Του Παναγιώτη Πασπαλιάρη, μέλους της Σ.Ε. «Το Ποτάμι»
Τη γριά μεταπολίτευση που όλοι θέλουν να την σκοτώσουν και που ποτέ δεν πεθαίνει, κάποιος πρέπει να της ρίξει τη χαριστική βολή. Οι μεν επιμένουν να την κρατάνε στη ζωή με τον μνημονιακό αναπνευστήρα, επιμένοντας σε πρόσωπα και πολιτικές. Οι δε προσδοκούν την ανάσταση της. Θέλουν να την δουν να σερβίρει στην άτρακτο ενός αεροσκάφους της Ολυμπιακής, να απαγγέλλει τις ειδήσεις του αρχηγού από τη συχνότητα της ΕΡΤ, να παίρνει σύνταξη στα 40.
Το Ποτάμι, είναι το πρώτο κίνημα στα χρόνια της μεταπολίτευσης που δεν προήλθε από άλλο κόμμα ή από στελέχη άλλου κόμματος. Το ποσοστό της επιτυχίας του θα καθορίσει αντίστοιχα το ποσοστό της ανανέωσης στο πολιτικό δυναμικό της χώρας, και εν τέλει θα αποφασίσει αν θα συγχωρεθεί η γιαγιούλα ή θα συνεχίσει να μας παιδεύει. Οι συνθήκες είναι ώριμες. Ένα κίνημα από το μηδέν, με μικρά έσοδα, χωρίς καμία οργανωτική δομή, χωρίς καν θέσεις όταν ξεκίνησε, είναι το μόνο που ανεβαίνει καθαρά στις δημοσκοπήσεις. Γιατί αυτό; Γιατί επενδύει στη λογική. Φτάνει όμως αυτό για να τελειώνουμε με τη μεταπολίτευση;
Εμείς στο Ποτάμι πρέπει να σκοτώσουμε μέσα μας την πολιτική πρακτική που καθόρισε τα χρόνια της μεταπολίτευσης, και την πρόσδεσε στο άρμα μιας φρικτής πολιτικής παράδοσης με οθωμανική προέλευση. Πρέπει να σκοτώσουμε μέσα μας τον κομματάρχη, τον πατροπαράδοτο θεσμό του σύγχρονου προεστού, που τόσο εύστοχα τον ενσάρκωσε ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, υποδυόμενος τον Θεόδωρο Γκρούεζα.
Ο κομματαρχισμός είναι σύμφυτος πρώτα από όλα με τον τοπικισμό. Πουθενά δεν είναι σαν τα Τρίκαλα ή σαν την Αργολίδα. Το γελοίο είναι ότι το ίδιο ισχυρίζεται και το Χαλάνδρι ή το Περιστέρι. Ο κόσμος εδώ είναι πολύ διαφορετικός, σου λένε. Τι ξέρετε εσείς εκεί στο κέντρο; Εμείς εδώ θα αποφασίζουμε, θα ψηφίζουμε, θα καταγγέλλουμε και θα αποκλείουμε όποιους γουστάρουμε. Έπειτα είναι και τα έρμα τα χωράφια. Φεύγει ένα παιδί νωρίς από το σπίτι του, ζει και προκόβει αλλού. Μην τυχόν γυρίσει στο καφενείο του χωριού και πει κάτι για τα χωράφια που μυρίζουν φάρμακα και ζιζανιοκτόνα. Η απάντηση είναι άμεση. Και τι ξέρεις εσύ; Εμείς ήμασταν εδώ τόσα χρόνια και οργώναμε τα χωράφια, τα σπέρναμε, τα θερίζαμε και πεθαίναμε από τους καρκίνους. Δε θέλουμε έξυπνους στα χωράφια μας. Τέλος, είναι αυτή η ανεξήγητη ερειστική διάθεση, μια αδικαιολόγητη εσωκομματική επίθεση «δι’ ασήμαντον αφορμήν», που έναν μακρινό παρατηρητή τον