α) Το «καθίσας εδίδασκε»
Στην αρχή σχεδόν της δημόσιας δράσης του ο Κύριος έφθασε κάποια στιγμή στις όχθες της λίμνης Τιβεριάδος, ακολουθούμενος από όχλο πολύ. Φθάνοντας δε εκεί, συνάντησε δύο ζεύγη αλιέων, που ήταν ήδη γνωστοί του, να καθαρίζουν τα δίχτυα τους. Βλέποντας δε τον όχλο να αυξάνεται, παρακάλεσε τότε τον Πέτρο να ανοιχτεί λίγο από τις όχθες της λίμνης με το πλοιάριό του, στο οποίο ανέβηκε, και «καθίσας» κάπου άρχισε να διδάσκει το λαό «εν παραβολαίς» για τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, γιατί έμοιαζαν τη στιγμή εκείνη με πρόβατα, που δεν είχαν ποιμένα, για να τους οδηγήσει στην αλήθεια και στη σωτηρία.
Με την πράξη του δε αυτή δίδασκε ταυτόχρονα τους πρώτους εκείνους μαθητές Του να μην αφήνουν καμία ευκαιρία, για να διδάξουν το Ευαγγέλιο, γιατί αυτό είναι «ρήματος ζωής αιωνίου» (Ιω. 6,68) και «μακάριοι του Πνεύματος» (Εφεσ. 6,17), τα οποία εισχωρούν βαθειά στις καρδιές και τις ανακαινίζουν.
Για την αξία των λόγων του Χριστού γίνεται λόγος και από τον ποιητή Ν. Τυπάλδο, που αναφέρει τα εξής:
Δεν είναι λόγια κρύα και σκοτεινά
που λένε οι σοφοί του νυν αιώνα.
Εδώ μιλάει γλυκά και ταπεινά
ο Κύριος της δόξης και Θεός μας.
β) Η υπακοή του Πέτρου
Μετά από την ομιλία εκείνη, που την παρακολουθούσε άγρυπνα και ο Πέτρος, ο Κύριος θέλησε να ανταμείψει το μαθητή Του εκείνο. Για τούτο είπε προς αυτόν να ξανοιχτεί με το πλοιάριό του πιο βαθειά και να ρίξει εκεί τα δίχτυα του, για να πιάσει ψάρια.
- Κύριε, είπε τότε εκείνος, όλη αυτή τη νύχτα που πέρασε ψάρευα και δεν έπιασα «ουδέν». Επειδή όμως το λες Εσύ, που είσαι ο Μεσσίας που περιμέναμε, θα κάνω υπακοή και θα ξαναρίξω τα δίχτυα.
Όταν όμως έκανε σύμφωνα με τα πιο πάνω, βοηθούμενος και από τον αδελφό του τον Ανδρέα, πιάστηκαν τόσα πολλά ψάρια, ώστε να γεμίσει όχι μονάχα το πλοιάριό του, αλλά και το πλοιάριο των συνεργατών τους, δηλαδή του Ιωάννη και του Ιακώβου, των υιών Ζεβεδαίου.
Στην πιο πάνω διήγηση φαίνεται ολοκάθαρα η αξία της υπακοής στο Χριστό, που επισύρει αναπόδραστα και τη θεία ευλογία. Αυτό που έγινε δηλ. στους πρώτους εκείνους μαθητές με τα ψάρια, γίνεται στην πραγματικότητα πάντοτε με όλους εκείνους που ακούνε τη φωνή, γιατί «οι ακούσαντες ζήζουσιν εις των αιώνα» (Ιω. 5,25) και «ευλογηθήσονται, για την πίστη τους» (Γαλ. 3,4) και την υπακοή και την απομάκρυνση «εκ των πονηριών» (Πράξ. 3,26). Ο Χριστός δηλ. που βλέπει την υπακοή τους, τους δίνει πάντοτε «θησαυρούς αποκρύφους και αοράτους» (Ησ. 45,3) και για τούτο αισθάνονται στον εσωτερικό τους κόσμο από τη ζωή ήδη αυτή και προγεύονται τα αγαθά του παραδείσου.
Γι’ αυτές τις σκηνές ο τυφλός Λάμπρος Ζαχαρής έγραφε τα εξής:
«Ωραίε Χριστέ πώς Σε φαντάζομαι
στης Γαλιλαίας το γαλανό ακρογιάλι
να περπατάς στους ταπεινούς ανάμεσα
και να μιλάς για τ’ ουρανού τα κάλλη.
Ν’ ακολουθούν φτωχοί ψαράδες πίσω Σου,
στη θεία λαλιά Σου να σιωπούν τ’ αηδόνια,
οι αμαρτωλοί, οι πονεμένοι, οι άρρωστοι,
και να διψούν για την ουράνια αλήθεια».
γ) Η συντριβή και εξομολόγηση του Πέτρου
Όταν ο Πέτρος κατάλαβε το τι ακριβώς είχε συμβεί, αισθάνθηκε μέσα του μια απέραντη συντριβή και για τούτο έπεσε παρευθύς στα πόδια του Ιησού και είπε: «Έξελθε εξ εμού, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί, Κύριε» .
Τέτοια ακριβώς συντριβή ένιωθαν όλοι οι Άγιοι και μάλιστα ο Ιώβ που σε κάποια στιγμή είπε: «Ακοήν ωτός ήκουόν σου το πρότερον, νυν δέ ο οφθαλμός μου εώρακέ σε. διό εφαύλισα εμαυτόν ετάκην» (Ιώβ. 42, 5-6).
Αυτήν δε ακριβώς τη συντριβή πρέπει ασφαλώς να νιώθουμε και όλοι οι Χριστιανοί, γιατί αυτή, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, είναι ουσιαστικά η αρχή και η ουσία της αληθινής μετάνοιας και της σωτηρίας. «Τι έστι, λέγει, μετάνοια; (Στην αρχή συντριβή στην καρδιά, (κατόπιν) στο στόμα εξομολόγησις και (τελικά) στο βίο διόρθωση».
Ακούγοντας τα πιο πάνω, ο Κύριος επευλόγησε τότε τον πρώτο εκείνο μαθητή Του, λέγοντας: «Μη φοβού, από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών» (Λουκ. 5,10), ενώ και οι τέσσερις εκείνοι αλιείς «αφέντες άπαντα, ηκολούθησαν Αυτώ». (Λουκ. 5,11).
Το παράδειγμα των τεσσάρων πρώτων μαθητών συγκίνησε ιδιαίτερα τον ποιητή Λάμπρο Ζαχαρή, που σ’ ένα υπέροχο ποίημα και τραγούδι έγραψε τα εξής:
«Τα παιδιά της Γαλιλαίας
ω Χριστέ, πως σ’ αγαπούσαν
και μαζί Σου περπατούσαν
στις ακρογιαλιές.
Στους αγρούς και στα λιβάδια
καθώς βγήκε κάποια μέρα
με την άγια Σου μητέρα
τρέξαν χαρωπά».
Στα βήματα του Χριστού όμως πρέπει να βαδίζουμε και όλοι οι χριστιανοί, εφόσον αυτό ζήτησε ο ίδιος ο Κύριος από τον νεανίσκο, που θέλησε να κληρονομήσει την αιώνια ζωή, λέγοντας: «Πώλησον, διάδος, ακολούθη μοι».
Αυτό έκαναν άλλωστε και οι πρώτοι χριστιανοί, που είχαν ως σύνθημα ζωής το:
«άμα Χριστιανός,
άμα απόστολος».
