Του Κων. Παπακωνσταντίνου
Χριστούγεννα, πρωτούγεννα, πρώτη γιορτή του χρόνου. Πρώτη στις πρώτες. Οικογενειακή γιορτή, που τη δυναμώνει η θαλπωρή του σπιτιού, οι διακοπές των σχολείων, οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων.
Κάθε χρόνο γιορτάζουμε το ανυπέρβλητο γεγονός της γέννησης του Θεανθρώπου. Ο κόσμος χαίρεται, μα και ελπίζει. Ελπίζει, πως η γιορταστική ανάμνηση της Γέννησης του Χριστού, σίγουρα θα φέρει και την αναγέννηση τόσων ψυχών, που σήμερα κλυδωνίζονται τραγικά μέσα σ’ ένα πέλαγος απονιάς, κακίας, φόβου και αγωνίας.
Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή, που όλους μας παρασύρει σε μια δοσοληψία χαράς και ελπίδας. Τα δώρα, τα γεύματα, η προσήνεια και η ανάμνηση του χαρμόσυνου γεγονότος, που καθένας μας θέλει να τη μοιραστεί με το διπλανό του, όλα τούτα είναι σα μια σπονδή στο βωμό του καλού, αλλά και της ελπίδας.
Μας πλημμυρίζει απόψε μια ελπίδα και προσμονή, πως κάτι θα ‘λθει αυτή τη βραδιά, που χρόνια το περιμένουμε. Άραγε θα έλθει; Τούτο εξαρτάται από εμάς. Από την καλλιέργεια της ψυχής μας, που θα σταθεί ικανή να γονιμοποιήσει το θείο λόγο.
Τα δώρα που δέχθηκε στη γέννησή του ο Χριστός, σμύρνα, χρυσό και λίβανο, ήταν συμβολικά. Προμηνούσαν τη δόξα, τη ζωή και το θάνατο.
Οι Άγγελοι του ουρανού, οι Μάγοι και οι φτωχοί ποιμένες τον συμπαραστάθηκαν. Την Αγια Νύχτα φέτος ποιος θα τον συμπαρασταθεί; Χάθηκαν οι Άγγελοι. Οι Μάγοι δεν υπάρχουν. Απόμειναν οι πιστοί για να στολίσουν το σκοτωμένο έλατο. Εκατομμύρια άνθρωποι θα ξαναζήσουν το μεγάλο γεγονός, με φωταψίες, ρεβεγιόν και γλέντια, χωρίς καν ν’ αγγίξουν το μήνυμα της γέννησης του Χριστού. Τη γέννηση του Θεού, που δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Μηδέ της επιστήμης. Ούτε καν της λογικής. Είναι απλούστατα της ψυχής μας και μιας αδήριτης ανάγκης.
Πιστοί λοιπόν και άπιστοι, θεοσεβείς και βλάσφημοι, αφελείς και πονηροί, όλοι μαζί, αποτελούμε τη ζύμη που διάλεξε ο Χριστός, για να πλάσει το υπέρτατο αγαθό, την Αγάπη. Έρχεται δίχως διακρίσεις κι επιλογές. Για όλους μας γεννιέται. Και σ΄ όλους μας στέλνει το απλό μήνυμα της διδασκαλίας του, που δεν είχε άλλο παρά το μήνυμα της αγάπης.
Με τούτη τη θεϊκή λέξη διατάραξε τότε την τάξη του κόσμου. Τη μεγάλη κοσμική δύναμη. Η διδασκαλία του, η όλη ζωή του, ο σταυρικός του θάνατος, όλα τούτα, είναι ένας ύμνος για την αγάπη.
Κι όμως πέρασαν 2.000 χρόνια κι ακόμα οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν ν’ αγαπηθούν. Και είναι τόσο εύκολο. Αγάπη είναι να κοιτάς τον άλλο κατάντικρυ στα μάτια του. Αγάπη είναι το άνοιγμα της πόρτας, όταν κρούεται. Είναι το αναμμένο κερί στο ΄ξωκλήσι. Αγάπη είναι να μην έχουμε τίποτα και να τα ‘χουμε όλα. Είναι η χαρά της φύσης και του ήλιου που ανατέλλει καθημερινά. Αγάπη είναι να συγχωρείς, να συνδιαλέγεσαι, να συμπαραστέκεσαι. Αγάπη είναι ν’ απαλύνεις τον πόνο του άλλου και να συμμετέχεις σ’ αυτόν.
Αγάπη είναι παντού. Δυστυχώς, εμείς την αγνοούμε. Και φέτος λοιπόν τα μεσάνυχτα, όλοι θα γιορτάσουμε τούτο το βαθύ χριστιανικό αίσθημα, που το προμηνά η γέννηση του Χριστού. Άλλοι στο μεγάλο και φωταγωγημένο μέγαρο, άλλοι στο φτωχικό καλυβάκι, άλλοι με φίλους στα κοσμικά κέντρα. Ο στρατιώτης στη σκοπιά του κι ο ναύτης μεσοπέλαγα.
Όπου και να ‘μαστε, οι καμπάνες θα χτυπήσουν χαρμόσυνα, στέλνοντας στα πέρατα το ελπιδοφόρο μήνυμα. Ας χτυπήσουν λοιπόν και οι καρδιές μας για αγάπη. Και θα είναι τούτη η χαρά όχι μοναχά δική μας, μα και του Χριστού, που τόσο ταπεινά κατέβηκε στη φάτνη της Βηθλεέμ, για να φέρει στον κόσμο το φως. Το φως της λύτρωσης.
