Του Χρήστου Τσαντήλα
ΜΟΝΟ ο Σεργκέι Μπούμπκα, ο Ουκρανός - σοβιετικός αθλητής του επί κοντώ και για χρόνια παγκόσμιος πρωταθλητής, κατάφερνε να περνά τον πήχη με την τρίτη προσπάθεια και να σπάει τα ρεκόρ στα διεθνή μίτινγκ. Έλληνας, με την τρίτη προσπάθεια, δεν το κατάφερε ποτέ...
Η ΜΕΘΑΥΡΙΑΝΗ, (δεύτερη) προσπάθεια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας, να υπερπηδήσει τον πήχη των 200 βουλευτών για να εκλέξει Πρόεδρο (και να επισπευθεί η λύση της πολιτειακής εκκρεμότητας), μοιάζει με... προθέρμανση, ενόψει της τρίτης και τελικής προσπάθειας που θα γίνει την επόμενη Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου. Τότε ακριβώς, την ώρα που θα κριθεί το αποτέλεσμα, θα ακουστεί από την «κερκίδα» ένα παρατεταμένο επιφώνημα. Θα είναι το ίδιο επιφώνημα, είτε η κυβέρνηση περάσει τον πήχη, είτε δεν τον περάσει...
ΤΟ πρόβλημα της Ελλάδος όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Είναι, κακά τα ψέματα, πρόβλημα μεγάλης σημασίας, σαν ένα εθνικό πολιτικό έλλειμμα, το ότι οι περισσότεροι από εμάς, είμαστε πεπεισμένοι πλέον ότι η χώρα ξέμεινε από πολιτικούς που να μπορούν να διαχειριστούν πολύ δύσκολες καταστάσεις. Και ότι, την ανάκτηση της αξιοπρέπειας που απωλέσαμε, πέντε χρόνια τώρα με τα μνημόνια, τους διαβόλους και τριβόλους που μας βρήκαν και τους εκβιασμούς των ντόπιων και των ξένων για την (κάθε τόσο), επερχόμενη πτώχευση, δεν μπορεί κανείς να την εγγυηθεί...
ΔΥΣΤΥΧΩΣ είμαστε χαμένοι από χέρι αν μέσα από το θολό αυτό πολιτικό σκηνικό και τον ευκαιριακό πολυκομματισμό που δημιουργήσαμε, δεν αναδειχθούν καινούργιες ισχυρές και δημοκρατικές προσωπικότητες που να εμπνέουν τον κόσμο και να οδηγούν το καράβι, σε ασφαλή λιμάνια, δίχως παγίδες, σε δρόμους ανάπτυξης και ευημερίας.
ΑΥΤΟ, είναι για μένα ΤΟ ζητούμενο. Και το ψάχνουμε τώρα. Εν μέσω των δυσκολότερων συνθηκών της μεταπολεμικής περιόδου που περνά ο τόπος. Εν μέσω των απίστευτων στερήσεων που περνά ο μισός και πλέον πληθυσμός, ο οποίος είχε μάθει σε μακρά περίοδο ευημερίας και καλείται τώρα να επιστρέψει τριάντα χρόνια επίπλαστης καλοπέρασης! Μια καλοπέραση που κόστισε ακριβά. Αφού εκτός όλων των άλλων, μείωσε τις αντιστάσεις λες και αυτές κάμφθηκαν κάτω από μια περίεργη αίσθηση κοινωνικής ενοχής.
ΔΥΣΚΟΛΑ μπορεί να κατανοήσει κανείς, πώς γίνεται στην Ελλάδα με τον μεγαλύτερο αριθμό των αντιστασιακών, να έχουν γυρίσει οι εργασιακές σχέσεις στον μεσαίωνα, να έχουν εξαϋλωθεί οι συντάξεις και οι μισθοί, να μείνουν άνεργοι οι μισοί νέοι, να έχουμε γίνει όλοι οφειλέτες και να μην ανοίξει (πέντε χρόνια τώρα) ούτε... μύτη! Αντιστασιακοί για... κλάματα, ή ένοχοι για... γέλια;
