Του Φίλιππου Ζάχαρη
Ήταν περίπου κωμικοτραγικό. Να βάζουν κάγκελα στην παρέλαση για να αποτραπούν οι διαμαρτυρίες και οι διαδηλώσεις του 2011, επιβραβεύοντας την κυβερνητική πολιτική της κοινωνικής εξαθλίωσης και επιτηρώντας τα μέτρα λιτότητας στο όνομα μιας γενικόλογης ανάπτυξης που δεν πρόκειται να ζήσει ο κόσμος τουλάχιστον τα επόμενα χρόνια.
Ήταν κάτι σαν πικρόχολο αστείο, με αποδέκτες ακόμη και αυτούς που πιστεύουν στην ανύψωση του όποιου εθνικού φρονήματος με άρματα μάχης, πολεμικά αεροσκάφη και πάσης φύσεως μιλιταριστικές επιδείξεις στο όνομα της θυσίας των προγόνων. Θυμίζοντας για μια ακόμη φορά τις τεράστιες απώλειες από τους παγκοσμίους πολέμους στο όνομα των κάθε λογής εξουσιαστικών επεκτατισμών, δίνοντας ακόμη και σήμερα - δεκαετίες μετά - βήμα στα εθνικιστικά παραληρήματα και προσπαθώντας να αποδιώξουν τις μνήμες των χιλιάδων πεινασμένων της κατοχής και άλλων τόσων που έσβησαν στις πόλεις και στα χωριά γιατί κάποιοι διεφθαρμένοι της παγκόσμιας εξουσίας τύπου Χίτλερ, Στάλιν και Τσώρτσιλ αποφάσισαν να στείλουν στον άλλο κόσμο εκατομμύρια ανθρώπους για να υλοποιήσουν τα σχέδια του πλανητικού διαμελισμού, πιστεύουν ακόμη ότι οι παρελάσεις ανύψωσης του εθνικού φρονήματος θα κάνουν τον κόσμο να ξεχάσει.
Τα έπη από τις μάχες στα μέτωπα σκεπάζουν την φρίκη της ίδιας της φύσης των πολέμων, που αντί η ανθρωπότητα να τους θυμάται ανάβοντας ένα κερί στην μνήμη αυτών που χάθηκαν τόσο άδικα, τους τιμούν με τον εορτασμό της όποιας στρατιωτικής επιτυχίας και αντίστασης που δεν είχε στόχο την αλλαγή της κοινωνίας αλλά την εξολόθρευση ολοένα και περισσότερων ανθρώπων στο όνομα της εθνικής παλιγγενεσίας αλλά και της υποτιθέμενης προάσπισης των δημοκτκρατικών θεσμών, που είδαμε πως λειτούργησαν σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη από τους δύο παγκοσμίους πολέμους και μετά.
Τα έπη λοιπόν είναι για να θυμίζουν περισσότερο τον αποπροσανατολισμό του κόσμου εκείνες τις εποχές από τις κοινωνικές του διεκδικήσεις, με δεδομένο ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο είχαν συμβεί οι μεγαλύτερες επαναστάσεις διεθνώς, αλλά και πριν τον δεύτερο κρίθηκαν μεγάλα εξεγερσιακά ζητήματα. Θύμησες λοιπόν για το σφαγείο των λαών, τις θυσίες εκατομμυρίων πολιτών προς εξυπηρέτηση δόλιων επεκτατικών σχεδίων της παγκόσμιας εξουσίας. Το σφαγείο αυτό λοιπόν που θυσιάστηκαν χιλιάδες ζωές στην Ελλάδα αλλά και όλον τον κόσμο, εκθειάζουν μέσα από πατριωτικά μηνύματα οι εξουσίες όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και αλλού.
Η αντίσταση στον εισβολέα δια του «Όχι» του δικτάτορα Μεταξά, στο όνομα του οποίου αλλά και των παραφρόνων Χίτλερ, Στάλιν και Τσώρτσιλ θυσιάστηκαν χιλιάδες αθώοι άνθρωποι, που αντί να στραφούν κατά των ίδιων των εξουσιών, έστρεψαν το όπλο τους σε άλλους ανθρώπους, αυτή ακριβώς η γενικευμένη σφαγή χωρίς ιδεολογική βάση και κοινωνικό προσανατολισμό αλλά προς γενική και αόριστη υπεράσπιση των όποιων εδαφών, αυτή η τραγωδία εορτάζεται όχι μόνο την 28η Οκτωβρίου αλλά και σε άλλες εθνικές εορτές ανά τον κόσμο, με αφιερώματα στην πατριδολατρία και όχι τον ανθρωποκεντρισμό. Και ασφαλώς είναι τραγικό να βλέπει κανείς τους ανάπηρους πολέμου και τα χιλιάδες μνήματα για χάρη του παγκόσμιου δεσποτισμού και της κυριαρχίας.
