Όσοι, αρκετοί, έτυχε να ανδρωθούμε διαβάζοντας το βιβλίο «Ο καφές και η Δημοκρατία» σίγουρα χαρήκαμε με την προοπτική που διαφαίνεται, να οργανωθεί δηλαδή και «Φεστιβάλ καφέ» στην πόλη μας. Θα είναι άλλη μια διάκριση, μετά το επιτυχημένο «Larisa never sleeps». Να χαρούμε και το πιο γκλαμουράτο «Larisa Coffee City»... Επιπλέον, και η εθνική οικονομία θα τονωθεί αλλά και η Δημοκρατία. Κάτι που κι αυτή (όπως όλοι μας...) συνεχώς το χρειάζεται. Αρκεί να υπάρξει φροντίδα, ώστε να μη συμπέσει η οργάνωσή του με άλλα νεολαιίστικα φεστιβάλ, από τα καθιερωμένα, και δημιουργηθεί καμιά ιδεολογική παρεξήγηση...
Θα είναι και μια υγιής... αντικαθεστωτική κίνηση. Γιατί το πράγμα παράγινε. Ειδικά αυτόν τον καιρό. Όλη η Ελλάδα έγινε πλέον ένα Τήλε-Καφενείον, για την ακρίβεια το τηλεοπτικό ΝΕΣ-ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ Η ΕΛΛΑΣ. Με μοναδικό είδος τον στιγμιαίο καφέ. Σε ανάλογο ρυθμό προσαρμόστηκε, αναπόφευκτα, και η πολιτική. ΄Εγινε... Ίνσταντ! Πριν από την κρίση, είχαμε την αίσθηση ότι η πολιτική είχε πιο φυσιολογικούς ρυθμούς. Προλάβαινε να πιεί τον καφέ της βραστό και να λύσει τα προβλήματα της κοινοβουλευτικά, στις μακρόσυρτες ώρες του καφενείου. Τώρα και ο καφές της είναι στιγμιαίος, όχι μόνο η αντιμετώπιση των προβλημάτων. Προπαντός οι λύσεις που βρίσκονται στη στιγμή. Γι αυτό και παραμένουν διαρκή τα προβλήματα...
Έτσι, κάθε φορά, ξαναλύνονται όλα μαζί εξ αρχής με τις... εκλογές. Τόσο που να μη προλαβαίνεις να ξεχωρίσεις αν μας πηγαίνουν τα προβλήματα σε εκλογές ή οι εκλογές σε προβλήματα. Διότι συμβαίνει όλα να είναι βιαστικά. Και τα πρώτα, δηλαδή τα προβλήματα, να είναι επείγοντα και οι δεύτερες, δηλαδή οι εκλογές, να... επισπεύδονται. Τα πρώτα λέγονται εθνικά. Είναι πιο κομψό. Και πιο επείγον... Πόσες φορές δεν έχουν γίνει βιαστικές εκλογές για να προλάβουμε να λύσουμε το Κυπριακό; Παραμένει, εδώ και 40 χρόνια, ένα πρόβλημα... βιώσιμο. Πόσες φορές δεν επιχειρήσαμε, με εκλογές, να σώσουμε την Οικονομία, πριν τσακιστεί στα βράχια; Προς Θεού! Δεν αμφισβητείται η αναγκαιότητα των εκλογών, ως μοναδική κοινοβουλευτική λύση, αλλά η αποτελεσματικότητά τους. Για την οποία η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική μας!
Επικεντρώνοντας την προσοχή και την έγνοια μας στην εκλογή προέδρου και στις βουλευτικές εκλογές, αν γίνουν, αφηνόμαστε, άλλη μια φορά στο κυνήγι του στιγμιαίου. Γιατί τα δυο γεγονότα, όποια κι αν είναι η κατάληξή τους, μα όποια και αν είναι, θα είναι δυο ‘στιγμές’ του ιστορικού κοινοβουλευτικού μας χρόνου. Θα μετρήσει η ωριμότητα από ότι μας άφησε η εμπειρία του «εδώ και τώρα» όσο και η σαγήνη της ταχύτητας, του γρήγορου. Τους τελευταίους μήνες, ιδιαίτερα αυτούς, όλα παρασκευάζονται και σερβίρονται αστραπιαίως. Μνημονιακά και Αντιμνημονιακά, όπως τα ονομάσαμε. Το μόνο που παραμένει αναλλοίωτο, μεταξύ «γλυκύ βραστού» και «νεσκαφέ» είναι οι... φούσκες. Εδώ μάλιστα το στιγμιαίο σύστημα πλεονεκτεί. Λίγο «σέικ» παραπάνω και το μισό τουλάχιστον αποτέλεσμα είναι... αφρός.
