Κι όμως, η Ανοιξη...

Από τον Τάσο Πουλτσάκη

Ύστερα από είκοσι ημερών «σιγή», το χρυσό φως, τα χρώματα και τα αρώματα της Άνοιξης, μας έβγαλαν στην «επιφάνεια», για να επιβεβαιωθεί, για μία ακόμα φορά, πως η ζωή δεν σταματά το αέναο ταξίδι της ούτε για λίγο να ...ξεκουρασθεί -όσο κι αν συχνά πυκνά μάς δείχνει το φρικιαστικό της πρόσωπο- ούτε περιμένει, αλλά τρέχει με ταχύτητα, μας προσπερνά και τα αφήνει όλα πίσω της, τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα, τα απρόβλεπτα, τα τραγικά.

Ο Χιλιανός ποιητής Πάμπλο Νερούδα (1904-1973, βραβείο Νόμπελ 1971), τα λέει καλύτερα σε ένα από τα ποιήματά του: «Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει».
Εξάλλου, αυτήν τη χειμωνιάτικη ακινησία της μαυρίλας της κατήφειας και της καθημερινής ρουτίνας, δειλά-δειλά, τη διώχνει ο ερχομός των αεικίνητων χελιδονιών, τα οποία «αναλαμβάνουν» αυτά να κινήσουν τη μηχανή του χρόνου προς τα μπρος, μεταφέροντας, τραγουδιστά, χαρμόσυνα και αισιόδοξα μηνύματα.
Κι αν, παρ’ όλα αυτά, είναι αδύνατο ακόμη να σηκώσουμε το βάρος της συμφοράς με τον τραγικό θάνατο των 57 νέων παιδιών και τον τραυματισμό πολλών άλλων, στα Τέμπη, πολύ λίγα χιλιόμετρα από εδώ, ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία όλων των υπευθύνων, οι ποιητές -μιας και σήμερα, 21 Μαρτίου, που γράφεται αυτό το σημείωμα, είναι η παγκόσμια ημέρα της ποίησης- θα συντροφεύουν και θα απαλύνουν, με τα ποιήματά τους, τον ψυχικό πόνο και τη θλίψη των συγγενών των τραγικών θυμάτων, αλλά και τον δικό μας.
Όπου κι αν ψάξεις είναι φως.
Δεν χωράει ο πόνος μας στο φως, ας τον διώξουμε.
Είναι Άνοιξη πια, δεν χωράει η πίκρα στο φως.
Κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό πάνω από την πληγή του.
Να λες: ουρανός κι ας μην είναι.
Γιάννης Ρίτσος, «Σταγόνες φωτός και βροχής» (απόσπασμα).
Κάτι ανάλογο έγραψε και ο Κωστής Παλαμάς (1859-1943), με αφορμή τον θάνατο του μικρότερου γιου του, Άλκη.
Κι από τα άστρα τα σβηστά / μέσα στα αιθέρια βάθη / πάλι ανάβει η ζωή / καινούργιους κόσμους πλάθει!
Άκουσε βαριόμοιρη / τι κελαηδούν τα’ αηδόνια / στ’ άνθη της τριανταφυλλιάς / και στης μηλιάς τα κλώνια! (απόσπασμα).
Ο Οδυσσέας Ελύτης αναλύει τα ανθρώπινα και φιλοσοφεί: «Την Άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις» («Εκ του πλησίον»), ενώ αλλού, παρακινεί και συμβουλεύει: «Τον νου σας, από εμάς η Άνοιξη εξαρτάται»...