Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
...Για δες καιρό που διάλεξαν!
Ο κόσμος καίγεται και στο ΠΑΣΟΚ χτενίζονται, προσπαθώντας να αφαιρέσουν τους κόμπους από την κουτσουρεμένη πολιτική τους κόμη.
Πότε; Τώρα ακριβώς! Που η Κυβέρνηση έχει στριμωχτεί στη γωνία του ριγκ από την τρόικα και δεν μπορεί να κλείσει τη διαπραγμάτευση και που, η όποια εξέλιξη πέριξ του συγκεκριμένου θέματος, δεν αφορά μόνον την Κυβέρνηση αλλά και τις επιπτώσεις στην χώρα. Και τώρα, που ούτως ή άλλως λόγω της λήξης της θητείας του Προέδρου της Δημοκρατίας και λόγω της εμμονής των κομμάτων της αντιπολίτευσης σε προκήρυξη πρόωρων εκλογών, η χώρα βρίσκεται δυνητικά ένα βήμα πριν την προκήρυξή τους, εκτός και αν τελικά βρεθούν οι περίφημοι 180.
Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, το ΠΑΣΟΚ, ή μάλλον κάποιοι από το ΠΑΣΟΚ θεώρησαν ότι αυτή είναι η πλέον κατάλληλη στιγμή να λύσουν τις εσωκομματικές τους διαφορές!
Καλύτερο timing πραγματικά δεν θα μπορούσε να υπάρξει!
Διότι αν μεν επρόκειτο για ένα ΠΑΣΟΚ που είναι στην αντιπολίτευση και επέλεξε, λόγω πιθανών εκλογών, να αναβιώσει τις εσωκομματικές του βεντέτες και λόγω αριστερογενών σχημάτων και συμπτύξεων να παλέψει για την επιβίωσή του -από την οπτική γωνιά που ο καθένας αντιλαμβάνεται βεβαίως αυτή την επιβίωση, διότι προφανώς υπάρχουν διαφορετικές αναγνώσεις και ερμηνείες- θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε. Στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία όμως και όταν το ΠΑΣΟΚ αποτελεί κυβερνητικό εταίρο, το να πριονίζει κανείς δημόσια την καρέκλα του Βενιζέλου, προφανώς και αυτομάτως έχει επίπτωση και στην Κυβέρνηση και κατά συνέπεια στη χώρα και αποτελεί μία ακόμη παράμετρο ενίσχυσης του κλίματος πολιτικής αστάθειας.
Πόσο μυαλό χρειάζεται να έχει κανείς για να το καταλάβει αυτό; Διότι παρά τις περί του αντιθέτους δηλώσεις του Γ. Παπανδρέου, που ως φαίνεται είναι αποφασισμένος να ξαναπάρει τα ηνία του «πατρικού» κόμματος-αν δεν δημιουργήσει κάποιο καινούργιο- ότι δεν έχει σκοπό με τις κινήσεις του να δημιουργήσει θέμα στον κυβερνητικό συνασπισμό, είναι σαφές και ξεκάθαρο ότι αυτό ακριβώς κάνει. Άρα νομιμοποιείται ο καθένας να σκεφθεί ή να υποθέσει ότι, η στόχευση δεν έχει να κάνει μόνον με τον Βενιζέλο αλλά και με την Κυβέρνηση, αναπόσπαστο κομμάτι της οποίας είναι ο Βενιζέλος και το ΠΑΣΟΚ του οποίου είναι επικεφαλής.
Κατά συνέπεια, μπορούμε επίσης να παρατηρήσουμε ότι το «μήνυμα» που περνάει προς τα έξω από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι οι επιπτώσεις αυτών των ενεργειών και σε επίπεδο χώρας δεν είναι κάτι που απασχολεί αυτούς που προκαλούν το ζήτημα.
Διότι εδώ το ένα φέρνει το άλλο, αφού λειτουργεί η αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων.
Η τραγωδία του να είσαι «Βενιζέλος» αυτή την εποχή είναι όντως μεγάλη.
