.... Πας για εκτέλεση, κι είσαι μονάχα δεκάξι χρονών... Ένιωσα τέτοια απελπισία, τόση δυστυχία, ώστε μόλις αντάμωσα τους άλλους στη φυλακή, έβαλα τα κλάματα. ... Διάβασα κάπου πως σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μέσα στα τόσα εκατομμύρια, δεν υπάρχουν δύο αγόρια ή δύο κορίτσια όμοια σαν δυο σταγόνες νερό. ... Ο καθένας κουβαλάει στη συμμετοχή τα δικά του όνειρα, τις δικές του αγάπες, τον δικό του εαυτό, το δικό του «μπορώ». Αλίμονο αν ήταν αλλιώς. Θα ήμασταν μηχανάκια, ή αμοιβάδες. Και την ιστορία την πουτάνα έτσι τη γράφουνε, και οι αστοί και οι κομμουνιστές: οριζόντια, ισόπεδη μιλάνε για λαούς, μιλάνε για μάζες, κανένας απ’ αυτούς δεν μπόρεσε ποτέ να νιώσει την ένταση, το πάθος, την κορύφωση και την πτώση των κόσμων ολόκληρων.... Ξέρουν γράμματα, διαβάζουν, γράφουν και δεν κατάλαβαν ποτέ πως ο κάθε άνθρωπος είναι ένας κόσμος ολόκληρος, είναι μια ολόκληρη ιστορία...
Ας σκεφτούμε λίγο, όλοι αυτοί που αμέσως μετά τις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, που με περισσή έπαρση, ομνύουν στις αρχές της Αριστεράς,- ομπρελίστες, 6+6, φράξιες στην ουσία, που απολάμβαναν προνόμια κομματικής ελίτ - κατά πόσο επέτρεψαν στον άνθρωπο που με καταστατικές διαδικασίες ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε σε πρόεδρό του, να δείξει το δικό του κόσμο, τη δική του ιστορία, όπως απόλυτα εύστοχα καταλήγει στο απόσπασμά του ο Χρόνης Μίσσιος. Και μάλιστα σε έναν άνθρωπο απόλυτα αυτοαπακαλυπτικό της προσωπικής του ζωής, σε θέμα ταμπού για την ελληνική κοινωνία, αποδεικνύοντας ειλικρίνεια, που δεν συναντάται συχνά στο μικρόκοσμο των πολιτικών.
Απλώς, εγκλωβισμένοι στις ατομικές τους προσδοκίες που διαψεύστηκαν, πέφτοντας θύματα των δικών τους τακτικισμών, που ήθελαν την άρον-άρον εκλογή προέδρου πριν το συνέδριο, αντίθετα από την ορθή πρόταση των εσωκομματικών «αντιπάλων» τους, δεν άφησαν ούτε δευτερόλεπτο ανεκμετάλλευτο στα στασίδια του ΣΚΑΙ και των άλλων καναλιών, πανελλήνιας και τοπικής εμβέλειας, για να επιτεθούν στην επιλογή των μελών του κόμματός τους.
Όλη αυτή η εξελισσόμενη φαρσοκωμωδία του «μένουμε μέχρι να φύγουμε» που ολοφάνερα καθοδηγήθηκε από τις πλέον ευτελείς προσδοκίες-επιδιώξεις των αναχωρούντων βουλευτών από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, έλαβε τέλος. Και τα δύσκολα αρχίζουν. Οι υπολογισμοί θα δώσουν και θα πάρουν από δω και πέρα. Η δοκιμασία των ευρωεκλογών πλησιάζει, και όσο και αν νομίζουν ότι η δοκιμασία αυτή έρχεται μόνο για τον Κασσελάκη, πρωτίστως έρχεται για αυτούς.
Και αυτό για ένα κυρίως λόγο, γιατί υποθήκευσαν την υπόθεση της δημιουργίας μιας προοδευτικής παράταξης -με εντελώς απαραίτητη στόχευση τον απόλυτα αναγκαίο αστικοδημοκρατικό εκσυγχρονισμό της χώρας σε προοδευτική κατεύθυνση- με κορμό τις δυνάμεις της Αριστεράς.
