Από τον Αναστάσιο Δασταυρίδη, φιλόλογο
Έχουν αναλωθεί λίτρα μελάνης από πλήθος αρθρογράφων-σχολιαστών για να αποδειχθεί ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά πρωτίστως ηθική.
Σήμερα κυριαρχεί σχολιαζόμενη πολλαπλώς η έννοια της επιστροφής στην κανονικότητα. Να δεχθώ την επιστροφή αυτή και μάλιστα με ιδιαίτερη χαρά ως μέλος γενιάς που ως άλλος τραγικός ήρωας (με χρήση θεατρικής ορολογίας αρχαιοελληνικού δράματος) καλείται να παλέψει σε πνιγηρό περιβάλλον για επιτύχει έστω και την αναβολή επίτευξης ονείρων και φιλοδοξιών αποφεύγοντας έτσι την ελλοχεύουσα οριστική ματαίωσή τους.
Πώς όμως θα είναι η κανονικότητα αυτή; Διότι, ως τώρα, μελετώντας πολιτικούς σχολιαστές εκ πρωτευούσης ορμωμένους αντιλαμβάνομαι ότι τη συνδέουν πάλι με οικονομικά δεδομένα, δηλαδή με αριθμούς. Σίγουρα διαδραματίζουν κι αυτοί τεράστιο ρόλο... ιδίως αν μεταφράζονται σε εισπραττόμενα ποσά.
Προβληματίζομαι ωστόσο διότι κανένας δε φαίνεται να αναλογίζεται το εξής απλό: Διδαχθήκαμε κάτι διερχόμενοι από την ατραπό των τελευταίων ετών; Άλλαξε κάτι από την πολυστηλιτευμένη υλιστική κουλτούρα του Νεοέλληνα; Μετά λοιπόν από τη βιωματική διαπίστωση του δανεισμένου από δακρύβρεχτο ελληνικό κινηματογράφο τσιτάτου «τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία» τι πράξαμε ώστε να επαναθεμελιώσουμε υγιώς την κοινωνία μας;
Για να γίνω πιο σαφής, αν επιστρέψουν οι μισθοί στο ύψος της προηγούμενης πενταετίας (επιθυμητή υπόθεση εργασίας) θα μπορούσε να διαβεβαιώσει κάποιος ότι δε θα επιδιδόμασταν και πάλι σε ντελίριο υλισμού και επιδειξιομανίας και δη πλέον έντονης λόγω μακροχρόνιας στέρησης; Ότι θα προσπαθούσαμε από κοινού για την εδραίωση της αξιοκρατίας; Ότι οι δημόσιες σχέσεις και ο νεποτισμός δε θα αντικαθιστούσαν τη γνώση και την αξία του καθενός; Ότι εμπεδώσαμε τη μη ύπαρξη από μηχανής θεών οι οποίοι θα επωμιστούν το ρόλο του σωτήρα -εμπράκτως, όχι μονάχα υποσχόμενοι- αν δεν κινήσουμε κι εμείς τη χείρα μας;
Δυστυχώς επιμείναμε να βασίζουμε τις ελπίδες μας στη δράση άλλων –συμφεροντολογικά κινουμένων. Βαρέθηκα όμως την τελευταία δεκαετία να ακούω τη μοτιβική πλέον παρομοίωση «η κυβέρνηση έπεσε σαν ώριμο φρούτο» γιατί δεν επέλυσε τα ζητήματα της καθημερινότητας των πολιτών. Πολίτες! Ας μην αναμένουμε εθνοσωτήρες!
Ως κανονική – φυσιολογική δύναται να χαρακτηριστεί μια κοινωνία σωφρόνων μελών που επιδιώκουν την προάσπιση του κοινού συμφέροντος και όχι την ατομική οικονομική άνθιση σε ανταγωνιστικά περιβάλλοντα.
Ως κανονική λογίζεται μια κοινωνία νέων που οραματίζονται το μέλλον τους χωρίς να χρειάζεται να καταπατούν κάθε έννοια αυτοσεβασμού εργαζόμενοι σε άθλιες συνθήκες, συχνά μακριά από αγαπημένα τους πρόσωπα.
Ως φυσιολογική κρίνεται μια κοινωνία ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας που αναμοχλεύοντας το παρελθόν τους νιώθουν υπερήφανοι αναλογιζόμενοι ότι άξιζε να ζήσουν και να δημιουργήσουν θεμελιώνοντας την αρετή της υστεροφημίας.
Για να επανέλθει η κανονικότητα αυτή όμως ας αναλογιστούμε αν, τι και σε ποιο βαθμό διδαχθήκαμε από τις δύσκολες συνθήκες της κρίσης.
