Από τη Μαρίνα
Αποστολοπούλου
Το παν στην παρούσα χρονική στιγμή είναι: Οι δεξαμενές.
Όχι αυτές που συλλέγουν, επί παραδείγματι, νερό για το καλοκαίρι ή οι άλλες που έχουν πετρέλαιο.
Όχι αυτές. Οι άλλες. Οι ανθρωποδεξαμενές. ‘Η μάλλον για την ακρίβεια οι βουλευτοδεξαμενές. Μέσα σε αυτές κάνουν «βουτιές» με μάσκα, βατραχοπέδιλα και αναπνευστήρα, Κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ και προσπαθούν να «καμακώσουν» τον απαιτούμενο αριθμό βουλευτών για την εκλογή Προέδρου. Η μεν πρώτη τους 180 για να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο δε δεύτερος τους 121 για να μπλοκάρει την εκλογή Πρόεδρου της Δημοκρατίας και να προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές. Βεβαίας, θα μπορούσαμε να πούμε πιο κομψά, ότι «αλιεύουν» ψήφους. Δεν «καμακώνουν». Κάθονται δηλαδή στην άκρη της δεξαμενής, έχουν ρίξει το καλάμι με το κατάλληλο δόλωμα (γιατί πάντα χρειάζεται κατάλληλο δόλωμα) και περιμένουν να... τσιμπήσει. Όμως, η περίοδος της αλιείας έχει πλέον τελειώσει, διότι δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου. Οπότε τώρα το «καμάκωμα» είναι η ενδεδειγμένη μέθοδος, από την πίεση των πραγμάτων λύση.
Δεξαμενή νούμερο ένα: Οι ανεξάρτητοι βουλευτές.
Αυτή ως γνωστόν, είναι η μεγαλύτερη από τις συνολικά τρεις που υπάρχουν, αφού, ζωή να ‘χουν οι ανεξάρτητοι βουλευτές έφθασαν τους 24. Στα νερά αυτής της δεξαμενής επικρατεί μεγάλη αναταραχή. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η κατάσταση είναι έως... τρικυμιώδης.
Πρώτον διότι όλοι «βουτάνε» για «καμάκι» και δεύτερον διότι το «κοπάδι» δεν είναι ενιαίο. Είναι ένα συνονθύλευμα βουλευτών, το οποίο προέκυψε λόγω της αποχώρησής τους από τα κόμματα στα οποία ανήκαν, λόγω δυσαρέσκειας, διαφωνίας και πάει λέγοντας αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν αποκόψει εντελώς τον ομφάλιο λώρο από τα μητρικά τους κόμματα και αυτό φαίνεται και στην εν γένει συμπεριφορά τους.
Εκεί λοιπόν εκτός από την τρικυμία εντός δεξαμενής υπάρχει ως φαίνεται και μία «τρικυμία εν κρανίω» αρκετών βουλευτών, οι οποίοι πότε λένε ότι θα ψηφίσουν για τον Πρόεδρο, πότε λένε ότι δεν θα ψηφίσουν για τον Πρόεδρο και πότε ότι δεν έχουν ακόμη αποφασίσει. Και όλα αυτά, τα «ντύνουν» και με το απαραίτητο «ιδεολογικό» υπόβαθρο και με τις απαραίτητες πολιτικές προϋποθέσεις επίσης, προκειμένου να αποφανθούν τι θα πράξουν.
Οι «κολυμπώντες» στη συγκεκριμένη δεξαμενή πάντως, αν θέλουν να έχουν πολιτικό μέλλον ή πρέπει να «κολλήσουν» σε ένα από τα κόμματα που θεωρούν ότι θα βρίσκονται στην επόμενη Βουλή ή θα πρέπει να «εύχονται» να παραταθεί ο βίος της παρούσας κυβέρνησης, προκειμένου να «έχουν δουλειά» τους επόμενους 16 μήνες και χρόνο για να προγραμματίσουν τις κινήσεις τους.
Δεξαμενή νούμερο δύο: Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες.
Εκεί, υπάρχει γενικώς μία φουρτούνα, η οποία ενίοτε εκδηλώνεται με έντονους επιφανειακούς κυματισμούς και άλλοτε με υπόγεια κύματα και ρεύματα τα οποία δρουν... μυστηριωδώς. Ωστόσο το κοπάδι κατά βάσιν είναι «ενιαίο» τουλάχιστον ως προς την κατά το πλείστον κεντροδεξιά και δη Νεοδημοκρατική, προέλευσή του.
Όρκο δεν παίρνουμε αλλά είναι εξόχως πιθανό με την επιλογή Δήμα που έκανε τελικά ο Σαμαράς, ακριβώς να στόχευε κατά βάση στο συγκεκριμένο κοπάδι. Διότι εδώ και καιρό, το Μαξίμου έχει αντιληφθεί ότι από την Κεντροαριστερά δεν έχει λαμβάνειν-τουλάχιστον όχι σε βαθμό που θα επέλυε το πρόβλημα-οπότε στράφηκε προς την εκ δεξιών της συσπείρωση, επιλέγοντας ανάλογα υποψήφιο.
