Χρειάζονται ακόμη πολλά για τα Ατομα με Αναπηρία

Από τον Βασίλη Καραμπίλια,
αναπληρωτή δάσκαλο ΑμεΑ

Η 3η Δεκεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Αναπηρίας. Καθιερώθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη το 1992. Από τότε τιμάμε σε όλο τον κόσμο, με σκοπό την κατανόηση σε θέματα αναπηρίας και την κινητοποίηση για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία.
Αναπηρία είναι η κατάσταση ενός ατόμου η οποία έχει ως αποτέλεσμα να τον δυσκολεύει στην ισότιμη πρόσβαση μέσα σε μία κοινωνία.

Οι αναπηρίες είναι πολλές. Μπορεί να έχεις πρόβλημα στην κίνηση, στην ακοή, στην όραση, στη νόηση, στην ανάπτυξη στην αντίληψη και άλλες.
Περίπου ένας στους έξι ανθρώπους στον πλανήτη έχει κάποια μορφή αναπηρίας.
Θα σας μιλήσω για τη δική μου αναπηρία. Αρχικά προήλθε από μια απροσεξία κάποιου γιατρού με αποτέλεσμα να μου προκαλέσει κινητικό πρόβλημα.
Η ζωή μου είναι ένας διαρκής αγώνας. Τίποτα δεν είναι εύκολο. Έχω συνοδοιπόρους την οικογένειά μου η οποία με βοήθησε και με στήριξε σε όλες τις φάσεις της ζωής μου. Μου δώσαν όλα τα εφόδια ώστε να μπορώ να σταθώ στην κοινωνία ως ισότιμο μέλος χωρίς να με κρύβουν ή να ντρέπονται για μένα όπως συνέβαινε παλιά (έλλειψη παιδείας).
Είχα τρομερή θέληση για τη ζωή. Ποτέ δεν παραιτήθηκα. Επέλεξα να σπουδάσω ειδική αγωγή αφ’ ενός για να γνωρίσω και άλλες αναπηρίες εκτός από τη δική μου και αφετέρου να μπορώ να βοηθήσω παιδιά με αναπηρίες μέσα στην εκπαιδευτική κοινότητα.
Τα παιδιά με αναπηρία πρέπει να έχουν ίδιες ευκαιρίες στην εκπαίδευση με τα τυπικά παιδιά. Το σχολείο να είναι σχεδιασμένο να καλλιεργεί τον σεβασμό, την ενσυναίσθηση και την καταπολέμηση κάθε μορφής διάκρισης και αποκλεισμού. Το σχολείο πρέπει να είναι ανοικτό για όλους.
Θα σας αναφέρω μερικά βιώματα (προβλήματα) από την καθημερινότητά μου. Δεν έχω πρόσβαση σε αρκετά πεζοδρόμια. Δεν υπάρχουν ράμπες παντού και όπου υπάρχουν πολλές φορές είναι κατειλημμένες από αυτοκίνητα. Πολλές φορές δεν με σέβονται οι άλλοι οδηγοί όταν κυκλοφορώ στον δρόμο. Βρίσκω κατειλημμένη τη θέση πάρκινγκ του αναπηρικού  μου αυτοκινήτου. Δεν έχω πρόσβαση σε αρκετά δημόσια κτίρια. Υπάρχει ελλιπής πρόσβαση στα καταστήματα ψυχαγωγίας, θέατρο, κινηματογράφο. Τουαλέτες ΑμεΑ δεν υπάρχουν σχεδόν πουθενά. Πρέπει κάποιος εκ των προτέρων να ελέγξει τη διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσω για να φτάσω στον προορισμό μου, γιατί σχεδόν πάντα συναντώ εμπόδια. Υπάρχουν άτομα που όταν περνάς δίπλα τους, γυρίζουν το κεφάλι τους και σε κοιτάνε λες και είσαι κάτι εξωγήινο (έλλειψη παιδείας), πολλές φορές με περνάνε για ζητιάνο. Επίσης, άνθρωποι που με μειώνουν και με θεωρούν κατώτερό τους.
Στο διάβα της ζωής μου δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι συνάντησα και ανθρώπους με Α κεφαλαίο. Ανθρώπους υποστηρικτικούς, εμψυχωτικούς και αλληλέγγυους.
Πολλές φορές οι δυσκολίες της καθημερινότητας, οι απαξιωτικές συμπεριφορές ορισμένων με κάνουν να έχω θυμό μέσα μου με αποτέλεσμα κάποιες φορές να ξεσπάω και μάλιστα σε άτομα που δεν φταίνε.
Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει βήματα ως προς τη διαβίωση των ανθρώπων με αναπηρία. Είμαστε όμως πολύ πίσω σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Νομίζω πως μας λείπει η παιδεία.
Η αναπηρία για μένα πρέπει να διδάσκεται από τα πρώτα χρόνια της εκπαίδευσης. Πρέπει να την γνωρίσουν βιωματικά με ασκήσεις προσομοίωσης. Πρέπει από μικρή ηλικία να μαθαίνουν να συνυπάρχουν με άτομα με αναπηρία, να τα σέβονται και κάποια στιγμή να πάψουν να φοβούνται τη διαφορετικότητα.
Η αναπηρία δεν είναι επιλογή κανενός.
Η αναπηρία δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η κοινωνία που δεν έχει τις υποδομές για να την εξυπηρετήσει και την ευαισθησία του κοινωνικού συνόλου να την σεβαστεί.