Μια… αξέχαστη Πρωτοχρονιά

Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, συγγραφέα

Παραμονή Πρωτοχρονιάς και οι δρόμοι της επαρχιακής εκείνης πολιτείας έσφυζαν από ζωή. Οι άνθρωποι πήγαιναν κι έρχονταν, φουριόζοι και βιαστικοί, φορτωμένοι, πολύχρωμα πακέτα και τσάντες, λογής-λογής.

Ανάμεσά τους μια νεαρή γυναίκα, η Μαίρη, μπαινόβγαινε στα διάφορα μαγαζιά τρισευτυχισμένη, το έβλεπες στα μάτια της.
Όταν είδε ότι δεν μπορούσε να κουβαλήσει τίποτα άλλο, αποφάσισε να καλέσει ένα ταξί και να γυρίσει επιτέλους στο σπίτι.
Είχε πάει μεσημέρι και έλειπε από το πρωί. «Θα βγω για κάτι… μικροπράγματα» είπε στον άντρα της. «Όχι τίποτα σπουδαίο. Κάποια δωράκια, για σένα, για μένα και για τους φίλους, που θα έρθουν απόψε στο σπίτι».
«Να βγεις αγάπη μου» είπε ο Κωνσταντίνος - αυτό ήταν το όνομα του άντρα της.  «Να βγεις και μη βιαστείς να γυρίσεις, αφού τα έχεις σχεδόν όλα έτοιμα για το βράδυ. Εγώ θα καθίσω εδώ, να διαβάσω λίγο την εφημερίδα μου, να δω τηλεόραση και να σε περιμένω».
Εκείνη πήγε κοντά του, τον αγκάλιασε.
«Αλήθεια δε σε πειράζει Κωνσταντίνε, που θα μείνουμε απόψε στο σπίτι; Αλλιώς έχουμε συνηθίσει… Δηλαδή εσύ, εγώ είμαι χαρούμενη, έως ευτυχισμένη θα έλεγα, που θα περάσουμε και μια παραμονή Πρωτοχρονιάς στο σπίτι μας, απ’ το να γυρίζουμε στις χαρτοπαιχτικές λέσχες».
Τη φίλησε τρυφερά.
«Τελείωσαν αυτά Μαίρη μου, δε θα ξαναπατήσω το πόδι μου σ’ αυτά τα μέρη, σου τ’ ορκίζομαι κι ούτε θα πιάσω τράπουλα στα χέρια μου…
Εκτός από σήμερα το βράδυ, που θα μαζευτούμε εδώ, ε, έτσι για το καλό, να περάσει και η ώρα. «Θέλω πολύ να σε πιστέψω Κωνσταντίνε, μα να, έχω ένα κράτημα εδώ στο στήθος, γιατί πολλές φορές μου το υποσχέθηκες και ύστερα ξανά τα ίδια. Συγγνώμη αγάπη μου, δε θέλω να σε στεναχωρώ μέρα που είναι… Εντάξει σε πιστεύω, φεύγω τώρα.
Ο Κωνσταντίνος και η Μαίρη ήταν παντρεμένοι περίπου δέκα χρόνια.
Και ερωτευμένοι σαν την πρώτη μέρα που γνωρίστηκαν. Παιδιά δεν είχαν, υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Κατά καιρούς επισκέφτηκαν τους καλύτερους γιατρούς, μα χωρίς αποτέλεσμα.
Τελευταία τους ελπίδα ήταν η εξωσωματική, αλλά όλο και το καθυστερούσαν, γιατί δεν υπήρχαν χρήματα.
Ο Κωνσταντίνος είχε μια καλή θέση σε κάποια τράπεζα και καλό μισθό, αλλά είχε και ένα πάθος. Έπαιζε χαρτιά.
Η Μαίρη έκανε προσπάθειες, με χίλιους τρόπους, να του κόψει αυτήν την «αρρώστια» όπως την έλεγε, αλλά δεν είχε καταφέρει τίποτα. Χίλιες φορές ορκίστηκε ο Κωνσταντίνος ότι δε θα ξαναπαίξει και άλλες τόσες πάτησε τον όρκο.
Όταν γνωρίστηκαν και το είπε στον πατέρα της ότι θα τον παντρευόταν, εκείνος αντέδρασε και της τα είπε έξω απ’ τα δόντια.
«Αυτό το χαρτόμουτρο βρήκες κορίτσι μου, χάθηκαν οι άντρες απ’ την πόλη μας;».
Στα μικρά μέρη δεν μπορείς να κρυφτείς, όσο κι αν προσπαθείς, κι ο Κωνσταντίνος ήταν γνωστός σ’ εκείνη την πόλη.
Πειράχτηκε η Μαίρη από κείνα τα πικρά λόγια του πατέρα της.
