Της Πατρίδας μου η Σημαία

ΨΥΧΟΛΟΓΗΣΕ ΜΕ

Από τον Δημήτρη Παπαχατζόπουλο

Έχω κληρονομήσει ένα κουσούρι από τη μάνα μου. Είμαι κλαψιάρης, κατά το ορθότερο, ευσυγκίνητος. Μου είναι, για παράδειγμα, εξαιρετικά δύσκολο να αναγνώσω τον πανηγυρικό μιας εθνικής επετείου, χωρίς να βουρκώσω και να σπάσει η φωνή μου. Η ενσυναίσθησή μου για τα βάσανα των ηρώων ξεπηδά σα σιντριβάνι θλίψης και συμπόνιας από την ψυχή μου, ενώ με δυσκολία (και αν) σταματά στα μάτια μου.

Αυτό ακριβώς αισθάνθηκα όταν πριν λίγες μέρες παρακολουθώντας στη Βουλή, (άλλο κουσούρι αυτό), είδα τον NN (National Neandertal), Νατσιό της Νίκης, να σηκώνει στα χέρια του μια ροζ ελληνική σημαία, που είχε εκτεθεί στο Προξενείο μας στη Ν. Υόρκη και να ξιφουλκεί εναντίον της βλασφημίας σαν αναστημένος Παύλος Μελάς, καθότι Μακεδόνας. Με έπιασαν όχι κλάματα, μα λυγμοί. Αναφιλητά ασταμάτητα. Ο εθνικοπατριωτισμός μου έπιασε ταβάνι, σηκώθηκα ευθύς και σε στάση προσοχής απέδωσα τιμές στον ένδοξο άντρα που μας εκπροσωπεί στο κοινοβούλιο και αμύνεται περί πάτρης, προστατεύοντάς μας από τους δαίμονες που στοχοποιούν το ιερό μας σύμβολο. Με τη Νίκη θα νικήσουμε, αναφώνησα με την τρίχα σηκωμένη.
Μαζί μου, ύψωσε ανάστημα και η κυβέρνηση, που επιτέλους αυτή τη φορά κινήθηκε αστραπιαία. Ο κ. Γεραπετρίτης, ντύθηκε κι αυτός τσολιάς, όχι για να πολεμήσει στην χιονισμένη Πίνδο, αλλά στη χριστουγεννιάτικη Ν. Υόρκη. Έτσι, έκανε πάραυτα την ευχή όλων μας διαταγή και το κατάπτυστο έργο αποκαθηλώθηκε από τον τοίχο του Ελληνικού Προξενείου. Ουφ, τι ανακούφιση να έχεις τέτοιους υπηρέτες του λαού, που εξασφαλίζουν τον ήσυχό σου ύπνο, το βράδυ. Προτάσσουν για σένα τα δασύτριχα στήθη τους (δε τα έχω δει κιόλας, αλλά έτσι φαντάζομαι τα στήθη των ηρώων), και αποκρούουν τα βέβηλα βέλη των καλλιτεχνών, που τόλμησαν να παίξουν με το εθνικό μας σύμβολο. Μαζί με τον κ. Σαμαρά που μόνος κι αυτός, αφού οι άλλοι είναι κιοτήδες, στέκεται εμπόδιο στις ελληνοποιήσεις των μεταναστών και στην επακόλουθη αλλοίωση του εθνικού DNA σχηματίζουν μια frondline που λένε στο μπάσκετ (μια γραμμή κρούσης σε ελεύθερη μετάφραση) φόβο και τρόμο στους εχθρούς. Απάνω τους, αδέρφια!
