Από το Δημήτρη Νούλα, χημικό
Η πρόσφατη ομόφωνη, σχεδόν, απόφαση της Βουλής των Ελλήνων που ικανοποίησε τα αιτήματα του έγκλειστου νεαρού απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού, κατέδειξε ότι όταν οι πολιτικές δυνάμεις ομονοούν τότε μπορούν και κατανοούν τα φαινόμενα και ως εκ τούτου μπορούν και να επιλύουν προβλήματα.
Κι ενώ, λοιπόν, σε μια στιγμή αναλαμπής-και υπό την απειλή εκτρόπων στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις σε περίπτωση θανάτου του απεργού-το πολιτικό μας σύστημα μπόρεσε να εναρμονισθεί με τις ανάγκες και να νομοθετήσει με σοφία φαίνεται, εν τούτοις, πως δυσκολεύεται να βρει κοινή περπατησιά σε μείζονα θέματα.
Και είναι π.χ. μείζονα ζητήματα, για την καλή λειτουργία του πολιτεύματος, η κατά το δυνατό συναινετική εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, η αναθεώρηση του Συντάγματος και η βελτίωση του εκλογικού νόμου, για τα οποία όλες οι πολιτικές δυνάμεις διατείνονται ότι ενδιαφέρονται, η καθεμιά, βέβαια, με τον τρόπο της. Όλα αυτά, βέβαια, πλην της εκλογής Προέδρου, σε περίπτωση πρόωρων εκλογών, παραπέμπονται στις «ελληνικές καλένδες».
Είναι, ασφαλώς, δικαίωμα και υποχρέωση θα λέγαμε του κάθε κόμματος να υπερασπίζεται τις απόψεις του και να τις προωθεί στο πλαίσιο του δημοκρατικού παιχνιδιού, ώστε να καθίστανται κυρίαρχες στο κοινωνικό σώμα, όταν οι συνθήκες είναι εύκολες ή κατά το κοινώς λεγόμενο όταν οι εποχές είναι τέτοιες «που δένουν ακόμη και τα σκυλιά με λουκάνικα».
Η περίοδος, όμως, που διανύουμε δεν είναι, δυστυχώς, καθόλου εύκολη. Διότι η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι αυτή που όλοι γνωρίζουμε (με την ευθύνη να βαρύνει κατά κύριο λόγο τις ηγεσίες (Καραμανλή-Παπανδρέου) της περιόδου 2007-10). Διότι στην περιοχή εξελίσσονται γεω-στρατηγικά παίγνια με επικίνδυνη δυναμική που μας αφορούν άμεσα και διότι το ευρωπαϊκό πλαίσιο είναι ασφυκτικό και απαιτεί περαιτέρω οδυνηρές θυσίες εκ μέρους μας αλλά και συνέπεια στις δεσμεύσεις μας ως κράτος-μέλος της Ε.Ε..
Είναι, λοιπόν, εκ των ων ουκ άνευ η ανάγκη συναίνεσης (consensus), σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή που βρίσκεται η χώρα. Δεν αποτελεί δε υπερβολή ο ισχυρισμός ότι η συναίνεση αποτελεί μονόδρομο για την έξοδο από το τέλμα όπου αυτοπαγιδευτήκαμε με ευθύνη κατά κύριο λόγο των εταίρων της παρούσας συγκυβέρνησης. Και εξηγούμαστε: όταν επιθυμείς πραγματικά τη συναίνεση προτείνεις για Πρόεδρο πρόσωπο με χαρακτηριστικά και της αντίπερα όχθης, αναθέτεις σε επιτροπή με ευρύτερη και πιο αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση τη μελέτη και την υποβολή προτάσεων για τις υπό αναθεώρηση διατάξεις του συντάγματος και ξεκαθαρίζεις ποιόν εκλογικό νόμο έχεις κατά νου. Τέλος, επικοινωνείς, ως κυβέρνηση, τακτικά με την αντιπολίτευση και δη την αξιωματική.
Αλλά και από την άλλη πλευρά η ηγετική ομάδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην προσπάθειά της να ισορροπήσει ανάμεσα στον ρεαλισμό που απαιτεί η συγκυρία και στις ιδεοληπτικές απαιτήσεις των τάσεων του «αριστερισμού» που την κατατρύχουν, εκπέμπει, σκοπίμως ή μη, θαμπό ή και αντιφατικό μήνυμα προγραμματικού λόγου προκειμένου να βελτιωθεί η πολυσυλλεκτικότητά του χώρου και να αυξηθούν τα εκλογικά ποσοστά του.