Το ίδιο όμως τραγικό είναι να σκέφτεται κανείς ότι όλα αυτά άλλαξαν τον ρου της ιστορίας καθώς οι κοινωνικές επαναστάσεις μετατράπηκαν σε εθνικιστικούς αλληλοσπαραγμούς. Ένα κερί μόνο λοιπόν θα έπρεπε να ανάψει ο καθένας μας στην μνήμη όλων αυτών των που έσπευσαν να θυσιαστούν χωρίς να γνωρίζουν το μέλλον των παιδιών τους, χωρίς να καταλαβαίνουν πως οι προαναφερόμενοι σφαγείς των λαών προκάλεσαν όλον αυτό τον ποταμό αίματος όχι στο όνομα της Δημοκρατίας αλλά της εφιαλτικής σιωπής που βιώνουμε μέχρι σήμερα.
Εδώ στην Ελλάδα,κανείς πια δεν θυμάται ότι όλοι όσοι θυσιάστηκαν το ΄40 ήθελαν την ελευθερία αλλά δεν γνώριζαν από την γενικευμένη μιλιταριστική προπαγάνδα ότι οι εξουσιαστές των λαών αυτό ακριβώς ήθελαν, να εξολοθρευτούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι, να εξαϋλωθούν από τον Χίτλερ οι Εβραίοι όπως ακριβώς εξολοθρεύτηκε όλη η επαναστατική αφρόκρεμα από τον Στάλιν – με εκατομμύρια εκτελεσμένους – στην Ρωσία. Να προσκυνά η ανθρωπότητα τον κάθε παράφρονα που κούναγε το κεφάλι του με ικανοποίηση μαζί με τους στρατηγούς πάνω από τους στρατιωτικούς χάρτες όταν άκουγε τις απώλειες του εχθρού, όταν εκατομμύρια άνθρωποι εξοντώνονταν στα ορύγματα στο όνομα του εξουσιαστικού επεκτατισμού και σχεδιάσματος νέων πλανητικών συνόρων.
Και αυτό φάνηκε αμέσως μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο αρχικά με το μοίρασμα της πίτας αλλά και την λυσσαλέα αντιπαλότητα των πρώην συμμάχων με τον ψυχρό πόλεμο. Αυτά τα έπη λοιπόν λένε οι κυβερνήσεις πως γιορτάζουν χωρίς να νοιώθουν στο παραμικρό τον πόνο των μανάδων που έχασαν τα παιδιά τους ή τις μαζικές εκτελέσεις των ομήρων και τον ξεριζωμό εκατομμυρίων ανθρώπων από τις εστίες τους. Και φέτος λοιπόν η 28η Οκτωβρίου ήρθε για να τα θυμίσει όλα αυτά με ένα ακόμη καινούργιο στοιχείο: τα κάγκελα για να μην υπάρξουν διαμαρτυρίες για την λιτότητα. Για να μην πορευτούν οι νέοι άστεγοι των δρόμων, οι άνεργοι και να σκεπαστεί η ασχήμια της εξουσίας. Χάρισμά τους οι παρελάσεις και οι κάλπικες υποσχέσεις για μια καλύτερη Ελλάδα. Δικό τους εφεύρημα η καταγραφή της ιστορίας όπως τους συμφέρει. Γιατί οι πολίτες στο βάθος ξέρουν πολύ καλά ποιους δεν θέλουν να προσκυνήσουν. Ακόμη και αυτοί που έσπευσαν να θαυμάσουν τον παρελαύνοντα νέο στρατιωτικό εξοπλισμό. Ακόμη και εκείνοι που έχασαν συγγενείς και φίλους στα γενικευμένα σφαγεία δεκαετίες πριν και για τους οποίους η μεγαλύτερη τιμή θα ήταν να ανάψουμε ένα κερί και να θυμόμαστε πόσο άδικα θυσιάστηκαν παίζοντας το παιχνίδι της εξουσίας, στο όνομα του όποιου παράφρονα τύπου Χίτλερ, Στάλιν καιΤσώρτσιλ. Ένα κερί για τους χαμένους στα σφαγεία του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού.