Ελπίζω να κρατήσουν γερά τα παλικάρια, οι εθνικοί αμύντορες, γιατί έχουμε ιερούς πολέμους μπροστά μας. Ο γάμος των ομοφύλων και η τεκνοθεσία από τους ίδιους είναι η κερκόπορτα απ’ την οποία θα εισέλθουν όλοι όσοι επιβουλεύονται την κοινωνική συνοχή. Γιατί, ως γνωστόν, στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι! Θα μπορούσε να το φωνάξει χωρίς δισταγμό ο ΝΝ και στην Γενική Συνέλευση των Ην. Εθνών, αν τον καλούσαν, όπως έκανε ο Πρόεδρος του Ιράν, πριν από χρόνια, ο Αχμεντινετζάντ. Εκεί δεν υπάρχουν γιατί τους κρεμάνε και εδώ γιατί δεν τους βλέπουμε (από νομική άποψη). Καλύτερα φυσικά ένα ελληνάκι με την ελληνική σημαία στο πέτο ορφανό, κλεισμένο σε ίδρυμα, επειδή ο βιολογικός γονέας του έχει πεθάνει, κι αυτός που έμεινε πίσω είναι το ίδιο φύλο με τον θανόντα, παρά σε ζεστό από αγάπη σπιτικό. Γιατί μη ξεχνάμε η αγάπη έχει χρώμα, σαν τη σημαία στη Ν. Υόρκη, ροζίζει και είναι απαράδεκτο. Μόνο το μπλε είναι αποδεκτό, μη πω ότι οι Έλληνες πρέπει να γεννάνε μόνο αγόρια. Μπλε σημαίες, μπλε δωμάτια, τέλος! Κι αν παρ’ όλα αυτά γεννηθούν και κάποια θηλυκά, πάντα υπάρχει τρόπος να αντιμετωπίσεις την κατάσταση. Σκοτώνεις αράδα μέσα στο γάμο τις γυναίκες, αλλά αν με τα σεντόνια που βρίσκονται κάτω από το σκηνικό της φρίκης μια καλλιτέχνης (η Γεωργία Λαλέ) φτιάξει ροζ σημαία υπάρχει θέμα! Ευτυχώς μαζί με το θέμα υπάρχει κι ο κ. Γεραπετρίτης που σαν πραγματικός πετρίτης (γεράκι είναι αυτό) θα ορμήξει να την ξεσκίσει. Όχι τη Λαλέ, τη σημαία της.
Μ’ αυτά τα αγόρια, τους Νατσιοσαμαράδες, τα γέρικα γεράκια και ένα τσούρμο μητροπολίτες από κοντά, με τη βοήθεια των (ντυμένων μόνο) Σπαρτιατών της Βουλής και του ψεκασμένου Βερόπουλου θα αντιμετωπίσουμε και τους Τούρκους, που οι δωσίλογοι τους έφεραν στην Ελλάδα, συνομίλησαν μαζί τους και υπέγραψαν συμφωνίες φιλίας! Άκου φιλίες με τους προαιώνιους εχθρούς! Κλαίει κι η Παναγιά εκτός από μένα, γι’ αυτό θα πάω να προσκυνήσω το κάστανο του Οσίου Παΐσιου, στο Αγρίνιο μήπως λάβω την ευλογία να γίνω και γω τουρκοφάγος. Εδώ ο άλλος έλαβε τις επιστολές του Ιησού και τις πουλούσε κιόλας, ποιος είμαι εγώ που θα μείνω στην απέξω; Μωρέ, και μισοφαγωμένες μπάμιες προσκυνάω, η πατρίδα να σωθεί!
Ας ελπίσουμε να επιβιώσουμε και τον νέο χρόνο γιατί εμείς είμαστε ο περιούσιος λαός, κι όχι οι Εβραίοι στους οποίους ο Θεός, που είναι μεγάλος, έστειλε φωτιά να τους κάψει, γιατί ως γνωστόν σταύρωσαν τον Χριστό. Εμείς, που κρατάμε το λυχνάρι και δείχνουμε το δρόμο σε όλους, ασχέτως αν αυτό έσβησε! Όχι μόνο σκοταδιστές, αλλά και σκοτο-βαδιστές! Καλή χρονιά!