Η ζωή θέλει τα πρότυπά της!

Από τον Δημήτριο Νταφούλη,  επίτ. σχολ. σύμβουλο και θεολόγο

Τίποτα στη ζωή μας δεν είναι τυχαίο. Όλα έχουν την εξήγησή τους, τη ρίζα τους.

Βλέπουμε ένα κράτος που προκόβει, ένα σπίτι νοικοκυρεμένο, μια επιχείρηση κερδοφόρα, έναν καλό και άριστο μαθητή, μια οικογένεια αξιοπρεπή, έναν στρατό οργανωμένο που εμπνέει εμπιστοσύνη στον λαό, θεσμούς προοδευτικούς και ενεργούς, διοίκηση άμεμπτη, αγρότες νοικοκύρηδες, επιστήμονες διεθνούς κύρους, πολιτισμό...
Όλα άξια λόγου και θαυμασμού, γιατί λειτουργούν με θετικά πρότυπα και η χώρα μηδενίζει τη δολιοφθορά!
Η ζωή θέλει τα πρότυπά της και κυρίως το πρώτο κύτταρο της κοινωνίας μας, η οικογένεια.
Από τον βιογράφο του Μεγ. Βασιλείου που λίγες ημέρες πριν γιορτάσαμε, πληροφορούμαστε πως το θεμέλιο της οικοδόμησης της προσωπικότητάς του, της ένθεης ψυχής του και της αγάπης στον Χριστό μέχρι αυτοθυσίας, έθεσε η γιαγιά του, η γερόντισσα Μακρίνα.
Υπήρξε μορφωτής της πνευματικής του καλαισθησίας, της αγάπης προς τους συνανθρώπους του και της θεραπείας των ανθρωπίνων πληγών και οδηγός του στον δρόμο της αρετής.
Αυτή ήταν η άγια ρίζα της χριστιανοσύνης στην οικογένεια, η άγια ρίζα της αμπέλου της εκκλησίας του Χριστού, από τους χυμούς της οποίας έπιναν τα εγγόνια της, την αγιοσύνη.
«Η γιαγιά Μακρίνα» υπήρξε και παραμένει πρότυπο αρωγής και μόρφωσης στα εγγόνια της με τη φυσική της παρουσία εντός ή εκτός της παραδοσιακής οικογένειας που ο «σύγχρονος πολιτισμός -όπως λένε- έθεσε εκτός οικογενειακού κάδρου.
Παρά ταύτα, το πρόσωπο του παππού και της γιαγιάς είναι ιερό. Δύο πρόσωπα, δύο αγάπες, μια μεγάλη αγκαλιά. Μόνο εκείνοι που τους στερήθηκαν γνωρίζουν το συναισθηματικό τους έλλειμμα!
Παππούς και γιαγιά, δύο άγιες μορφές για τα εγγόνια τους, η συνείδηση της οικογένειας, το θησαυροφυλάκιο της «σοφίας» της ζωής, λιμανάκι και καταφύγιο, απάγκιο και στήριγμα, πρόσωπα προσφοράς και θυσίας για όλους.
Ποιος δεν θυμάται και δεν νοσταλγεί τα νόστιμα φαγητά, τις πίτες και τα γλυκά της γιαγιάς, αλλά και τις όμορφες ιστορίες του παππού και τα ατέλειωτα παραμύθια του και κυρίως το γλυκό χαμόγελό τους και τη ζεστασιά της αγκαλιάς τους!
Το χάδι τους ήταν έπαινος, αγάπη, ευλογία!
Οι συμβουλές τους, πάντα διακριτικά, για να μη γίνονται εμπόδιο στη συναισθηματική εξέλιξη των παιδιών και εγγονών και στην πορεία τους προς την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς τους, αλλά και την καλλιέργεια κλίματος αγάπης στην οικογένεια.
Για κάποιους ίσως να θεωρούνται «τροχοπέδη» στην πρόοδο γιατί εκφράζουν τη συντήρηση.
Και για άλλους επίσης να θεωρούνται «ξεχασμένα δώρα ζωής» σε κάποια ιδρύματα... και τα εγγόνια να μεγαλώνουν με νταντά ή σε κάποιες δομές...
Είναι δύσκολο το παιχνίδι των ρόλων στην οικογένεια. Απαιτείται σεβασμός, αγάπη, ομόνοια...
Το δένδρο της οικογένειας θέλει φροντίδα και περιποίηση. Ποτίζοντας και φροντίζοντας τη ρίζα του, ανθίζουν και τα κλαδιά του.
Καλή χρονιά