Οι ντισκοτέκ

Γράφει ο Γιάννης Γούδας

Τα χρόνια περνούν, οι αναμνήσεις ταξιδεύουν. Δεν γίνεται, όμως, να μεταφερθούν με λόγια και ιδιαίτερα σε όσες και όσους δεν το έχουν ζήσει, το κλίμα εκείνης της εποχής. Εγώ, όμως, θα το προσπαθήσω και πιστεύω ότι θα σας ικανοποιήσω.

Τι να πρωτοσχολιάσει και τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Βαθιές και ζωντανές οι θύμησες, τότε που ήμασταν νέοι με τα πλούσια μαλλιά, τα σακάκια με τις βάτες, τα σατέν κοστούμια, τα τζιν παντελόνια, τα στενά εμπριμέ πουκάμισα με το μεγάλο πέτο, άλλοτε στρογγυλό και άλλοτε μυτερό, τα παντελόνια καμπάνα που φάρδαιναν από το γόνατο και κάτω, τις φαρδιές ζώνες και τους μεγάλους τοκάδες, τα μυτερά παπούτσια (αυτά που, όπως λέγαμε τότε χαριτολογώντας, φτιάχτηκαν για να σκοτώνουν κατσαρίδες στις γωνίες), η άσπρη κάλτσα, το σκαρπίνι και τέλος, οι ζιβάγκο μπλούζες.
Το ντύσιμο των κοριτσιών εντυπωσιακό: Πουκάμισο ή μπλούζα και φούστα ως το γόνατο, φορέματα φαρδιά, κολλητό τζιν παντελόνι και την όλη αισθητική συμπλήρωναν διάφορα αξεσουάρ, όπως ωραίες ζώνες που διακοσμούσαν τη μέση και τους γοφούς, κολιέ από χάντρες, μικρά και ωραία σκουλαρίκια στα αυτιά, παπούτσια χοντροκομμένα, μπαντάνες και φουλάρια. Το στυλ, πάντως, τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους άνδρες ήταν η φωτεινότητα των χρωμάτων.
Βέβαια, το ντύσιμο δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει από μόνο του. Έπρεπε να συνοδεύεται και από το κατάλληλο χτένισμα. Μαλλί χαίτη - λασπωτήρας για τα αγόρια που άφηναν τις φράντζες μπροστά και έπαιρναν λίγο περισσότερο τα πλαϊνά και για τα κορίτσια η περμανάντ, οι ξανθές ανταύγειες και το οξυζενέ που πήγαινε σύννεφο.
Ντισκοτέκ, οι ναοί της διασκέδασης της εποχής εκείνης. Ήταν πολύχρωμες, κυριολεκτικά. Είχαν χαμηλούς καναπέδες, κατά προτίμηση από δερματίνη, σε χρώματα κόκκινο, μαύρο, κίτρινο, μεταλλικά στρόγγυλα τραπεζάκια με πολλά τασάκια πάνω τους και με μια μεγάλη πίστα. Απαραίτητη ήταν η ντισκομπάλα, που όταν χαμήλωνε ο φωτισμός έκανε... μόνη της παιχνίδι.
Δέχονταν τους πρώτους πελάτες τους λίγο μετά τις 21:00. Ο έλεγχος στην πόρτα ήταν αυστηρός και απαιτούσε καλό ντύσιμο και μικρές παρέες, συνήθως μεικτές με αγόρια και κορίτσια. Έμπαινες και το πρώτο που αντίκριζες ήταν μια ατμόσφαιρα θολή από τον καπνό των τσιγάρων, μια αίθουσα πολύχρωμη από τα φωτορυθμικά, τα πικάπ και τα ηχεία στη διαπασών, τα τραπέζια, οι καναπέδες και η μεγάλη πίστα στην οποία ορισμένες και ορισμένοι έδιναν πραγματικό ρεσιτάλ και στη μέση η ντισκομπάλα που έριχνε δεσμίδες φωτός στην πίστα.
Καθόσουν στα τραπεζάκια γύρω από την πίστα και συνήθως τα ποτά που υπήρχαν για παραγγελία ήταν Campari, Martini ή ουίσκι, ενώ μέχρι και τις αρχές του ‘80 προτιμούσαν το Vermout.
Ξεκινούσε η μουσική και τα πατώματα παίρνανε φωτιά. Η πίστα αναστέναζε και η νεολαία της εποχής χόρευε και ερωτευόταν. Οι καρέκλες είχαν διακοσμητικό χαρακτήρα ή στην καλύτερη χρησιμοποιούταν για να ξεκουραστείς και να ξαναβρείς τις ανάσες σου πριν αρχίσεις πάλι να απλώνεις πάνω στην πίστα όλο το χορευτικό ταλέντο σου. Τα φώτα «χόρευαν» και αυτά με εξαντλητικούς ρυθμούς πάνω από τα κεφάλια μας, αν και «βασίλισσα» ήταν και παρέμενε η ντισκομπάλα.
