Το σχόλιο της Δευτέρας

Εξομολόγηση ενός πρώην οπαδού...

Για να καταλάβεις για τι οπαδό μιλάμε, ένα θα σου πω. Όταν μ’ έσερνε μικρό στο Αλκαζάρ ο κυρ – Νίκος (ψύχωση με την ΑΕΛ ο πατέρας), η σύνθεση της ομάδας άρχιζε με τερματοφύλακα τον …Σιαβάλα. Ήταν ένα ωραίο παιδί, Ελασσονιτάκι νομίζω, ψηλός, με μακριά ξανθιά μαλλιά όπως επέτασσε η μόδα της εποχής και σου ενέπνεε απόλυτη εμπιστοσύνη. Γάτος! Ήταν το είδωλό μου, άρχισα εξαιτίας του να παίζω κι εγώ τερματοφύλακας. Αν θέλεις, ακόμη και τώρα μπορώ να σου απαριθμήσω απ’ έξω κι ανακατωτά τη σύνθεση εκείνης της ΑΕΛ, κι ας μην είμαι από τους τύπους που συγκρατούν ονόματα. Λοιπόν, δεξί μπακ Κυζίρογλου, στ’ αριστερά Σημαντήρης.

Κέντρο άμυνας Μπούτος Παναγιώτης, που τον φώναζαν όλοι και …«περήφανο», και δίπλα Ρίζος Λέλλης. Πιο κάτω, Λάκης Παγκαρλιώτας αρχηγός, Μίλτος Σεϊταρίδης, ηγέτης κι αυτός και στα εξτρέμ ο δαιμόνιος Χαριτίδης. Και τι ντόρος έγινε σαν πήραμε τον Ρακιτζόγλου, σεντερφορά ολκής τότε! Όλη η πόλη, όλα τα τσιπουράδικα, όλο το αντρομάνι γι’ αυτόν μιλούσε κι εκείνος ανταπέδιδε την αγάπη τους με γκολάρες στο ξερό γήπεδο του «Αλκαζάρ». Τόσο ξερό, που ο δήμαρχος Μεσσήνης, πριν ξεκινήσει το ματς, έστελνε την υδροφόρα του Δήμου να το καταβρέξει και να μαλακώσει κάπως το χώμα.
Ο δεύτερος μεγάλος χαμός έγινε στην πόλη με τον ερχομό μιας… καραβιάς Αργεντινών. Καβόλι, Μοράλες, Βαγιέχο, Χιλ, Λας Πάλμας, Ντάους, εξωτικά για μας ονόματα. Δεν ήταν συνηθισμένο γεγονός. Τους κοιτούσαμε σαν … εξωγήινους. Παιχταράδες όλοι τους.
«Αλκαζάρ»! Πόσες μνήμες δεν χτίσαμε εκεί όλοι μας! Τις Κυριακές, σκαστοί από το σπίτι, πιάναμε κανέναν ξέμπαρκο φίλαθλο, να μας βάλει μέσα. «Θείο, θα με πάρεις;». «Έλα ρε μάγκα. Κι άμα σε βάλουν σ’ έβαλαν…». Κάποτε μας έβαζαν. Ποια τουρνικέ, και ποιες ταυτότητες που ζητάνε σήμερα. Αν πάλι όχι, ανεβαίναμε στις μάντρες του γηπέδου που ήταν ακόμη χαμηλές. Για τέτοια τρέλα μιλάμε…
Οπαδός της ΑΕΛ λοιπόν από κούνια, θα σε μεταφέρω τώρα σ’ ένα γεμάτο «Αλκαζάρ» με χιλιάδες κόσμου, Λαρισαίοι από τη μια, ΠΑΟΚτζήδες στο απέναντι πέταλο, ένα γήπεδο που βράζει από οργή. Είμαι πια φοιτητής και φιλοξενώ στη Λάρισα τον Αποστόλη, συμφοιτητή κολλητό, τρελαμένος ΠΑΟΚτζής κι αυτός. Μπαίνουμε μέσα, σε μια ουδέτερη κερκίδα, χωρίς να μιλάμε, χωρίς κασκόλ και τα τοιαύτα, και το γήπεδο έχει μια χροιά … κόκκινου. Κόκκινο είναι το χρώμα της οργής, κόκκινη η φωτοβολίδα, κόκκινο το αίμα του αδικοχαμένου καθηγητή Χαράλαμπου Μπλιώνα που μεταφέρεται εσπευσμένα στο ασθενοφόρο.
