Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
Το άτομο δεν επιλέγει
συνειδητά τους στόχους του:
οι στόχοι μας είναι
ατυχήματα της ιστορίας
Ίρβιν Γιάλομ
ΤΟ 2014 από το 2012 απέχει κάτι περισσότερο από 750 ημέρες... Ελάχιστος χρόνος, ώστε να δικαιολογείται ένας (ακόμη) θρίαμβος της λήθης επί της μνήμης... Αρκετός όμως, για να ξεχάσει τη δική του συμπεριφορά το 2012 ο Αντ. Σαμαράς και να απευθυνθεί με υψωμένο το δάκτυλο στους βουλευτές του κόμματός του και να τους προειδοποιήσει ότι: «ο κόσμος θα τιμωρήσει όποιους σύρουν τη χώρα σε εκλογές. Είτε τώρα, είτε σε λίγους μήνες! Γιατί, παρατεταμένη προεκλογική περίοδος, ισοδυναμεί με παράλυση»...
ΣΤΕΡΝΗ μου γνώση!... Διότι, το 2012, παρά το γεγονός ότι και τότε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδος ισοδυναμούσε με παράλυση, ο σημερινός πρωθυπουργός δεν έδινε περιθώριο ούτε μιας ημέρας στην κυβέρνηση Παπαδήμου (στην οποία μάλιστα, μετείχε και το κόμμα του) για ν’ αντιμετωπίσει χωρίς να λογαριάζει το πολιτικό κόστος, τα αδιέξοδα της εποχής... Και όχι, απλώς, έσυρε τη χώρα σε εκλογές (και άρα σε παράλυση), αλλά όταν διαπίστωσε ότι το αποτέλεσμα της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης τον υποχρέωνε να συγκυβερνήσει, επανέλαβε αυτό που σήμερα θεωρεί ολέθριο για τον τόπο... Έσυρε τη χώρα σε δεύτερες εκλογές και παρέτεινε την προεκλογική περίοδο ακόμη περισσότερο!...
ΤΟΝ ΤΙΜΩΡΗΣΕ ο κόσμος; Σε μια πρώτη ανάγνωση όχι, γιατί τον έκανε πρωθυπουργό... Σε μια δεύτερη – πιο βαθιά – ανάλυση όμως, τον τιμώρησε σκληρά... Πρώτον, γιατί τον υποχρέωσε να κάνει αυτό που είχε αρχικά αρνηθεί, δηλαδή κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ και δεύτερον, γιατί η επαναληπτική εκλογή εκτόξευσε τον ΣΥΡΙΖΑ από το 16,78% της πρώτης εκλογικής διαδικασίας στο 26,89% και τον κατέστησε πανίσχυρο κόμμα εξουσίας... Τα υπόλοιπα, τα ζούμε καθημερινά: με τη δυναμική που απέκτησε ο ΣΥΡΙΖΑ και διαρκώς αυξανόμενης έκτοτε, της δυσαρέσκειας του κόσμου από την εφαρμογή της αντιδημοφιλούς πολιτικής της κυβέρνησης, δεν τον αφήνει εδώ και δύο χρόνια να χαρεί το έπαθλο της ανυπομονησίας του: την πρωθυπουργία που βιάστηκε να κατακτήσει!...
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ανυπομονησία εδώ και δύο χρόνια δείχνει ο κ. Τσίπρας... Αντί να αφήσει τον κ. Σαμαρά να διαχειριστεί την κρίση και να αναλάβει αργότερα (αφού είναι βέβαιο ότι θα ‘ρθει η ώρα του!) μια χώρα με προβλήματα μεν, αλλά λιγότερα από σήμερα, βιάζεται να παραλάβει την «καυτή πατάτα», με την ίδια βιασύνη που ο κ. Σαμαράς θέλησε να την παραλάβει από τον κ. Παπαδήμο και πολύ πριν, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου από τον κ. Κώστα Καραμανλή... Ούτε την παράλυση των προεκλογικών περιόδων (παρατεταμένων ή μη) σκέφτηκαν όλοι τους.. .Ούτε τα περιθώρια επιτυχίας τους υπολόγισαν... Το τάιμινγκ απλώς, προσπάθησαν να εκμεταλλευθούν για να εκπληρώσουν την προσωπική τους φιλοδοξία, ελπίζοντας ότι δεν θα βρεθούν στη δύσκολη θέση του προκατόχου τους... «Όποιος έχει το πόδι έξω από τη φωτιά, μπορεί εύκολα να δώσει συμβουλές σ’ αυτούς που καίγονται» λέει κάπου ο Αισχύλος... Με τη φωτιά όμως δεν παίζεις... Το σύνδρομο του «σοκολάτα καρνέισον που ρίχνεται στις φλόγες για να σώσει τη Λόλα» ως τώρα, δεν απέδωσε πολλά: ο Γιώργος Παπανδρέου έμεινε δύο δύσκολα όλα κι όλα χρόνια στην εξουσία... Ο Αντώνης Σαμαράς, θα μείνει άλλα δύο, απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα...Θ’ αντέξει παραπάνω άραγε, ο επόμενος; Θα είναι οι «διετίες» πλέον, οι οκταετίες των ‘80s και ‘90s; Και πόσους πρωθυπουργούς θα καταπιεί η οικονομική κρίση;
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ που σύντομα θ’ απαντηθούν, είτε αύριο γίνουν εκλογές, είτε σ’ ένα εξάμηνο, είτε σ’ ένα χρόνο... Η ιστορία πάντως, θα αποφανθεί πολύ αργότερα... Και σίγουρα θα καταγράψει τους ανυπόμονους διαχειριστές της κρίσης, στους αναλώσιμους μιας εποχής που είχε πάρει διαζύγιο από τον ρεαλισμό...
