Του Χρήστου Τσαντήλα
ΣΠΑΝΙΩΣ το κάνω, αλλά θα ρισκάρω μια πρόβλεψη. Μια μαντεψιά που λέει και ο λαός. Στοίχημα όμως, δεν βάζω. Νεαροί (στην ηλικία) πολιτικοί θα μας κυβερνήσουν από δω και στο εξής. Τσίπρας και Θεοδωράκης θα είναι μέσα. Μπορεί σε κάποια διαστήματα και η Φώφη. Αλλά και ο Βαγγέλης. Θα πει κανείς, πόθεν σου προκύπτει; Μα, είναι η κρυφή επιθυμία (μου το έλεγε και ένας παραθεριστής Γερμανός) των δανειστών! Δεν φάνηκε αυτό;
ΠΡΟΣΩΠΑ που «συγχώρεσαν και προτίμησαν» ιδίως οι Γερμανοί. Και σου λένε και οι τροϊκανοί: Σαν καλά δεν τα βρήκαμε με τους λεβέντες; Θέλουν Ευρώπη και όχι δραχμή. Και είναι και τσαμπουκάδες. Αντιστάθηκαν, το πάλεψε σκληρά ο Αλέξης, μέχρι τελικής πτώσεως, - ένας άλλος μας απειλούσε με... Κούγκι - τότε που μας έφαγαν τα ξενύχτια, αλλά τελικά συνθηκολόγησε. Όπως είχε κάνει παλιότερα και ο Σαμαράς. Και δεν είναι εποχές τώρα, με τόσα που μας χρωστάνε οι Έλληνες, να συζητάμε από την αρχή με άλλους πολιτικούς. Τι λες τώρα... Κι αν μας προκύψει κανένας καινούργιος Βαρουφάκης, κανένας Λαφαζάνης, άντε και μια Κωνσταντοπούλου; Ούτε ψύλλος στον κόρφο μας!
ΜΕΣΑ σε όλες τις «εθνικές ταπεινώσεις» (απώλεια ανεξαρτησίας, περηφάνιας, κυριαρχίας κ.λπ., κ.λπ.,) πολύ στενάχωρα πράγματα, είναι αντεθνικό να πούμε ότι ήδη οι Γερμανοί και άλλοι ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί με τα στρατηγικά τους συμφέροντα, έχουν επιλέξει και (εκ)δηλώσει, μόνο που δεν το φωνάζουν, τις προτιμήσεις τους; Θέλουν ομαλότητα, συνεργάσιμες κυβερνήσεις και ουχί ταραχοποιούς, άσχετους και απαιτητικούς συνομιλητές. Θέλουν τα «ενοίκια» εν είδει τόκων, να πέφτουν κανονικά και τα δανεικά να επιστρέφουν φουσκωμένα και στην ώρα τους. Πού νομίζετε στηρίζουν την οικονομική τους αυτοδυναμία οι ισχυροί λαοί; Τράπεζες είναι. Δανείζουν, εισπράττουν, τα κονομούν και ζουν από τις επιστροφές. Και όταν κάποιος δεν μπορεί να τηρήσει χρόνους και δεσμεύσεις (όπως εμείς... κακή ώρα), τον ξαναδανείζουν παίρνοντάς του τούτη τη φορά και... τα σώβρακα ως αντάλλαγμα για τη «σανίδα σωτηρίας» που του προσέφεραν! Υποδουλωμένοι, καταχρεωμένοι και υποχρεωμένοι δηλαδή! Χειρότερα δεν γίνεται...
ΚΑΠΩΣ έτσι λοιπόν δουλεύει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Κι εμείς φαίνεται ότι με την τελευταία υπογραφή της αριστερής (αυτή τη φορά) αναγκαστικής συνθηκολόγησης (μνημόνιο το λέμε) το έχουμε πλήρως αποδεχθεί το σύστημα. Αδυνατώντας να πράξουμε κι αλλιώς. Δίχως άλλη επιλογή. Αφού τη μοναδική που είχαμε στις προηγούμενες εκλογές, την ψηφίσαμε, την επιλέξαμε, την αναδείξαμε, την εμπιστευτήκαμε, της δείξαμε σαφέστατα τον δρόμο που θέλαμε να ακολουθήσει, αλλά δυστυχώς, λοξοδρόμησε, προφανώς για το καλό μας και αντί να σκίσει τα μνημόνια (όπως μας υποσχέθηκε), την... έσκισαν αυτά!
