Με φόντο τον καταγάλανο ανοιξιάτικο ουρανό, οι ανθισμένες Κουτσουπιές, σε όλο σχεδόν το μήκος του δρόμου, με τα φούξια ή αλλιώς, βαθιά ροζ ανθάκια της να απλώνονται και να καλύπτουν τα μικρά και τα μεγάλα κλαδιά των δέντρων, οι Κουτσουπιές, χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις και απαιτήσεις, κάθε τέτοια εποχή, στέκονται εκεί, ...ευθυτενείς κι ανθίζουν για εμάς, για να μας θυμίζουν πως, υπάρχουν κι αυτές οι ομορφιές, οι ξεχασμένες μικροχαρές, μέσα στην πεζή κι άλλοτε αλλοπρόσαλλη πραγματικότητα του γκρίζου και της γενικής αδιαφορίας...
Δεν μου ‘κανε καρδιά να προχωρήσω. Στάθηκα εκεί, μαγεμένος από το χρώμα και αφού δεν είχα σκοπό να καταλήξω στον αρχικό προορισμό μου, κάθισα σ΄ ένα παγκάκι, στον μικρό κήπο της οδού Αγιάς με την Ηρώων Πολυτεχνείου, για να ταξινομήσω το καινούργιο χρώμα στο χρωματολόγιο της αστικής μου φύσης...
Βεβαίως, δεν βλέπει κανείς για πρώτη φορά ανθισμένες Κουτσουπιές στην πόλη, αφού η πλέον γνωστή, είναι εκείνη η οποία, κάθε τέτοια εποχή, στην πλατεία Ταχυδρομείου, στην πλήρη ανάπτυξη της ανθοφορίας της, μονοπωλεί το ενδιαφέρον και τον θαυμασμό των περαστικών και των θαμώνων των καφετεριών στην περιοχή, ενώ η πλέον άγνωστη, είναι εκείνη της οδού Λατταμύα, πίσω από το ιερό του μεγάλου ναού του Προφήτη Ηλία.
Η Κουτσουπιά ή Κότσικας ή Μαμουλιά ή δέντρο του Ιούδα κατά τους Άγγλους, είναι φυλλοβόλο δέντρο ή πυκνός θάμνος που φτάνει σε ύψος τα 10 μέτρα και άνοιγμα, σε πλήρη ανάπτυξη, τα 7-8 μέτρα. Προσαρμόζεται με μεγάλη ευκολία σε οποιεσδήποτε καιρικές και εδαφικές συνθήκες σε πεδινές περιοχές, αλλά και σε ορεινές – ημιορεινές. Για αυτές τις ιδιότητές της η Κουτσουπιά, ως δέντρο –στολίδι των κήπων, των πάρκων και των δρόμων, το 1994, τιμήθηκε από τη Royal Horticultural Society (Βασιλικός δεντροκηπευτικός σύλλογος), με το πρώτο βραβείο.
Κλείνοντας, με αυτά και με τα άλλα, αφού «φάγαμε» και τον φετινό χειμώνα, φτάνουμε αθόρυβα μέσα από το μωβ της ανθισμένης Κουτσουπιάς της Πασχαλιάς, της ανεμώνας, στη Μ. Εβδομάδα.