1821: Δίδαγμα απελευθέρωσης του λαού μας απ’ τη σκλαβιά του πόνου και της δυστυχίας

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο

Η ελευθερία είναι για τους Έλληνες η πολυτιμότερη αξία της εθνικής μας ύπαρξης. Είναι η συνιστώσα εκείνη που μαρτυράει τη ζωή του έθνους μας. Αυτή που κρατά όρθιο το γένος των Ελλήνων. Και οι επέτειοι μνήμης και μαρτυρίας της αλήθειας αποτελούν τους άσβεστους οδοδείκτες κατεύθυνσης του λαού μας προς ένα καλύτερο μέλλον.

Αυτόν τον δρόμο μάς δείχνει το 1821. Το αίμα των μαχητών του απελευθερωτικού αγώνα. Έναν αγώνα που απ’ τους ξένους χαρακτηρίστηκε απονενοημένο εγχείρημα. Απορριπτέο και καταδικαστέο απ’ την ιερά συμμαχία. Κι όμως, τα ματωμένα χώματα της ελληνικής γης έδειχναν ξεκάθαρα τη γενναία απόφαση των επαναστατών να διώξουν από πάνω τους τους ατιμωτικούς χαρακτηρισμούς του «γκιαούρη» και του «ραγιά». Αποδίδοντας στην πατρίδα την πολιτισμική της υπερηφάνεια που ιστορικά της ανήκει, γιατί αποτελεί τη γεννήτρα του σύγχρονου ευρωπαϊκού ή δυτικού πολιτισμού.
Κι αυτό οι γενναίοι μαχητές του 1821 το πέτυχαν με σκληρούς αγώνες. Πολεμώντας σε δύο μέτωπα. Το ένα κατά του Τούρκου δυνάστη και το άλλο κατά των δικών τους παθών. Το δεύτερο ήταν το χειρότερο, γιατί ήταν το δολερό μέτωπο της διχόνοιας και του εμφύλιου σπαραγμού. Γέννημα του μίσους, της έχθρας, της αρρωστημένης φιλοδοξίας, του νενεκισμού, της προδοσίας... που θα στέγνωνε το δέντρο της λευτεριάς, που μόλις άρχιζε ν’ ανθίζει. Και εκεί που φαινόντουσαν όλα χαμένα οι οπλαρχηγοί των αντιμαχομένων παρατάξεων μόνιασαν προς το κοινό συμφέρον, που δεν ήταν άλλο απ’ τη χιλιάκριβη λευτεριά. Έτσι, πήρε και πάλι τη θέση της η ομόνοια και η ενότητα, που έφερε ξανά την ελπίδα της ανάστασης του γένους. Αυτή που οδήγησε απ’ την αρχή της Επανάστασης στη γενναία απόφαση: «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ».
Ποιος, όμως, μπορεί να επιλέγει τον θάνατο; Αυτός που είναι απελευθερωμένος από τον θάνατο. Και οι Έλληνες επαναστάτες ήσαν εσωτερικά ελεύθεροι. Την ελευθερία τους αυτήν τη χρωστούσαν στη βαθιά τους πίστη. Στον ερχομό του Χριστού, που λύτρωσε τον άνθρωπο απ’ το σκοτάδι και τη σκλαβιά της φθοράς και του θανάτου. Αυτήν την εσωτερική ελευθερία διαφύλαξε η Εκκλησία, ως κόρη οφθαλμού, επί 400 χρόνια και έγινε ιδέα και πράξη του ελληνικού ξεσηκωμού.
Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι οι μαχητές του 1821 πολέμησαν και νίκησαν πρώτα τα δικά τους πάθη, που πάρα λίγο να στοιχίσουν τη λευτεριά της πατρίδας και μετά μονιασμένοι αντιμετώπισαν τους κατακτητές.
Νομίζω ότι θα ήταν εθνικά και κοινωνικά ωφέλιμο οι πολιτικοί μας να μελετήσουν καλά την ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και ιδιαίτερα το σκέλος εκείνο, που αναφέρεται στα γεγονότα του Εμφυλίου. Της έλλειψης εθνικής συνεννόησης και κοινής δράσης κατά του Τούρκου δυνάστη. Το σημειώνω ιδιαίτερα αυτό, γιατί η πατρίδα μας εξακολουθεί να βρίσκεται σκλαβωμένη στα πάθη του πολιτικού μας συστήματος. Ένα σύστημα της ντροπής, που καθιστά τη δομή και τη λειτουργικότητα του κράτους ανεύθυνη και άκρως επικίνδυνη για τον λαό.
Κι αυτό το καταμαρτυρούν τα θλιβερά και καταστροφικά γεγονότα στην Ηλεία, στη Μάνδρα, στο Μάτι, στην Εύβοια, πρόσφατα στα Τέμπη..., που δείχνουν ότι κατά τύχη ζούμε, αφού είναι σχεδόν ανύπαρκτη η αξία της πρόληψης, γιατί τα πάντα επαφίενται στην τύχη... Το «συν Αθηνά και χείρα κινεί» είναι άγνωστο και ανεφάρμοστο στο πολιτικό μας σύστημα και τα προεκλογικώς υποσχόμενα έπεα πτερόεντα.
Τα παραπάνω καταδεικνύουν περίτρανα τη σκλαβιά του λαού μας στη διαχρονική παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος. Την υπεύθυνη της ασίγαστης συνέχειας της καταστροφής και του πόνου. Αυτήν πρέπει γρήγορα να αποτινάξουμε. Πώς, όμως; Κάνοντας αυτό που έκαναν οι Έλληνες επαναστάτες. Να πολεμήσουμε και να εξαλείψουμε τα εθνικά μας πάθη, μετατρέποντας το ελληνικό Κοινοβούλιο από χώρο προσβολής του πολιτικού μας πολιτισμού, σε πεδίο εθνικής συνεννόησης και ενωτικών αποφάσεων σε θέματα μείζονος εθνικής και κοινωνικής σημασίας.
Νομίζω ότι αυτό είναι το δίδαγμα της Επανάστασης του 1821: Να πολεμήσουμε και να νικήσουμε τις διαχρονικές αμαρτίες μας, γιατί μόνον έτσι θα ελευθερώσουμε τον λαό μας απ’ τη σκλαβιά του πόνου και της δυστυχίας.