Δεν υπήρχε ταβέρνα για ταβέρνα και τζουκ μποξ για τζουκ μποξ που να μην το παίζει, δεν υπήρχε παρέα για παρέα που να μην το τραγουδά.
Ήταν βέβαια και η ...θεματολογία του. Για τα αυστηρά ακόμη ήθη της δεκαετίας του ’70, εν μέσω μιας δικτατορίας για την οποία το «πατρίς θρησκεία οικογένεια» ήταν ακρογωνιαίος ιδεολογικός λίθος, το να κάνεις τραγούδι τα ...τσιλημπουρδήματα και τα νυχτοπερπατήματα ήταν, αν μη τι άλλο, ...τόλμημα. Σχεδόν πρόκληση προς τα ήθη της εποχής. Πόσο μάλλον όταν ο υποτιθέμενος «ξενοκοιτάζων» (τι νεολογισμός κι αυτός!) ονομαζόταν ... Γιώργος, αναφορά που παρέπεμπε ευθέως στο πρόσωπο του δικτάτορα Γιώργου Παπαδόπουλου.
Άρχισε έτσι να γίνεται μεγάλος ...χαβάς. Το τραγούδι ...τραγούδι, αλλά ταυτόχρονα όλο και κάτι πονηρά ...γελάκια άρχισαν να το ακολουθούν. Αν οι αριστεροί και λοιποί μπλεγμένοι με τα πολιτικά έδιναν τη μάχη τους στα ξερονήσια, οι μικροαστοί των λαϊκών συνοικιών, όλος αυτός ο κόσμος που δεν συμπαθούσε τους δικτάτορες αλλά «δεν ανακατευόταν» κιόλας με τα πολιτικά, είχε βρει έναν εύκολο και σχετικά ανώδυνο τρόπο να σατιρίζει έμμεσα τον δικτάτορα και να κάνει, ας πούμε, μια μικρή αντίσταση. Βλέπεις, τους είχε δώσει και κείνος την αφορμή, φρεσκοχωρισμένος καθώς ήταν και έτοιμος να παντρευτεί για δεύτερη φορά με τη Δέσποινα, το «Δεσποινάκι» όπως την αποκαλούσε ο λαός, με μια χροιά σατιρική και με μια δόση ... απώθησης της στην κατηγορία της αντροχωρίστρας. Θεός σχωρέσ’ την, έφυγε προχτές σε βαθιά γεράματα.
Υποπτεύομαι βέβαια, τώρα σαν το σκέφτομαι, πως για πολλούς άλλους, για τους «μάτσο» άντρες ας πούμε, το «αντρουά» κοινό της εποχής, στα λόγια του τραγουδιού υπέβοσκε και ένας κρυφός θαυμασμός. Ντάξει ρε παιδάκι, μου, άντρας είναι, θα την κάνει την κουτσουκέλα του, οπότε το «να κυκλοφοράει για γαμπρός» και μάλιστα «από τις έντεκα και μπρος» είναι μέσα στο πλαίσιο των αποδεκτών αντρικών ...συμπεριφορών. Άντρας είναι, αρχηγός είναι, τσαμπουκαλής και δυνατός, μπορεί να «... και να δέρνει», και λογαριασμό να μην δίνει. Κι αν κατάργησε τον αυστηρό Νόμο των διαζυγίων για μια νύχτα, μόνο και μόνο για να χωρίσει ο ίδιος από τη Γιώργαινα, ποιος τολμούσε να πει κάτι; Ίσα – ίσα, το έκανε γιατί έπρεπε να νομιμοποιήσει τη νέα σχέση του με μια άλλη γυναίκα, έτσι κάνουν οι τίμιοι άντρες, δεν τραβολογούν τα κορίτσια αστεφάνωτα ...ε; Άρα, πάλι από πάνω ο Γιώργαρος, δαφνο-στεφανωμένος με καντάρια ηθικής.
Ήταν τελικά μεγάλος μπαγάσας ο Παπαδόπουλος. Όπως μπαγάσικη και υποκριτική ήταν όλη η εποχή και η τότε κοινωνία. Από τη μια κηρύγματα περί ηθικής, κι από την άλλη διαζύγια, Δεσποινάκι και ...«παράνομος κι αν είναι ο δεσμός μας...».
