Πλούσια η σοδειά του. Δεν χωρούσε στις αποθήκες του. Αποφάσισε να κτίσει μεγαλύτερες και ανακουφίστηκε η ψυχή του. «Τώρα ψυχή μου είπε, φάε, πίνε και ευραίνου. Έχεις αγαθά για πολλά χρόνια!» Δεν πρόλαβε όμως, γιατί ο θάνατος είχε άλλη γνώμη. Εφιαλτικό λοιπόν το τέλος του. Η ανόητη απόφασή του, είναι μήνυμα για όλους τους πιστούς.
Σίγουρα υπήρχαν και άλλες λύσεις για το πρόβλημά του, αλλά δεν τις σκέφτηκε, γιατί δεν ήταν με κανέναν «πλησίον» παρά μόνο με τον εαυτούλη του, το « εγώ» του και τον πλούτο του.
Δεν επικοινωνούσε. Δεν είχε γευτεί ποτέ του ίσως τη χαρά της αγαθοεργίας. Έρημος ανθρωπιάς η ψυχή του και γυμνή σαν δέντρο φθινοπώρου. Δεν είχε ενσυναίσθηση των προβλημάτων των συνανθρώπων του. Κάλπικος ο παράδεισός του. Η φιλαργυρία του σφυρηλάτησε τις αλυσίδες του. Είχε δώσει την καρδιά του στον πλούτο. Όπως ίσως κάνουμε πολλοί χριστιανοί σήμερα. Μας γοητεύει η λάμψη του χρυσού και όχι του Χριστού.
Το χρήμα όμως, είναι αναγκαίο για την επιβίωσή μας σήμερα. Δεν είναι για αφορισμό. Η κακή διαχείριση είναι αυτή που προκαλεί τα δεινά. Σωφροσύνη χρειάζεται. Και οι μαθητές του Κυρίου μας είχαν «ταμείο» για τις βασικές τους ανάγκες. Και ο Μέγας Βασίλειος ήταν αρκετά πλούσιος όπως και πολλοί άγιοι και αγίες της εκκλησίας μας.
Αυτό όμως, δεν τους εμπόδισε να αγιοποιηθούν. Ήσαν σώφρονες και συνετοί. Έκαναν καλή διαχείριση του πλούτου και έσωσαν πολλούς. Δεν σκανδάλιζαν με τρόπο ζωής και τον διέθεσαν για το καλό των συνανθρώπων τους.
Και ο ίδιος ο Κύριος επαίνεσε τον δούλο που τα πέντε τάλαντα που του εμπιστεύτηκε ο Κύρης του, με τίμια δουλειά τα έκανε δέκα!
Ο πλούτος σάστισε το μυαλό του άφρονα. Τύφλωση επέφερε. Έχασε τα λογικά του, όπως λέει ο λαός.
Η αφροσύνη του γίνεται και δυνάστης του. Γίνεται η αυτοκαταστροφή του. Χάνει την ψυχή του.
«Μη γίνεσθε άφρονες» συμβουλεύει ο Απ. Παύλος. Η καλή και αγαθή χρήση του πλούτου, απαιτεί σωφροσύνη και σύνεση. Αυτές οι αρετές, είναι τα άγια δώρα του Θεού στον άνθρωπο. Είναι χαρακτηριστικά κάθε μυαλωμένου ανθρώπου. Του νοικοκύρη! Είναι πνευματικά αγαθά και προίκα μας. Πνευματικά διαμάντια και αρμονία ζωής. Ένδυμα τιμιότητας και αρετής. Αυτά ήταν και προίκα των ευεργετών της χώρας!
Ο σώφρον άνθρωπος είναι έντιμος πολίτης. Είναι πάντοτε ως πιστός πολίτης Χριστού, «πλησίον» των συνανθρώπων του. Είναι συνετός και προνοητικός, χαίρει εκτίμησης και σεβασμού και λύνει τις όποιες διαφορές με διάλογο και πειθώ και όχι με τις παρεμβάσεις της εξουσίας ή τη βία και τον πόλεμο.
Ο σώφρον πολίτης, κατέχει την «τέχνη» διαχείρισης των κρίσεων.
Οι άφρονες πολίτες με τις αποφάσεις τους δημιουργούν τα προβλήματα που ζούμε σήμερα. Όταν μάλιστα αυτοί ασκούν και εξουσία, τότε οι λαοί υποφέρουν.
Το «εγώ» τους, ενεργεί ως «καταρράκτης» των οφθαλμών της ψυχής τους και τους εμποδίζει να δουν το φως. Το φως του Χριστού. Ο μόνος που είναι πάντοτε πλησίον μας, αρκεί να τον αναζητήσουμε. «Εγώ ειμί το φως, εγώ ειμί η ζωή, εγώ ειμί η οδός της σωτηρίας». Μας το θυμίζει.
Αν απλώσουμε το χέρι στους συνανθρώπους μας, ίσως και να αγγίξουμε τη δική του παλάμη!
Δική μας απόφαση.