Του Χρήστου Τσαντήλα
ΟΠΟΥ λαλούν πολλά κοκόρια, λέει ο λαός, αργεί να ξημερώσει. Και δεν έχει άδικο. Δοκιμασμένες από τη ζωή είναι όλες αυτές οι λαϊκές ρήσεις, κάτι τέτοιο πάει να συμβεί τόσο στην τοπική αυτοδιοίκηση όσο και στην κεντρική πολιτική σκηνή, στις περιπτώσεις ακριβώς στις οποίες φαίνεται ότι λαλούν πολλά κοκόρια...
ΘΥΜΑΣΤΕ βεβαίως πώς ξεκίνησε η υπόθεση της ανασκαφής στην Αμφίπολη, με το παγκόσμιο ενδιαφέρον να στρέφεται στην καταγραφή των ερευνών, σε απευθείας τηλεοπτικές συνδέσεις. Κι εμείς εδώ, οι αρχαιολόγοι πρώτα και ύστερα τα εκατομμύρια των αρχαιο-λογούντων, να ...κακαρίζουμε στα τηλεπαράθυρα, βεβαιώνοντας για τις υψηλές προσδοκίες μας, Μεγαλέξανδρους, γοργόνες και Μακεδόνες Βασιλιάδες βλέπαμε. Ένας λαός (με τους πολιτικούς που του αξίζουν), να έχει αποθέσει τις ελπίδες στον άγνωστο νεκρό των 2300 χρόνων!
ΔΕΝ λέω βεβαίως, ότι είναι «τζίφος» η ανασκαφή. Εκτός που δεν τελείωσε ακόμα, και μόνο αυτά που βρέθηκαν μέχρι τώρα, είναι θησαυρός απίστευτος και ανεκτίμητος. Ελληνικός, θησαυρός της Μακεδονίας. Αλλά, πρώτα κακαρίζουμε! Κι ύστερα αν μας βγει, πανηγυρίζουμε... Τι θα πείραζε για παράδειγμα, αν, δοθέντος ενός αρνητικού αποτελέσματος γύρω από την αποκάλυψη της ταυτότητας του νεκρού, το... βουλώναμε για μερικούς μήνες ακόμα, να βγει κι αυτός ο χειμώνας, έχοντας στην «τσίτα» την περιέργεια και το ενδιαφέρον των ξένων, τα εκατομμύρια των πολιτισμένων λαών; Να συνεχίσουμε να σκάβουμε με τα βουρτσάκια, να καθαρίζουμε με τα πινελάκια, αργά αργά, ώσπου να... βαρεθούν πρώτα οι ξένοι και ύστερα εμείς.
ΑΚΟΜΑ όμως και έτσι, πόσα κερδίσαμε από αυτήν την ελληνική αρχαιότητα, πόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν μαζί μας το κυνήγι του ανεκτίμητου κρυμμένου θησαυρού που τους προσφέραμε σε συνέχειες τριών ολόκληρων μηνών; Ποιο καλύτερο δώρο θα μπορούσαν να μας στείλουν από τον άλλο κόσμο, οι δοξασμένοι πρόγονοί μας, από τη συζήτηση στα πέρατα της οικουμένης, γύρω από το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, και τον πολιτισμό μας, στα χρόνια μάλιστα που οι απόγονοί τους, υποφέρουμε από τη σύγχρονη βαρβαρότητα της οικονομικής κρίσης;
ΦΟΒΑΜΑΙ πως το αυτό συμβαίνει και στην πολιτική. Στην τοπική και στην κεντρική σκηνή. Πιστεύει κανείς ότι μπορεί να γίνει ταχύτερο και καλύτερο έργο, σε έναν δήμο ας πούμε, όπου... λαλούν πολλά κοκόρια; Ή σε μια κυβέρνηση με δύο... αρχηγούς; Και ακόμα πιο δύσκολα, σε μια αντιπολίτευση με συστάδα διαφορετικών απόψεων; Ας πούμε ότι πάμε σε πρόωρες εκλογές. Τουλάχιστον για την περιοχή μας μπορεί κανείς να υποδείξει περισσότερους από πέντε δέκα ανθρώπους, που να τους εμπιστευθεί; Αν η απάντηση είναι όχι, τότε πού θα βρεθούν καμιά πενηνταριά (στην πιο συμμαζεμένη περίπτωση) απ’ αυτούς για να στελεχώσουν τα βασικά ψηφοδέλτια;