Ενέγραψαν υποθήκη, προς όφελος της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ - ΠΑΣΟΚ, για το οποίο ο επικεφαλής της ομπρέλας Τσακαλώτος επεφύλαξε ήδη θετικές δηλώσεις.
Θα έχουν άραγε το θάρρος να εκτεθούν στις επικείμενες ευρωεκλογές στην κρίση του ελληνικού λαού ή εύσχημα θα αναζητήσουν να κρυφτούν πίσω από μια συνεργασία με το ΚΙΝΑΛ - ΠΑΣΟΚ, προσφέροντάς του σε αντάλλαγμα, κάποιοι από αυτούς, στο βάθος της τετραετίας, τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που τόσο εξόφθαλμα το «λιγουρεύεται» όπως θα έλεγε και ο Άδωνης, το κυρίαρχο πολιτικό-οικονομικό σύστημα;
Με ένα στόχο, ο εκσυγχρονισμός της χώρας, στο βαθμό που δεν μπορεί να ανασταλεί, να είναι πλήρως ελεγχόμενος από ένα δοκιμασμένο δικομματισμό ΝΔ-ΚΙΝΑΛ - ΠΑΣΟΚ, (παρόμοιο με αυτόν που μας οδήγησε στην χρεοκοπία της προηγούμενης δεκαετίας) και που με κάθε ευκαιρία αναπολεί ο κ. Πορτοσάλτε στις καθημερινές του παρεμβάσεις. Ο χρόνος θα δείξει. Διατυμπανίζουν ότι αυτοί μένουν σταθεροί στις αρχές της ριζοσπαστικής αριστεράς, απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη. Ότι υπερασπίζονται την κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ, όταν αυτός ορθά ασκεί κριτική στα μνημονιακή πολιτική που εφάρμοσαν ως υπουργοί ο Τσακαλώτος και ο Κατρούγκαλος, μεταξύ άλλων «αριστερών» υπουργών που «ξεχνούσαν» να δηλώσουν ακίνητα και εκατομμύρια. Λες και δεν ξέρουμε ότι για την πολιτική αυτή και την αντιστροφή του δημοψηφίσματος, ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την πιο αριστερή του πλευρά και εντέλει βρέθηκε στην αντιπολίτευση.
Αν μπροστά στη διαφαινόμενη εξαφάνιση (όπως συνάγεται σε δημοσκόπηση που παρακολουθώ τώρα στο ΣΚΑΙ) δεν διεκδικήσουν αυτόνομα, τη θετική κρίση του ελληνικού λαού, ας μην διαμαρτύρονται για την «αναβάθμισή τους», από αναχωρούντες σε αποστάτες.
Σε προηγούμενο άρθρο που δημοσιεύτηκε στην «Ελευθερία» αμέσως μετά τις εκλογές του Μαΐου, με τίτλο ο ενταφιασμός της απλής αναλογικής (αναφερόμενος στο κ. Τσίπρα) κατέληγα: «Το σύστημα έχει δείξει και θα το δείξει ακόμα πιο έντονα στις μέρες που απομένουν, την προτίμησή του στο δοκιμασμένο ΚΙΝΑΛ - ΠΑΣΟΚ και τους ανθρώπους του. Διαφορετικά, προφυλάσσοντας την υστεροφημία του ας αποτραβηχτεί. Είναι νέος και το 2032 είναι πολύ κοντά»
Στις σημερινές συνθήκες, που διακυβεύεται η ύπαρξη μια μεγάλης προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης με κορμό δυνάμεις της Αριστεράς και του προοδευτικού κέντρου, η παρέμβασή του, αντίθετα, είναι εντελώς απαραίτητη.
εκπαιδευτικού και διευθυντή του 9ου ΓΕΛ Λάρισας
