Το έγκλημα

Από την Κωνσταντίνα Κότση

Η γειτονιά φτωχική απλωμένη στην άκρη μιας πόλης μεγαλούπολης, μπορείς να την ονομάσεις. Εκεί περίπου στη δεκαετία του εβδομήντα. Τα σπίτια ενός ή δύο ορόφων, με αυλές γεμάτες λουλούδια και δένδρα διάφορα οπωροφόρα, γεμάτα καρπούς όλες τις εποχές. Πολυκατοικίες δεν είχαν ακόμη ανεγερθεί.

Οι άνθρωποι που κατοικούσαν εκεί, ήταν της βιοπάλης του μεροκάματου καθημερινά στον αγώνα, για τον επιούσιο να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Κι όπως γυρίζω πίσω σ’ εκείνα τα χρόνια τα νεανικά, έρχεται ξανά στη μνήμη μου ένα τραγικό γεγονός, που έλαβε χώρα εκεί στον περίγυρο της γειτονιάς μου, κι ήταν συγκλονιστικό, αναπάντεχο. Ταρακούνησε τα τελματώδη νερά, αναστάτωσε την ήρεμη συμμαζεμένη περιορισμένη στη ρουτίνα της καθημερινότητας τον ήσυχο βίο της συνοικίας.
Απρόβλεπτο έγκλημα μιας τρομερής διάστασης. Θα σας το διηγηθώ με σύντομο λόγο όπως σ’ όλα τα αφηγήματά μου. Θα έχετε διαπιστώσει διαβάζοντας πως το περιεχόμενό τους είναι απλό ουσιώδες, σ’ αφήνει εύκολα να μπεις στο νόημα, με λίγα λόγια περιγραφής, γλαφυρής και μεστής. Διά μέσου αυτής της γραφής σκοπεύω να συνεχίσω. Όχι μακροσκελή και ανούσια, σύντομα κατανοητά είναι και τα ποιήματά μου ενδιαφέροντα, πιστεύω να αρέσουν στους αναγνώστες μου. Δύσκολο με λίγα να μπορέσεις να πεις πολλά.
Συνεχίζουμε για κείνο το τραγικό συμβάν όπου δεν θα αναφέρω χρονολογίες ούτε ονόματα, δεν θέλω να φέρω στο φως παλιά γεγονότα που έλαβαν χώρα δυσάρεστα, να επαναφέρω καταστάσεις στενάχωρες, απώλειες τραγικές, θα τα αναφέρω σαν μια απλή ιστορία με ένα μικρό αφήγημα, με σημεία αναφοράς αληθινά. Δεν θα προβώ σε πολλές λεπτομέρειες, και πιθανόν να κάνω στην περιγραφή μου κάποιο λάθος να μη θυμάμαι επακριβώς όλα κι όσα συνέβησαν, αφού έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια.
Ξεκινάμε για να βρεθούμε στο κέντρο της συνοικίας, εκεί όπου υπήρχαν διάφορα μικρά μαγαζιά, η αγορά της η πιο κοντινή για τα καθημερινά κι απαραίτητα της μέρας.
Εκεί λοιπόν ακριβώς απέναντι το ένα από τ’ άλλο ήταν ένα ιχθυοπωλείο κι ένα κρεοπωλείο, όπου δούλευαν δύο νέοι της ίδιας ηλικίας. Βοηθούσαν τον πατέρα τους ο ένας στη δουλειά του κρεοπώλη κι ο άλλος του ψαρά.
Τα δυο αυτά παιδιά δεν είχαν ποτέ φιλία μεταξύ τους, εκτός από έναν τυπικό χαιρετισμό.
Εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, αταίριαστοι και στην εξωτερική τους εμφάνιση. Ο γιος του ψαρά ήταν ψηλός γεροδεμένος όμορφος, ανοιχτός με παρέες πολλές και γνωριμίες, όμως ύποπτης συμπεριφοράς και κινήσεων, όχι σε δρόμο ομαλό, τίμιο, καλό, προσεκτικό. Σύχναζε σε ακριβά μαγαζιά, ντύσιμο ωραίο προσεγμένο, και τελευταία κυκλοφορούσε με πανάκριβο αυτοκίνητο. Ο γιος του κρεοπώλη ήταν ακριβώς το αντίθετο, μικροκαμωμένος αδύνατος, αδύναμος, μετρημένος σ’ όλα, κλειστός, τίποτα το ιδιαίτερο, η ζωή του κυλούσε ανάμεσα στη δουλειά του και στο στενό περιβάλλον της γειτονιάς του.
Έτσι βλέποντας την ενδιαφέρουσα, πολυέξοδη μεγάλη ζωή του απέναντι, η ζήλεια φώλιασε στην ψυχή του, κατάλαβε πως όλη αυτή η οικονομική άνεση δεν ήταν μόνο από το ψαράδικο. Μέσα του σφηνώθηκε η σκέψη της τιμωρίας του και δεν άργησε να την υλοποιήσει.
Ήταν περίοδος των Απόκρεων, κι ένα βράδυ ντυμένος γριά με μαντήλι στο κεφάλι και μάσκα στο πρόσωπο ώστε να μην τον αναγνωρίζουν, μπήκε στην καφετέρια όπου βρισκόταν ο γείτονάς του τον πυροβόλησε εξ επαφής και τράπηκε σε φυγή. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Ο θρήνος, η θλίψη των δικών του και σ’ όλους γύρω δεν μπορεί να ειπωθεί με λόγια. Χάθηκε ένα νέο παιδί, του αφαίρεσαν τη ζωή, αυτή μόνο ο Θεός έχει δικαίωμα να την πάρει.
Ο δράστης στην αστυνομία όταν τον συνέλαβαν είπε πως έγινε τιμωρός ενός εμπόρου ναρκωτικών, προέβη σ’ αυτή την πράξη, για να σώσει να προστατέψει τους συνανθρώπους του από τη διακίνησή τους.
Μέσω όλων αυτών των ασυνείδητων της κοινωνίας μας να σπέρνουν τον θάνατο, κάποιος έπρεπε να τους εκτελέσει. Έτσι πίστευε και αυτό έπραξε.
Στη φυλακή έμεινε αρκετά χρόνια, δεν γνωρίζω πότε ακριβώς αποφυλακίστηκε, ούτε ακριβώς τον χρόνο τον τόπο της ποινής του, επίσης δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι κάνει τώρα, που βρίσκεται, ίσως να ζει ανάμεσά μας. Και να του καταλογίσουμε κάποιο ελαφρυντικό ίσως; Όμως είμαι βέβαιη πως τώρα θα ‘χει μετανοιώσει για την πράξη του, ήταν αποτέλεσμα μιας τρέλας, μιας κακής στιγμής, μιας παρόρμησης που όπλισε το χέρι του, του νέου αυτού ανθρώπου. Κι έχουν περάσει από τότε, απίστευτο, πάρα πολλά χρόνια κι αναρωτιέμαι πόσο γρήγορα δίχως να το καταλάβω, αλήθεια πώς;