«Μπορεί να είναι όπως λες πατέρα, αλλά… θ’ αλλάξει, θα το δεις. Θα τον κάνω εγώ ν’ αλλάξει. Είμαστε τόσο ερωτευμένοι και θα τα βρούμε όλα».
«Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι παιδί μου, ούτε χαρακτήρα ούτε συνήθειες, δεν έχεις παρά να τον δεχθείς όπως είναι κι ο Θεός βοηθός… Με την ευχή μου».
Γυρίζοντας η Μαίρη απ’ την αγορά φορτωμένη με όλα εκείνα τα πακέτα και με μια διάθεση να φωνάξει το πόσο πολύ τον αγαπούσε, να τραγουδήσει, να γελάσει δυνατά, τον βρήκε να μιλάει στο τηλέφωνο. Μόλις τον είδε, είπε ένα γρήγορο «γεια» και έκλεισε.
«Ποιος ήταν αγάπη μου» ρώτησε εκείνη.
«Τίποτα Μαίρη μου, ένας μακρινός μου συγγενής… απ’ την… απ’ την Πάτρα, που με θυμήθηκε;».
Εκείνη η βραδιά ήταν απ’ τις λίγες. Γύρω στις εννέα μαζεύτηκε η παρέα. Τρία ζευγάρια, συνάδελφοι απ’ την τράπεζα, στρωμένοι οικογενειάρχες.
Κάποιοι, μάλιστα, έφεραν και το πεντάχρονο κοριτσάκι τους γιατί δεν είχαν πού να τ’ αφήσουν. Έτσι κι αλλιώς νωρίς θα το διέλυαν, όπως είχε πει ο Κωνσταντίνος, το πολύ ως τις δώδεκα.
Πέρασαν αξέχαστα, έφαγαν τα ωραία εδέσματα που είχε ετοιμάσει η Μαίρη απ’ την προηγούμενη, ήπιαν, έπαιξαν κι ένα… ψιλοχαρτάκι έτσι για το καλό και λίγο μετά τα μεσάνυχτα σηκώθηκαν να φύγουν.
«Γιατί τόσο νωρίς» είπε η Μαίρη, «ωραία περνάμε βρε παιδιά…».
«Πολύ ωραία ήταν όλα, ευχαριστούμε, αλλά να είναι και το παιδί και σεις ίσως είσαστε κουρασμένοι…, αλλά μια άλλη βραδιά θα ξαναμαζευτούμε, δεν είναι ανάγκη να είναι Πρωτοχρονιά!
Ο Κωνσταντίνος ήταν ξεκάθαρος, θέλει να κοιμηθεί νωρίς απόψε, αύριο έχει εκκλησιασμό…» είπε το ζευγάρι με το κοριτσάκι.
Και… συμβούλεψε και τη Μαίρη ο Κωνσταντίνος να μη μαζέψει τίποτα, να πάνε για ύπνο. «Δε χάλασε ο κόσμος αγάπη μου κι αύριο μέρα είναι. Πάμε να ξεκουραστούμε και αύριο ίσως πάμε και στην εκκλησία, που τόσο πολύ το επιθυμείς όλα αυτά τα χρόνια».
Το ξημέρωμα πρόβαλε από παντού. Οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα απ’ την κοντινή εκκλησία και νόμιζες πως ήταν μέσα στο δωμάτιο. Η Μαίρη ξύπνησε κι έτσι με κλειστά μάτια, άπλωσε τα χέρια ν’ αγκαλιάσει τον Κωνσταντίνο… Όμως αγκάλιασε το μαξιλάρι. Άνοιξε τα μάτια, κοίταξε γύρω… Θα είναι στο μπάνιο σκέφτηκε.
Ο καλός μου ξύπνησε πρωί-πρωί για να πάμε στην εκκλησία.
«Κωνσταντίνε… πού είσαι;». Καμιά απάντηση. Σηκώθηκε, ξαναφώναξε, αλλά η φωνή της αντήχησε ξερή μέσα στο άδειο σπίτι.
Ξανάπεσε στο κρεβάτι κι άρχισε να κλαίει.
«Μ’ έβαλε στον ύπνο λοιπόν και έφυγε…!», ψιθύρισε μέσα στα αναφιλητά της.
«Τι ανόητη που ήμουνα χθες και πίστεψα πως ο άντρας μου άλλαξε!».
«Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, ούτε χαρακτήρα ούτε συνήθειες, δεν έχεις παρά να τον δεχθείς όπως είναι αφού τόσο τον αγαπάς», της είχε πει ο πατέρα της…
«Πατέρα μου… πόσο δίκιο είχες! Όμως εγώ δεν ξέρω αν αυτήν τη φορά θα βρω τη δύναμη να τον συγχωρήσω», ψιθύρισε.