Μία περίεργη μια γιαλαντζί κοσμική κοινωνία ήτανε, όπου η υποκρισία και ο καθωσπρεπισμός μπορούσαν να βαδίζουν χέρι – χέρι με μια πιο «ελαφριά», πιο «χαλαρή» θεώρηση της ζωής. Έτσι, στη Λάρισα της εποχής για παράδειγμα, μπορούσαν να συνυπάρχουν άνετα από τη μια τα κατηχητικά, η ...ΓΕΧΑ και η «Χριστιανική Εστία» κι από την άλλη τα καμπαρέ και τα μπουζούκια. Θρυλικά μαγαζιά όπως το «Κόπα Καμπάνα», το «Μοκάμπο» ή το νεοδημιουργηθέν τότε «Φάληρο» είχαν για βασικούς θαμώνες απόλυτα ευυπόληπτους και «καλούς οικογενειάρχες» όλους εκείνους που τάχα μου «τυχαία μπλέξαμε με μια παρέα και πήγαμε από περιέργεια να δούμε πώς είναι τα μαγαζιά αυτά». Ήταν οι ίδιοι που, πάλι «τυχαία» περνούσαν κάτι Σάββατα σκοτεινά από τα «κόκκινα φανάρια» της Βύρωνος και της Ηφαίστου για να ξεσκάσουν από την αφόρητη ανία της συζυγικής παστάδας. Πνεύμα και ηθικήηηη! Πνεύμα και ηθικήηηη ! Και κάθε Κυριακή πρωί, κανονικά στην εκκλησία, σε ρόλο αξιοσέβαστου και πάλι οικογενειάρχη.
Οπότε κάθεσαι και σκέφτεσαι πως σήμερα που η Ελλάδα έχει φτάσει να συζητά τη νομοθέτηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, ζει αν μη τι άλλο μια έκρηξη ειλικρίνειας. Σχεδόν τρομάζεις με τον δρόμο που έχει διανυθεί. Υπάρχει ασφαλώς πάρα πολύς κόσμος, ίσως και η πλειοψηφία του λαού, που διαφωνεί με την ιδέα. Μπορεί οι Μπέοι να έχουν βγει στα κεραμίδια φωνάζοντας δυνατά αυτό που τα ελληνικά καφενεία συζητούν χαμηλόφωνα, ότι δηλαδή «δεν γουστάρουμε να μας κυβερνούν οι γκέη», αλλά σε κάθε περίπτωση δεν εθελοτυφλούμε και δεν υποκρινόμαστε. Κανένα περιθώριο δεν θα αφήσουμε στις μελλοντικές γενιές να μας κατηγορήσουν πως παριστάναμε τις (μωρές) παρθένες. Και χωρίς να το θέλει το πρόσωπο των ημερών, ο Κασσελάκης, με την είσοδό του στη σκηνή έσπρωξε την ιστορία ακόμη πιο πέρα. Από τους αντρουά ηγέτες, τον Παπαδόπουλο με τον παράνομο δεσμό, τον «άξεστο» Καραμανλή που έδερνε την αριστοκράτισσα σύζυγό του Αμαλία Μεγαπάνου και τον Ανδρέα που είχε αποθεώσει δια φωνής Ρίτας Σακελλαρίου την απιστία του άντρα («Ιστορία μου αμαρτία μου») έχουμε απολύτως αποδεχτεί την ιδέα ότι ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να είναι δυνητικά ...πρωθυπουργίσιμος.
Αλλά έτσι ήταν οι κοινωνίες παντού και πάντοτε. Στην επιφάνεια τους άψογες και ηθικές. Πατρίς θρησκεία οικογένεια και κάργα μεγάλα ιδανικά. Κι από πίσω όλοι οι - κατά Τσιφόρο- «παλιανθρωπαρέοι» μια χαρά την κάνανε τη δουλειά τους. Το έλεγε κι ο Νίτσε. Η ηθική είναι ο πιο αποτελεσματικός μηχανισμός για να σέρνεις την ανθρωπότητα από τη μύτη. Άδικο είχε;
Αν μη τι άλλο, κάναμε βήματα. Αν μη τι άλλο, δεν κοροϊδεύουμε πια τους εαυτούς μας.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