Είπε ο χριστιανός, λόγω των κρίσιμων στιγμών να κάνει μία κίνηση συσπείρωσης, η οποία αν ξεκινούσε από την κορυφή , ε θα απλωνόταν και στη βάση της κομματικής πυραμίδας. Και τι έκανε; Είπε να βάλει στην άκρη της διαφορές με τον Γ.Α.Π., είπε να ξεχάσει το «γιούχα» που έφαγε προ μηνών από παπανδρεϊκούς σε εκδήλωση για τα 40 χρόνια ΠΑΣΟΚ, που έσπευσε μόνος του να διοργανώσει ο Γ. Παπανδρέου, πριν από την επίσημη εκδήλωση του κόμματος, στην οποία εν συνεχεία δεν παρέστει και... Και φώναξε τον Γ.Α.Π. να τα πούνε όπως φώναξε και τον άλλον πρώην πρωθυπουργό τον Σημίτη. Και ο μεν Σημίτης, εν πάση περιπτώσει συντονίστηκε με τη γραμμή της ενότητας για το εθνικό καλό, στον δε Γιώργο, μετά την ολοκλήρωση της συνάντηση των δύο, θα ταίριαζε ως τίτλος ο στίχος... «και εκείνος δεν εμίλησε»... Δεν εμίλησε μεν, έγραψε όμως την επαύριον. Ενώ ο Βενιζέλος βγήκε και έκανε μία γενική δήλωση περί «καλής, χρήσιμης» και άλλων παρομοίων τινών συνάντησης, ο Γιώργος έβγαλε γραπτό φιρμάνι που ούτε λίγο ούτε πολύ λέει στον Βαγγέλη να πάει σπίτι του και να συγκαλέσει συνέδριο για να βγει νέος αρχηγός. Πότε όλα αυτά; Τώρα; Τώρα που γίνεται της κακομοίρας εγχωρίως.
Και φυσικά, μετά από την εν λόγω μετωπική άρχισαν να συντάσσονται ανά στρατόπεδα οι εσωκομματικές δυνάμεις και να ετοιμάζονται για την «μητέρα των μαχών». Με τη διαφορά ότι στο πεδίο της συγκεκριμένης μάχης δεν θα πέσουν μόνον εσωκομματικά κορμιά, θα υπάρξουν και παράπλευρες απώλειες, όπως ας πούμε, η Κυβέρνηση με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη χώρα.
Βέβαια καμιά βδομάδα πριν ο Γ. Παπανδρέου είχε δηλώσει, «έχει ο καιρός γυρίσματα».
Και κάνα χρόνο πριν είχε ήδη αρχίσει να «γυρίζει» το χαρτί, με διάφορες ενέργειες, δηλώσεις και τρόπους θέλοντας να προετοιμάσει το έδαφος για την ολική επαναφορά του, είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο.
Προφανώς έχει το δικαίωμα να το πράξει στο ποσοστό που η αυτοκριτική του τον οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όλα ήταν καλώς καμωμένα από την πλευρά του και δεν φέρει ευθύνες για όσα συνέβησαν, όπως τουλάχιστον καταδεικνύεται από τη συμπεριφορά και τα λεγόμενά του. Και στο ποσοστό που η σχέση που ο ίδιος διατηρεί με το ΠΑΣΟΚ είναι «ιδιοκτησιακή», οπότε κάτι «επισκέπτες» τύπου Βενιζέλου, που κάνουν αρμένικη βίζιτα ήρθε η ώρα να την κάνουν. Πόσο μάλλον, που όλο αυτό συνεπικουρείται και από έναν πυρήνα Παπανδρεϊκών στη συνείδηση των οποίων, επίσης προφανώς, το ΠΑΣΟΚ «ανήκει» στους Παπανδρέου.
Όλα αυτά όμως, αποτελούν μία εσωτερική υπόθεση του ΠΑΣΟΚ .
Και ως τέτοια, και μόνον ως τέτοια έχουν το δικαίωμα να τη διαχειριστούν όπως τους κάνει κέφι.
Όταν όμως, η εσωτερική υπόθεση η «βεντέτα» του ΠΑΣΟΚ, μετατρέπεται σε «εθνικό θέμα» στην παρούσα χρονική στιγμή, τότε την ίδια ώρα οι διαχειριζόμενοι το θέμα έχουν χάσει και το «δικαίωμα» της αλα καρτ διαχείρισής του, γιατί δεν έχουν να λογοδοτήσουν μόνον στους οπαδούς τους αλλά σε όλους. Δεν πρόκειται μόνον για ένα εσωκομματικό μικρόκοσμο που αλληλοσπαράσσεται, στο «κάδρο» μπαίνει και η χώρα και ο καθένας καλείται να αναλάβει αναλόγως τις ευθύνες του.
