Ο χαμένος προσανατολισμός μας στη σύγχρονη εποχή

Από τον κ. Δημήτρη Πανδρεμμένο, αστυνομικό, δημοσιογράφο Μ.Α.

Στην εποχή της πληθωριστικής ελευθερίας και των προβαλλόμενων μοτίβων και συνηθειών, η εμμονή με την εικόνα και την εξωτερική προβολή υπερβαίνει πλέον τη φιλαρέσκεια και τον καθ’ έξιν ακκισμό και εφάπτεται στις παρυφές της ψυχοπαθολογίας. Εδώ και καιρό ζούμε παράλληλα σε πραγματική ζωή και Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, είτε ως ψηφιακοί ιθαγενείς είτε ως ψηφιακοί μέτοικοι, με τη διαφορά ότι έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας, αποζητώντας ηδονικά μια διαδικτυακή αντίδραση, τη στιγμή που η φυσική μας παρουσία γίνεται ολοένα και πιο θαμπή, παράταιρη και καχεκτική.

Το ερώτημα, όμως, είναι γιατί επιμένουμε και επιδιώκουμε να οικοδομήσουμε μία όσο το δυνατόν περισσότερο αποδεκτή εξωτερική εμφάνιση, γεγονός που σηματοδοτεί καταβολή χρόνου και χρήματος για αισθητικές ή όποιες άλλες επεμβάσεις καλλωπισμού. Για ποιον λόγο επενδύουμε σε επαναληπτικές συνήθειες, μιμούμαστε και συγκρινόμαστε με άλλα άτομα, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε να είμαστε έμψυχες φωτοτυπίες που, αντί να ξεχωρίζουμε και να διαφοροποιούμαστε, γινόμαστε ίδιοι.
Πέρα από την εξωτερική εμφάνιση, ακολουθούμε και πανομοιότυπα συμπεριφορικά μοτίβα. Συχνάζουμε μαζικά στα ίδια καταστήματα γιατί έτσι επιβάλλει η τάση, εορτάζουμε γενέθλια και επετείους με φαντασμαγορικές φιέστες που τις προβάλλουμε στα social media, φτάνοντας στο παράδοξο να ευχόμαστε σε συγγενείς και φίλους με γραπτά μηνύματα σε δημόσια θεά, ενώ έχουμε την ευχέρεια να τους ευχηθούμε από κοντά!
Κι όλο αυτό δεν ξενίζει. Θεωρείται φυσιολογικό, γιατί οι εποχές αλλάζουν, όπως λένε, γιατί έτσι κάνουν όλοι, όπως αναπαράγεται από άτομα κάθε ηλικίας, θαρρείς και η ποσότητα σε μια δράση, συνήθεια και τακτική νοηματοδοτεί το σωστό, το ενδεδειγμένο και το αποδεκτό. Από την άλλη, δεν είμαστε πρόθυμοι να δοκιμάσουμε κάτι άλλο, γιατί μας δημιουργεί ανασφάλεια και φόβο μη αποδοχής και παραγκωνισμού από το κοινωνικό σύνολο, με παρελκόμενα τη μοναξιά και την απομόνωση.
Βέβαια, σταθερά προσανατολισμένοι στα πρότυπα που ακολουθεί η μάζα, μέρος της οποίας εξαπατόμαστε ότι οφείλουμε να αποτελούμε, απομακρυνόμαστε σταδιακά από τον πυρήνα μας, την ιδιοσυστασία μας και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν τη μοναδική ταυτότητά μας. Αποφεύγουμε να εστιάσουμε σε πράξεις και συμπεριφορές μας που καθίστανται δυσλειτουργικές, γιατί η ενδοσκόπηση και η αυτοκριτική συνιστούν μια επώδυνη διαδικασία που θα φέρει στην επιφάνεια αρνητικές πτυχές του εαυτού μας, επιμελώς κρυμμένες έως τώρα.
Ωστόσο, η καθημερινή τριβή με συνανθρώπους μας αποκαλύπτει το ποιοι είμαστε, πίσω από περιποιημένα πρόσωπα και σώματα. Και τότε εγείρουμε αντιστάσεις, τονώνοντας τον εγωισμό μας, υψώνοντας τείχη για να μην καταρρεύσει η επίπλαστη εικόνα μας, το προσεκτικά και απαρέγκλιτα σχηματισμένο προσωπείο μας. Αναπόφευκτα έτσι, οι ιστοί των διαπροσωπικών σχέσεων διαρρηγνύονται, ο ατομικισμός κυριαρχεί και ξεκινά και πάλι ένας φαύλος κύκλος με θύτες και θύματα τους ίδιους τους εαυτούς μας.
Μιας και η περίοδος των εορτών του Δωδεκαημέρου πλησιάζει και η ανταλλαγή ευχών επιβάλλεται κατά τα ειωθότα, ας ευχηθούμε, όσοι επιθυμούμε, μια προσωπική επανεκκίνηση με περισσότερη ουσία και λιγότερη επιφάνεια.