Μέτωπο ειρήνης κατά της πολεμικής βίας

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο

«Εάν οι ΗΠΑ αναλάβουν δράση, θα το πράξουν, επειδή είναι οι ΗΠΑ, επειδή είναι το πλέον απαραίτητο Εθνος στον κόσμο, επειδή διαβλέπουν το μέλλον» είχε πει η κ. Μαντλήν Ολμπράϊτ το 1998, υπουργός των εξωτερικών τότε της Αμερικής.

Και το 2003 ο Τζωρτζ Μπους ο νεότερος είχε δηλώσει, πριν την επιθετική δραστηριότητα εναντίον του Ιράκ, ότι ο πόλεμος αυτός θα είναι ανελέητος μέχρι της τελικής νίκης. Και σήμερα η άλλη υπερδύναμη Ρωσία στον Ρώσο- Ουκρανικό πόλεμο απειλεί την Ουκρανία ότι δεν θα είναι όπως πριν…
Μέσα σ’ αυτά τα λόγια διακρίνει κανείς την υποκρισία, την αλαζονεία, το ολέθριο φρόνημα και την ανελέητη δράση των ισχυρών στην υλοποίηση των συμφερόντων τους. Δυστυχώς, αυτή είναι η πολιτική τους εναντίον των μικρών και «απείθαρχων» χωρών, η οποία αποφασίζεται και εκδηλώνεται χωρίς να λαμβάνεται υπόψη καμία νομική και ανθρώπινη παράμετρος. Κανένας οίκτος για τα αμέτρητα θύματα και ουδεμία ανησυχία για την επερχόμενη πολιτισμική και οικολογική καταστροφή. Κι αυτό, γιατί δεν τους ενδιαφέρει. Ένα μόνο τους απασχολεί. Το υλικό κέρδος από μια τέτοια επιχείρηση, που βρίσκεται σε αντιστοιχία με τα συμφέροντά τους, που όταν διακυβεύονται θέτουν σε ετοιμότητα την υπερσύγχρονη πολεμική τους μηχανή για να πατάξουν τους «τρομοκράτες», να επιβάλλουν την «τάξη» και να «ελευθερώσουν» τους λαούς αρπάζοντας τον φυσικό τους πλούτο.
Η συμπεριφορά αυτή των δυνατών προδίδει την ανεξέλεγκτη δράση τους: Σκορπούν τον θάνατο, όπου τα συμφέροντά τους το επιτάσσουν, δίνουν δικαίωμα ζωής όπου εκείνοι κρίνουν, καταστρέφουν και ύστερα «φιλάνθρωπα» οικοδομούν και «ανθρωπιστικά» βοηθούν.
Η πολιτική αυτή της αδιαντροπιάς, της αδικίας και των άνομων συμφερόντων, η οποία επιβάλλεται δια της βίας και με οποιοδήποτε κόστος δεν επιλύει τα προβλήματα της ανθρωπότητας. Δεν συμμορφώνει τους λαούς κατά το δοκούν των ισχυρών, αλλά απεναντίας καλλιεργείτο διαρκές μίσος και την αντεκδίκηση, που οδηγούν σε νέους κύκλους αίματος και καταστροφής.
Πώς μπορούμε όμως να αντιμετωπίσουμε την επιθετική πολιτική των επίδοξων κυβερνητών του κόσμου; Πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον δημοκρατικό διάλογο ως μέσον συνεννόησης; Πώς μπορούμε να μετατρέψουμε την πολιτική του πολέμου σε πολιτική ειρήνης και πολιτισμού; Πώς μπορούν να επιστρέψουν οι ισραηλινοί όμηροι στα σπίτια τους και να κλείσουν οι κρουνοί αίματος αθώων πολιτών σε Μέση Ανατολή και Ουκρανία;
Τα παραπάνω ερωτήματα μπορούν να απαντηθούν στην πράξη μόνον με τη δημιουργία ενός αρραγούς και μόνιμου μετώπου ειρήνης. Ενός μετώπου καθημερινά διογκούμενου με τη συμμετοχή όλο και περισσότερων κρατών με κύρος, διασυνδέσεις και ικανότητα δράσης εντός και εκτός των διεθνών οργανισμών. Ένα κίνημα ειρήνης, ανοιχτό στη διεθνή κοινωνία, που η ιδεολογία του θα εμπνέει και θα συνεπαίρνει όλον τον κόσμο. Εξαπλωμένο απ’ άκρη σ’ άκρη της υφηλίου και καθιστάμενο ει δυνατόν δόγμα όλων των λαών. Αμετακίνητος στόχος του η διατήρηση της ειρήνης, η αντίσταση κι αντίδραση, με τον πανανθρώπινο ξεσηκωμό, ενάντια στις πολεμοχαρείς πολιτικές και κυρίως στην προληπτική δράση και εξουδετέρωση των κέντρων και των μηχανισμών εκείνων, που δραστηριοποιούνται προς την κατεύθυνση του πολέμου.
Η συμπεριφορά του μετώπου στην πολιτική της υπονόμευσης της ειρήνης θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να μπορεί να επηρεάζει προσωπικότητες διεθνούς κύρους και κυρίως μέλη και στελέχη κυβερνήσεων των μεγάλων δυνάμεων και να τις καθιστά σαφές ότι ο πόλεμος περιπλέκει παρά λύνει προβλήματα.
Αυτό, βέβαια απαιτεί διαρκή και επίμονο αγώνα, ο οποίος δε θ’ αφήσει να περάσουν τα σχέδια των κέντρων εκμετάλλευσης του πλούτου των αδύναμων χωρών μέσα απ’ τον όλεθρο και την καταστροφή. Και ακόμα θα ματαιώσει τις αποφάσεις εκείνων, που υπό το πρόσχημα ανυπόστατων κατηγοριών καταργούν την κυριαρχία των μικρών κρατών.
Ας εγερθούμε λοιπόν όλοι οι λαοί του κόσμου και ας αγωνισθούμε μέσα και έξω από τους διεθνείς οργανισμούς για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τις βάρβαρες πολιτικές, οι οποίες θυσιάζουν τον άνθρωπο και τον πολιτισμό στο βωμό των πιο σκοτεινών και απάνθρωπων σκοπιμοτήτων.