Η ώρα περνούσε, το κέφι άναβε, ο χορός γινόταν όλο και πιο έντονος και κάποια στιγμή τα φώτα χαμήλωναν και τα ζευγάρια ανέβαιναν στην πίστα για ένα μπλουζ, τα «αγκαλιαστά» εκείνα μπλουζ που χορεύαμε στα παιδικά πάρτι, κολλώντας το μάγουλό μας στο μάγουλο της συμμαθήτριας ή της φίλης ή της συντρόφου, που κοκκίνιζε σαν παπαρούνα, για ένα φιλί και μια υπόσχεση γάμου. Θυμάμαι ακόμη και το πρόγραμμα με τα μπλουζ που διαρκούσε λιγότερο από μια ώρα, αλλά ήταν αρκετό για να συσφίγγονται οι σχέσεις και να γεννιούνται τα φλερτ. Η πιο ερωτική στιγμή, όμως, ήταν εκείνη όπου όλα ξεκινούσαν από ένα «Θέλεις να χορέψουμε;». Πάνω, λοιπόν, στον χορό, γινόντουσαν γνωριμίες.
Καλή η διασκέδαση που κάναμε σήμερα πιστεύω, αλλά -μεταξύ μας τώρα- αν δεν έχεις χορέψει και δεν ίδρωσες κάτω από την πολύχρωμη ντισκομπάλα, αν δεν καρδιοχτύπησες και δεν είπες πέντε ερωτόλογα, δεν έχεις ζήσει τίποτα. Για την ακρίβεια δεν είναι ανάγκη να έχεις χορέψει. Ας το έχεις δει μόνο. Αρκεί. Εικόνες και μουσικές μιας άλλης εποχής που έφυγε ανεπιστρεπτί, αλλά μας άφησαν κληρονομιά τη διάθεση να νοσταλγούμε ατελείωτα. Ένα σημείο στον χρόνο που άφησε ανεξίτηλες αναμνήσεις σε όσους τα ζήσαμε. Εικόνες όπου οι ντισκοτέκ γνώρισαν χρυσές εποχές και στις πίστες τους φιλοξένησαν τα όνειρα, τα πεταχτά φιλιά, αλλά και τα πεταμένα αποτσίγαρα μιας ολόκληρης γενιάς, η οποία σήμερα νοσταλγεί τα βράδια που πέρασε χορεύοντας στους ρυθμούς της.
Ωραία χρόνια. Είχαν μια ανεμελιά, έναν αυθορμητισμό, που πλέον δεν υπάρχει. Οι άνθρωποι χόρευαν και έλιωναν κυριολεκτικά σόλες στις πίστες, οι μουσικές ανέβαζαν τη διάθεση και το φλερτ πρωταγωνιστούσε.
Οι δείκτες στο ρολόι της διασκέδασης γύρισαν πολλά χρόνια πίσω και… σκάλωσαν στους ναούς της διασκέδασης της εποχής εκείνης και στις αρχές της δεκαετίας του ‘70. Ξημερώματα, δυνατή μουσική, χορός και λίκνισμα στους ρυθμούς της νεοφερμένης μουσικής, της ντίσκο. Κάτω από την τεράστια ασημένια ντισκομπάλα, την εναλλαγή φωτισμού… εν ριπή οφθαλμού και υπό τους ήχους των μουσικών επιλογών του υπεύθυνου -ενορχηστρωτή- της βραδιάς, οι νύχτες της εποχής εκείνης είχαν τη σφραγίδα μιας διασκέδασης που άφησε εποχή.
Κάποιοι θα διαβάσουν αυτά και θα συγκινηθούν, θα νοσταλγήσουν εκείνες τις εποχές, ενώ κάποιοι άλλοι πιθανώς να μη γνωρίζουν καν την ύπαρξή τους.
Σήμερα, τα πολύχρωμα φώτα και η ντισκομπάλα έχουν σβήσει, η μουσική από τα ηχεία σταμάτησε και η βελόνα από το πικ-απ έχει σηκωθεί.
Όμως, μέσα από τη σημερινή μου δημοσίευση, οι μεγαλύτεροι έχουν μια καλή ευκαιρία να θυμηθούν τα παλιά, ενώ οι νεότεροι να πάρουν μία γεύση από τις μυθικές ντισκοτέκ της δεκαετίας του ‘70-‘80. Φωνάξτε, λοιπόν, κάποια στιγμή τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας, να καθίσουν δίπλα σας και διηγηθείτε τους τις δικές σας ιστορίες. Διηγηθείτε τους ιστορίες από εκείνα τα αθώα και αγνά χρόνια. Και εσείς, οι νέοι της σημερινής εποχής, καλέστε τους γονείς σας και βάλτε τους στο κινητό σας και στο τάμπλετ σας ένα τραγούδι της παλιάς Disco και πού ξέρετε, μπορεί την ώρα εκείνη να κυλήσει ένα δάκρυ από το μάγουλό τους.