παραξενεύει, αλλά τους εμπλεκόμενους τους καθορίζει, γίνεται δεύτερη φύση. Πρόκειται ασφαλώς για απόηχο των ετήσιων εκλογών για το ποιοι θα είναι πρόκριτοι, ποιοι θα εισπράττουν δηλαδή τους φόρους για λογαριασμό του σουλτάνου. Από εκεί ξεκινώντας, από τις αήθεις επιθέσεις του ενός προς τον άλλον, στο Ποτάμι έχουμε αποφασίσει να σκοτώσουμε τον Γκρούεζα από μέσα μας. Δε θα επιτρέψουμε σε κανέναν να ξεφεύγει από τα όρια της στοιχειώδους ευγένειας, της καλοπροαίρετης κριτικής και των δημοκρατικών διαδικασιών. Δημοκρατία δεν είναι να με αφήνετε να σας υβρίζω. Δημοκρατία είναι να συζητάμε χωρίς συναισθηματισμούς και νεύρα και να αποφασίζουμε διά της πλειοψηφίας, σεβόμενοι στον ύψιστο βαθμό τη μειοψηφία. Έπειτα, αυτή την κινητικότητα ανθρώπων, ιδεών και οικονομιών εμείς τη θέλουμε στο Ποτάμι. Πιστεύουμε ότι ο Καρδιτσιώτης έχει πολλά να επωφεληθεί από το παιδί του που ξαναγυρνάει από τα ξένα. Κι ο Αθηναίος έχει περισσότερα να επωφεληθεί από τον Κομοτηναίο που ζει σε ανθρώπινους ρυθμούς. Έτσι θα πάει η Ελλάδα μπροστά. Η περιχαράκωση μόνο πίσω μας κρατάει. Στο Ποτάμι δε θα ζήσουμε Μαυρογιαλούρους, που θα βγαίνουν και θα λένε ότι δίνουν λογαριασμό μόνο στους πελάτες – ψηφοφόρους τους. Οι βουλευτές του Ποταμιού δίνουν λογαριασμό σε όλους τους Έλληνες και πρώτα από όλα στα παιδιά αυτής της χώρας. Γι’ αυτό επιλέγουμε την ευρεία περιφέρεια ως κύτταρο των οργανώσεών μας. Το έκανε κάποτε ο Τρικούπης και το κατήργησε αμέσως ο Δηλιγιάννης. Εκεί που δεν υπήρχε κοτζαμπασισμός και Δηλιγιάννηδες, στην Ευρώπη, η ευρεία περιφέρεια έλυσε το πρόβλημα. Οι κοινωνίες τους πήγαν μπροστά. Σταθερή θέση του Ποταμιού από την αρχή είναι η ευρεία περιφέρεια, όπως υπάρχει στο Γερμανικό εκλογικό σύστημα.
Τα τοπικά προβλήματα συζητούνται παράλληλα. Οι συντονιστές μας διαπιστεύονται σε δήμους και χωριά, για να μπορούν να παρεμβαίνουν. Και η παρέμβασή τους θα είναι τέτοια που τα συμφέροντα του χωριού να μην βλάπτουν τα συμφέροντα του διπλανού χωριού. Συζητάμε τα τοπικά προβλήματα για να τα λύσουμε, και όχι για να τα χρησιμοποιήσουμε ως το βαρύ εκλογικό χαρτί της υποψηφιότητάς μας. Αν κάνεις τον κόπο και ρωτήσεις αυτούς που έχουν ταξιδέψει πολύ ή απλώς διαβάσεις Καββαδία, θα εκπλαγείς με το πόσο όμοιοι είναι οι άνθρωποι παντού, όχι ανόμοιοι… από τη Γη του Πυρός μέχρι τα Τρίκαλα και την Αργολίδα. Αυτές οι πανανθρώπινες αξίες είναι τα βότσαλα στον πάτο του Ποταμιού. Και το συμφέρον ολόκληρης της πατρίδας είναι η άμμος. Σ’ αυτά πατάμε.