Κανονικά τα προβλήματα που ενδημούν στο ΣΥΡΙΖΑ όπως: το έλλειμμα βάθους σε στελεχιακό δυναμικό κάτι που έγινε πολύ φανερό στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές, ο κρίσιμος παράγων χρόνος για την εκπαίδευση και ωρίμανση αυτών των στελεχών, η μη δημιουργία γεφυρών επικοινωνίας με όμορους χώρους και, βεβαίως, η έλλειψη σημαντικών «ομόλογων» πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη με τις οποίες θα μπορούσε να συνεργασθεί για να αναπτύξει μια δυναμική «αλλαγής» σ’ όλη την ήπειρο θα λέγαμε ότι θα οδηγούσε το ΣΥΡΙΖΑ στη αναζήτηση περισσότερου χρόνου εκτός εξουσίας έτσι ώστε να είναι πιο άνετος στην προετοιμασία για την ανάληψή της. Τουναντίον δείχνει ωσάν να βιάζεται να πέσει στην παγίδα της «αριστερής παρένθεσης».
Ένας παράγοντας που θα είχε, ίσως, τη δυνατότητα να παίξει κρίσιμο ρόλο στην διαμόρφωση όρων για συναίνεση στο πολιτικό σκηνικό είναι ο ενδιάμεσος πολιτικός χώρος μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ. Ο χώρος αυτός, όμως, που εκ των πραγμάτων εκφράζει τις κοινωνικές δυνάμεις του μέτρου και της σύνεσης στερείται ενιαίας έκφρασης καθώς του περισσεύει μια πανσπερμία «ηγετών» με ΕΓΩ δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με αυτό που εκπροσωπούν.
Ο κατακερματισμός του ενδιάμεσου χώρου, που επιτείνεται εσχάτως από τις κινήσεις του Γ. Παπανδρέου και των στελεχών που τον πιέζουν να κινηθεί για την πιθανή δική τους εκλογική διάσωση, θα μπορούσε, ίσως, να ανακοπεί προσωρινά αν, για παράδειγμα, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ-Ελιά, βουλευτές που πρόσκεινται στο ΠΟΤΑΜΙ, βουλευτές που προέρχονται από τη ΔΗΜΑΡ και ορισμένοι ανεξαρτοποιηθέντες, είχαν εγκαίρως καταθέσει, από κοινού, μια δική τους πρόταση για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Γύρω από αυτή την πρόταση-η οποία, τώρα, βεβαίως, φαντάζει ουτοπική- θα μπορούσε να υπάρξει μια κάποια συσπείρωση που θα άνοιγε, ίσως, το δρόμο για περαιτέρω διεργασίες.
Η δυσμενής, λοιπόν, για την πατρίδα, συγκυρία το απαιτεί αλλά, ως φαίνεται, οι ηγεσίες της πρόσφατης και της τρέχουσας περιόδου δεν διέθεταν και δεν διαθέτουν, δυστυχώς, τα «γκατς» για τις αναγκαίες υπερβάσεις ώστε να ξεπερασθεί η κρίσιμη καμπή. Ενώ απαιτείται εθνική συνεννόηση και συσπείρωση όλων των δυνάμεων ώστε να σχεδιάσουν, όλοι μαζί, το μέλλον της χώρας, με έμφαση στην ανάπτυξη που θα στηρίζεται σε «καινοτόμο οργάνωση και παραγωγή και στην έξυπνη εξειδίκευση όπου και θα κριθούν», εκείνοι εξακολουθούν να εμμένουν στις δικές τους κομματικές «αλήθειες».
Μονοκομματική, όμως, «βασιλική οδός» για ένα ευοίωνο μέλλον, μεταξύ των σύγχρονων ευρωπαϊκών κρατών, όπου προϋπόθεση για την ομαλή συμβίωση είναι η ανάπτυξη σχέσεων συνεργασίας και ο σεβασμός των ενιαίων κανόνων, δεν υφίσταται πλέον. Ούτε, βεβαίως, μπορούν να έχουν βάση οι αντιλήψεις ότι η Ελλάδα μπορεί να λειτουργήσει ως θρυαλλίδα που θα προκαλέσει την «έκρηξη» για την ανατροπή του συντηρητικού status στην Ευρώπη. Διότι, ως γνωστόν, η θρυαλλίδα καταστρέφεται πρώτη.
Ο Δημήτρης Νούλας, Χημικός