Φευ (!), φαίνεται ότι ο Π. Καμμένος και αρκετοί εκ των βουλευτών του (από αυτούς που έμειναν στο κόμμα διότι στο μεταξύ έχει αποψιλωθεί σημαντικά και έχει μείνει με 12 βουλευτές), έχουν πλέον στραμμένο αλλού το βλέμμα. Λόγω αυτού του ιδιότυπου «έρωτος» που αναπτύχθηκε το προηγούμενα χρόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ (άλλωστε τα ετερώνυμα έλκονται ως γνωστόν), έχει στρέψει το βλέμμα και τις ελπίδες του σε μία επερχόμενη εξουσία σε κυβέρνηση συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε, θέλει πρόωρες εκλογές, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι θα καταφέρει να μπει στη Βουλή, κάτι το οποίο δεν το λες και σίγουρο, σύμφωνα με τις δημοσκοπικές επιδόσεις του κόμματος.
Το άλλο ζήτημα είναι παρότι ο Καμμένος φοβερίζει θεούς και δαίμονες, αν εν τέλει θα καταφέρει να ελέγξει όλους τους βουλευτές του προ της τρίτης και καθοριστικής ψηφοφορίας.
Δεξαμενή τρίτη: Η ΔΗΜΑΡ.
Σε αυτή τη δεξαμενή επικρατεί εκείνο το «πέλαγο είναι πικρό, γέλιο μαζί και δάκρυ»... κυρίως δάκρυ. Διότι, από τη στιγμή που έφυγε από την Κυβέρνηση η ΔΗΜΑΡ, δεν έχει σηκώσει κεφάλι δημοσκοπικά, έχει κολλήσει πλέον στο 1% και βεβαίως έχει χάσει βουλευτές, οι οποίοι τώρα είναι δέκα.
Κανονικά, στην κατάσταση αυτή και αφού είναι προφανές ότι πνέει τα λοίσθια, παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις του Φ. Κουβέλη, θα έπρεπε να θέλει την παράταση του βίου της συγκεκριμένης Κυβέρνησης για να κερδίσει και η ίδια τον πολιτικό χρόνο που χρειάζεται και που πιθανώς θα της επέτρεπε να ανασυνταχθεί.
Πλην όμως υπάρχει άλλη προσέγγιση των πραγμάτων (που δεν τη λες και «ιδεολογική»), η οποία καταρχήν οδηγεί με βήμα ταχύ στον ΣΥΡΙΖΑ ( ο Κουβέλης επιστρέφει στο «μαντρί» θα έλεγε ο αείμνηστος Αβέρωφ) και η οποία ως έναν βαθμό διχάζει την κοινοβουλευτική ομάδα. Η οποία όμως, στην παρούσα φάση ομόθυμα λέει «όχι» στην εκλογή Προέδρου επιμένοντας στην αρχική θέση που από καιρού έχει διατυπωθεί.
Δεξαμενή τέταρτη: Η «Χρυσή Αυγή»
Εκεί πια, όπως το λέει και το όνομα κολυμπάνε όλα τα... χρυσόψαρα! Απλώς η συγκεκριμένη δεξαμενή, έχει μεταφερθεί στις φυλακές Κορυδαλλού, εκεί που άλλοτε οι φύλακες είχαν κάνει εκείνη την περίφημη «πισίνα».
Τα λοιπά ψάρια που έχουν μείνει εκτός και είναι και τα λιγότερα, βολεύονται σε... γυάλα.
Για τη συγκεκριμένη δεξαμενή ανοιχτά δεν συζητάει κανείς διότι είναι λίγο όπως είναι εκείνη η λίμνη Ες Σαλάμ στην Τανζανία, η οποία είναι μία από τις θερμότερες και πιο αλκαλικές λίμνες του κόσμου. Εκεί, όποιο πλάσμα μπει μέσα «πετρώνει» όπως έπαθε η γυναίκα του Λωτ, όταν παρέβη τις εντολές και γύρισε να κοιτάξει την καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορρα. Μόνο ελάχιστα είδη ψαριών μπορούν και επιβιώνουν. Ενώ μιας και το ρίξαμε στη φυσική ιστορία (πέρα από την αφύσικη που εξελίσσεται τώρα στην Ελλάδα), αξίζει να συμπληρώσουμε και την πληροφορία, ότι εκεί υπάρχουν και κάποια θερμόφιλα, κατακόκκινα καρκινοειδή, που καταναλώνουν τα φλαμίνγκο και γίνονται σταδιακά ροζ τα φτερά τους.
Σε αυτή λοιπόν τη δεξαμενή όλοι θέλουν να βουτήξουν αλλά φοβούνται μην... πετρώσουν πολιτικά γι’ αυτό και δεν αναφέρεται.
Δεν παύει όμως να υπάρχει.
Το ερώτημα τώρα είναι «πώς» θα πάει μέχρι τις 29 Δεκεμβρίου το ψάρεμα.
Διότι εκτός από τις «δεξαμενές» οι λοιπές λέξεις-κλειδιά των ημερών είναι επίσης το «παρασκήνιο» και το, με ένα τρόπο, «αλισβερίσι».
Το οποίο μπορεί να περιλαμβάνει πέραν της επιχείρησης δελεασμού των βουλευτών και κινήσεις τακτικής υποχώρησης τόσο από την Κυβέρνηση όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να βρεθεί κάποιου είδους κοινός τόπος προς αποφυγήν των εθνικών εκλογών στην παρούσα φάση.
Όλα είναι ρευστά και ανοιχτά στην παρούσα φάση, όσο και η βαθιά γαλάζια θάλασσα.
