειας από το ΔΝΤ προκαλούσε για ολοένα και περισσότερες υποχωρήσεις, χωρίς βέβαια να έχει ρωτήσει κανείς τους πολίτες για τη βοήθεια αυτή. Η Ελλάδα που γέννησε τον πολιτισμό, πρέπει να βγει από την κρίση, τόνισε η Χίλαρι, χωρίς περιστροφές. Δεν μας είπε όμως κατά πόσο οι αμερικανικές κυβερνήσεις έχουν συμβάλλει στην επίσπευση της χαώδους οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα. Περιχαρής η υπουργός Εξωτερικών για τις «ανοιχτές αγκάλες» της ελληνικής κυβέρνησης, έθεσε τους όρους τον ένα μετά τον άλλο. Και με γενναία λόγια για τις κυβερνητικές προσπάθειες, προσπάθησε να ανεβάσει τον πήχη προς την κατεύθυνση της λαϊκής αποδοχής της κυβέρνησης: «Δεν ήταν εύκολες οι αποφάσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου. Υποστηρίζουμε όμως την αποφασιστικότητά της για τις μεταρρυθμίσεις. Οι επιπτώσεις της αδράνειας θα ήταν πολύ χειρότερες από τις σημερινές δυσκολίες», τόνισε η Αμερικανίδα υπουργός, επικαλούμενη τη δύναμη του ελληνικού λαού. Καλό θα είναι βέβαια να ρίξει και κανένα «βλέφαρο» στη χώρα της και τα οικονομικά προβλήματα που επικρατούν εκεί. Μήπως και μας αφήσει για λίγο μόνους και χωρίς την αβλεπτεί συγκατάθεσή μας για την επόμενη μέρα.
Το θέμα είναι όμως ότι οι νέες εποχές στις οποίες βρισκόμαστε, αποκαλύπτουν τη συνολική υποχώρηση των κυβερνώντων απέναντι στις αμερικανικές και ευρωπαϊκές αξιώσεις. Από κοντά πάντως και ο κ. Σαμαράς που συναντήθηκε με την κ. Κλίντον, αλλά και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που την ευχαρίστησε για τη βοήθειά της. Τα διαπιστευτήρια λοιπόν δόθηκαν και ο δρόμος για την αμερικανική επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας, παρέμεινε ανοιχτός. Εξάλλου αυτό γίνεται εδώ και πολλές δεκαετίες. Η επιχειρηματικότητα και οι επενδύσεις στην Ελλάδα που προωθούνται από τα αμερικανικά σχέδια, δεν είναι παρά η στάχτη στα μάτια του κόσμου, προκειμένου να προωθηθούν άλλα μυστικά σχέδια της αμερικανικής ηγεμονίας. Και δεν είναι το θέμα της ξύλινης «αριστερής ρητορικής», που κουράζει και προκαλεί βαρεμάρα. Είναι το γεγονός ότι μιλάμε για μια παγκόσμια δύναμη που στην προσπάθειά της να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, τα ερείπια της αποτυχημένης πολιτικής στο εσωτερικό της, εκστρατεύει στο όνομα της εκάστοτε οικονομικής «βοήθειας» προκειμένου να καλύψει τα νώτα της. Αλλά θα το ξαναπώ: Καλύτερα θα είναι να κοιτάξουν την κατάρρευση του οικονομικού τους συστήματος που εδώ και πέντε περίπου χρόνια βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Γιατί η μεγαλύτερη από πλευράς κατανάλωσης χώρα έχει και εκατομμύρια άνεργους αλλά και σμπαραλιασμένο προνοιακό σύστημα.
Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για τους επαρμένους οραματιστές της αμερικανικής ισχύος, που όπως οι σταλινικοί του αντίπαλου δέους περί τα τέλη της δεκαετίας του ’80 βλέπουν το όλο σύστημα να καταρρέει. Και συνήθως κάθε κατάρρευση μιας μεγάλης δύναμης, επιφέρει συνήθως παγκόσμια κρίση. Ακόμη ζούμε τις επιπλοκές από την κατάρρευση του πρώην ανατολικού μπλοκ. Ας είναι... Η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών είδε, είπε και απήλθε. Εξέφρασε την υποστήριξή της στην ελληνική κυβέρνηση και προσπάθησε να προσθέσει μερικούς πόντους στο κυβερνητικό έργο. Απομένει να δούμε αν και οι πολίτες θα πειστούν από τέτοιου είδους «στηρίξεις». Αν μέσα στην απελπισία τους μπορέσουν να εκτιμήσουν το γεγονός ότι η μεγαλύτερη δύναμη παγκοσμίως, μας παρέχει τα εχέγγυα για τη συνέχεια. Αυτό, ή αν πολύ απλά μας στραγγαλίζει μέσω ΔΝΤ που υποθηκεύει το μέλλον μιας χώρας της οποίας οι πολίτες της πρέπει πάντα να πληρώνουν.