Ήταν το πρώτο μεγάλο σοκ. Το ποδόσφαιρο είχε πάψει να είναι το ρομαντικό σχεδόν παιχνίδι που παιζόταν στο ξερό του «Αλκαζάρ»… Για πρώτη φορά νιώθαμε πως μπορεί και να σε σκοτώσει. Την επόμενη φορά μάλιστα το ξύλο το φάγαμε εμείς. Ήταν με τον Άρη στου «Χαριλάου». Παρέα Λαρισαίων φοιτητών, μας πήραν χαμπάρι από την …προφορά. «Από πού είστε ρε καρντάσια;». Απ’ Λάρσα ρε, Τρέχει τίποτις; λέει ένας δικός μας αφελής. Μετά …τρέχαμε εμείς. Μας πέταξαν έξω με κλωτσιές (κανονικές), κουτρουβαλούσαμε στις κερκίδες, φτηνά τη γλιτώσαμε.
Μα σαν είσαι νέος δεν μασάς. Συνεχίσαμε όλοι να πηγαίνουμε στο «Αλκαζάρ», για πολύ φανατίλα μιλάμε. Όταν ο σχωρεμένος Μητσιμπόνας κάρφωσε τα δίχτυα του Ηρακλή και σφράγιζε το πρωτάθλημα της ΑΕΛ, γκρεμίσαμε τα δημοσιογραφικά θεωρεία απ’ όπου βλέπαμε το ματς πριν ξεχυθούμε στην «Ταχυδρομείου» για το γλέντι.
Εγώ που σού μιλάω, έχω κάνει μεγάλες τρέλες για το ποδόσφαιρο. Παράτησα τη γυναίκα μου ετοιμόγεννη στο μαιευτήριο και πήγα να δω την ΑΕΛ στην κορυφαία της στιγμή, στο ματς με τη Σαμπντόρια. Νομίζω δεν μου το συγχώρησε ποτέ. Για χάρη της ΑΕΛ, εγώ σοβαρός και «οικογενειάρχης άνθρωπος», κουβάλησα μαζί με άλλους λάστιχα και τα ρίχναμε στη φωτιά, γωνία Βόλου και Εθνικής Οδού, όταν τα κάναμε λίμπα για τον Τσίγκοφ. Με χιλιάδες συμπολίτες μου αλώσαμε τις Καστοριές, Λιβαδειές, Νέα Σμύρνη. Έχω πάει από Ολυμπιακό Στάδιο και Πανθεσσαλικό, όπου σήκωσα κούπα, μέχρι …Κρύα Βρύση, όπου μάλιστα είχαμε …χάσει και τον δρόμο, όταν η ομάδα έπεσε στα Τάρταρα.
Εγώ που σου μιλάω έχω κάνει παραλογισμούς. Θυμάμαι σ’ ένα ματς με τον Ολυμπιακό στο «Αλκαζάρ» έφτασα σε σημείο να λέω από μέσα μου …σιωπηλά το «Πάτερ Ημών» και να παρακαλάω τον …Θεό να ισοφαρίσουμε ! (Τι αιτήματα δέχεται κι αυτός ο Θεός κάθε μέρα!).
Εγώ που σου μιλάω, δεν πάω πια γήπεδο. Έχω χρόνια να πάω. Στην αρχή γιατί είχα ξενερώσει με άλλον έναν υποβιβασμό της ΑΕΛ. Μετά, ήρθε ο Κούγιας και η σχέση μας με την ΑΕΛ πέρασε στη σφαίρα του …παραλόγου. Άκρη δεν έβγαζες.
