Υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται αθόρυβα

Του Αλέξη Γαλανούλη

Δεν ξέρω αν πρέπει συγχρόνως να αναφερθώ στη συγκομιδή πνευματικής, συγγραφικής και εκπαιδευτικής παρουσίας του ζεύγους Τζίνο και Χριστίνα Πολέζε και τον γιο τους, στη λαρισαϊκή κοινωνία εδώ και δεκαετίες, ή ξεχωριστά στον καθέναν από αυτούς.
Προσφορά όχι μόνο στην τοπική κοινωνία, αλλά και ευρύτερα στη Θεσσαλία, όπου το συγγραφικό τους αποτύπωμα είναι πολύμορφο, εκτεταμένο και σημαντικό.

Η σημαντικότητα της συγγραφικής τους παρουσίας αυξάνεται και γίνεται ακόμα πιο έντονη αν συνυπολογίσει κανείς ότι και ο Φίλιππος, υιός του ζεύγους αυτού, ο οποίος, απ’ ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, είναι ποιητής μιας ποιητικής συλλογής, που όταν τη διαβάζει κανείς νιώθει ωσάν να γεννιέται μέσα του ένας καινούργιος και καλύτερος άνθρωπος. Μια αίσθηση που, με το πέρασμα του χρόνου, βελτιώνει τον εσωτερικό κόσμο του αναγνώστη.
Πλούσια, λοιπόν, η πνευματική συγκομιδή της οικογένειας του Τζίνο και της Χριστίνας Πολέζε, η οποία περιλαμβάνει, εκτός από την ποίηση του Φίλιππου, και μια πολυετή παρουσία στον χώρο της εκπαίδευσης. Ένα έργο αποτελούμενο από εκατοντάδες σελίδες μετάφρασης Γάλλων και Ιταλών συγγραφέων. Από την έκδοση και παρουσίαση δικών τους βιβλίων ιστορικής έρευνας και αισθηματικών ιστοριών πολυδιαβασμένων βιβλίων.
Δεν θα αναφέρω εδώ τους τίτλους και τις χρονολογίες έκδοσης των πνευματικών τους εργασιών για να μην κάνω κατάχρηση του φιλόξενου χώρου της εφημερίδας που κρατάτε στα χέρια σας. Να προσθέσω μόνο πως η Χριστίνα Πολέζε είχε κατά καιρούς τακτικές εκπομπές στο ραδιόφωνο της Ιεράς Μητρόπολης Λαρίσης και Τυρνάβου. Τακτικές εκπομπές στο Δημοτικό Ραδιόφωνο της Λάρισας, όπου παρουσιάζει αξιόλογους συγγραφείς και πνευματικούς ανθρώπους της πόλης μας και του νομού.
Ένιωσα την ανάγκη αυτή να κάνω αναφορά στα συγγραφικά έργα των παραπάνω αναφερόμενων προσώπων, γιατί και οι τρεις είναι μέλη της ίδιας οικογένειας και ο καθένας, από τη μεριά του, προσφέρει το δικό του συγγραφικό έργο που μπορεί να προσφέρει. Πιστεύω πως τέτοιου είδους κοινωνικής συμμετοχής και προσφοράς πρέπει να προβάλλονται όσο πιο ευρύτερα γίνεται και ως ένα αντιστάθμισμα των όσων απογοητευτικών και καταθλιπτικών δημοσιευμάτων που διαβάζουμε και ακούμε να συμβαίνουν στον τόπο μας τις μέρες ετούτες.
Αξίζει, λοιπόν, να προβάλλουμε και την όποια καλή πλευρά και όψη της τοπικής κοινωνίας της Λάρισας. Δεν είμαστε και τόσο «άχρηστοι» και «ανίκανοι» όσο θέλουν να μας παρουσιάζουν μερικοί. Σίγουρα υπάρχουν ανάμεσά μας και τα αρνητικά στοιχεία, αλλά δεν είναι και τα μόνα που έχουμε. Υπάρχουν και πολλά θετικά, που, όμως, δεν προβάλλονται όσο θα έπρεπε. Υπάρχουν άνθρωποι όλων των κοινωνικών τάξεων που αθόρυβα και χωρίς καμία αντίστοιχη αμοιβή δουλεύουν, χωρίς να επιζητούν τίποτε. Χρέος όλων μας, πιστεύω, είναι να προβάλλουμε και ηθικά τουλάχιστον, να στηρίζουμε το έργο, ή τα έργα, αυτών των ανθρώπων.
Πέρα από αυτά που έχω αναφέρει ως εδώ, θέλω να κάνω μια φευγαλέα αναφορά στην τελευταία μεταφραστική εργασία του Τζίνο Πολέζε από τα Ιταλικά σε επιμέλεια της Χριστίνας Πολέζε του βιβλίου του Marco Merlini για τη Μονή των Βενεδικτίνων στο Άγιον Όρος που αναφέρεται στο ποιόν και στη λειτουργία της ιστορικής Μονής των Βενεδικτίνων από τον 10ο έως τον 13ο αιώνα.
Πρόκειται για μια εργασία καταγραμμένη σε 348 σελίδες μεσαίου μεγέθους και χωρισμένη σε παραπάνω από 30 τίτλους και υπότιτλους με αξιοθαύμαστη σειρά και ευκρίνεια λόγου που μεταφέρει τον αναγνώστη σε αυτήν τη μακρινή εποχή, δίνοντας την ευκαιρία σ’ αυτόν να μάθει και να γνωρίσει το είδος της ζωής των Βενεδικτίνων σε μια Μονή του Αγίου Όρους.
Δεν μένει παρά να συγχαρούμε τους συγγραφείς και μεταφραστές Τζίνο και Χριστίνα Πολέζε, καθώς και τον ποιητή της ίδιας οικογένειας Φίλιππο Πολέζε και να ευχηθούμε σ’ αυτούς να είναι όλοι τους καλά και να αυξάνουν την πνευματική και συγγραφική συγκομιδή προς όφελος όλης της τοπικής κοινωνίας και γενικότερα της πατρίδας μας.