Με έναν καφέ συντροφιά, παραδοσιακό όμως, επιχειρείται μια γρήγορη-όπως του ταιριάζει- κυριακάτικη ‘συνέντευξη’ με τον κ. Τσίπρα. Έναν από τους πρωταγωνιστές της πολιτικής μας ζωής. Φανταστική βέβαια, όχι φαντασιακή. Ρεαλιστική και όχι εικονική. Θα ήθελα, λοιπόν, να του απευθύνω δυο ερωτήσεις.
Η πρώτη: «Τι θες παλικάρι μου; Τι θες να κάνεις;»(*)
Την απάντησή του μπορώ να την στοιχειοθετήσω ακριβοδίκαια με όσα έχω ακούσει ή διαβάσει, κατά καιρούς. Με όσα μπορεί να καταγράψει στη μνήμη του ένας αναγνώστης λίγο πιο επίμονος από τον μέσο αναγνώστη εντύπων, λίγο πιο υπομονετικός από τον μέσο τηλεθεατή. Για όλα τα καίρια θέματα, ιδιαίτερα μετά το ’12. Για την Κρίση, για την Οικονομία, για την Ευρώπη, για την διέξοδο από την κρίση, για τους πολιτικούς αντιπάλους του κλπ. Εκείνο που, πολύ έξυπνα, δεν είπε ποτέ είναι το «Θέλω να κυβερνήσω την Ελλάδα». Αυτό το εννοεί, αλλά το αφήνει να προβάλλεται από τους συνεργάτες του. Τα αυτονόητα δεν λέγονται.
Η δεύτερη: «Τα μπορείς αυτά που θέλεις;»
Και εδώ μπορώ να υποθέσω, με καλή προσέγγιση, ότι απαντά «Ναι, με τη συνεργασία ικανών συντρόφων μου, και -φυσικά - με την έγκριση και τη συμμετοχή του λαού».
«Δια ταύτα», όπως λέμε φτάνοντας στο πικρό κατακάθι του καφέ, διατυπώνονται λίγες σκέψεις, εντελώς προσωπικές εκτιμήσεις. Δεν διεκδικείται η ισχύς της αυθεντίας, αλίμονο, μένει να διαψευσθούν ή να επιβεβαιωθούν κοινοβουλευτικά.
α-Ο κ. Τσίπρας δεν έχει τη στόφα του ηγέτη, για αυτό που επιχειρεί. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα κυβερνήσει την Ελλάδα, όπως φιλοδοξεί, αλλά ότι ο ίδιος πιστεύει πως το μπορεί. Ίσως, επειδή δεν διαθέτει την αίσθηση του ιστορικού χρόνου και γι’ αυτό δεν έμαθε να περιμένει την ώρα του.
β-Παγιδεύτηκε σε δυο στόχους ιστορικά «στιγμιαίους» (εκλογή προέδρου και πιθανές βουλευτικές εκλογές) , αδυνατώντας να εμπνεύσει πειστικά και απελευθερωτικά για το «μετά». Ενός κόσμου που αποζητάει ελπίδα και σιγουριά, πέρα και μετά από τη δοκιμασία που περνάει.
γ-Διολίσθησε σε ιστορικό πολιτικό λάθος, δυσκολεύοντας την αρχή της διαδικασίας αναθεώρησης του Συντάγματος. Ένα κρίσιμο θέμα για το οποίο και ο κόσμος που θέλει να εκπροσωπήσει έχει προσφέρει πολλά. Πολλές φορές με θυσίες.
(*)-Η οικειότητα της προσφώνησης είναι σύμπτωμα λαϊκισμού, αποτέλεσμα της «Τυραννίας της Οικειότητας», όπως την ονόμασε ένας σοφός.