Τώρα πια, δεν πατάω το πόδι μου συνειδητά. Το ίδιο και οι περισσότεροι φίλοι μου. Καθόμαστε στα καφέ και βλέπουμε Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Μάντσεστερ Σίτι, θαυμάζουμε τις περίτεχνες ενέργειες του Μέσι, την ορμητικότητα του Εμπαπέ, τις ασύλληπτες προπονητικές εμπνεύσεις του Γκουαρντιόλα. Έστω και εκ του μακρόθεν ζούμε κι εμείς την πανδαισία των πολυτελών και καθαρών γηπέδων, την πολιτισμένη αντιπαλότητα των οπαδών, την άψογη διοργάνωση του αγώνα. Εκεί σε σέβονται ως φίλαθλο, εκεί είσαι πελάτης που πληρώνεις, άρα οφείλουν να σε ικανοποιήσουν παρέχοντας θέαμα επιπέδου και άριστες υπηρεσίες. Δεν είσαι ο «τίποτας», ο ανώνυμος οπαδός που σε πετάνε σε μια κερκίδα με σπασμένα καθίσματα, σε βρωμερά γήπεδα που μυρίζουν κάτουρο και μπόχα. Αρνούμαι ρε φίλε. Αρνούμαι να με στοιβάζουν σα ζώο στα τρισάθλια γήπεδά τους για να παρακολουθήσω «κάτι σαν ποδόσφαιρο», από ομάδες γεμάτες από φουκαράδες «λεγεωνάριους» τριτοτέταρτης διαλογής που συνήθως φέρνουν οι τοπικοί παράγοντες εν μέσω διθυράμβων. Και να κινδυνεύω κι από πάνω από τις φωτοβολίδες των αλητών ...
Αρνούμαι να επιβραβεύσω τους γνωστούς Προέδρους μεγάλων ομάδων που παριστάνουν τους εκσυγχρονιστές του ποδοσφαίρου και την ίδια στιγμή εκβιάζουν Κυβερνήσεις. Αυτούς που «ταΐζουν» με φτηνά εισιτήρια τον προσωπικό τους στρατό από νεαρούς οπαδούς, όλη αυτή τη λούμπεν και γεμάτη θράσος νεολαία, που είναι έτοιμη να σκοτωθεί και να σκοτώσει πότε έναν Άλκη Καμπανό, πότε έναν Μιχάλη Κατσουρή, πότε έναν φουκαρά «μπατσάκο» που πήγε στην Αστυνομία να φάει ένα κομμάτι ψωμί και βρίσκεται ξαφνικά να χαροπαλεύει.
Αρνούμαι. Και βασικά δεν έχω πια καμιά εμπιστοσύνη σ’ ένα Κράτος που εδώ και δεκαετίες …νομοθετεί και λαμβάνει μέτρα κατά της οπαδικής βίας σαν κι αυτά που θα μας ανακοινώσει ο Μητσοτάκης σήμερα και τα οποία καταρρέουν στον επόμενο κιόλας αγώνα.
Σ’ αυτήν τη γενικευμένη αλητεία που διέπει πια την κοινωνία μας και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, μένω όσο μπορώ πιο μακριά. Μένω μακριά ομολογώντας την ήττα μου. Κι όταν το γήπεδο και η ζωντανή ατμόσφαιρά του μού λείπει –γιατί μού λείπει, είναι η αλήθεια- τότε μεταφέρομαι νοερά σε κείνες τις ρομαντικές κερκίδες του «Αλκαζάρ». Ξαναγίνομαι το παιδί που μαζί με τον κυρ-Νίκο αποθεώναμε τον Κώστα Σιαβάλα για τις αποκρούσεις του και τον Μανόλη Ρακιντζόγλου σαν έβαζε την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
[e-mail]