«Ελλάδα ταλαίπωρη, τράβα κι όπου βγεις...»

Από τον Οδυσσέα Β. Τσιντζιράκο, φιλόλογο

Ποτέ μου δεν ήθελα να καταφύγω σε μια τέτοια γραφή. Με ανάγκασε, όμως, η οργή για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας πολίτης, με στοιχειώδη τουλάχιστον ευαισθησία, που να μην αισθάνεται οργή και ντροπή μαζί για την καινούργια εκατόμβη που θρηνούμε και για το συνεπακόλουθο ρεζίλεμα της χώρας μας διεθνώς. Όλο και πιο πολύ βγαίνουν στην επιφάνεια οι συσσωρευμένες δημόσιες αμαρτίες, οι οποίες έρχονται ως τα λογικά και αναγκαία αποτελέσματα μιας πολιτικής πρακτικής του κατεστημένου της χώρας μας. Και, δυστυχώς, αυτή όλοι μας την κατακρίνουμε και συνάμα την υπηρετούμε. Κι αυτή η πρακτική εμφανίζεται ως η πολιτική μας κακοδαιμονία που ταλανίζει την Ελλάδα από την Επανάσταση του ‘21 και εφεξής.
Τα αίτια πολλά και ανερεύνητα, προς το παρόν. Θα σταθώ, όμως, σε ένα από αυτά, ίσως και το πιο κρίσιμο: Αυτό του ημετερισμού. Λοιπόν: Έχουμε αναγάγει το βόλεμα δια του ημετερισμού σε εθνικό μας ιδεώδες και τον σφετερισμό του εθνικού μας πλούτου φτάσαμε να τον θεωρούμε επιδεξιότητα, ικανότητα, αρετή. Κατά τα άλλα πνιγόμαστε μέσα στις ρητορικές των κομμάτων μας περί αξιοκρατίας, διαφάνειας, προόδου, ανάπτυξης, άμιλλας, και άλλα παρόμοια, ενώ παράλληλα κατευθύνουμε, εμμέσως πλην σκοπίμως και σαφώς, την απογυμνωμένη πολιτικά και ευνουχισμένη ηθικά νεολαία μας σε μία διαδικασία απόκτησης τίτλων και προσόντων διοχετεύοντας συγχρόνως το συνειδέναι των νέων μας στις απατηλές ελπίδες για την αυριανή τους αποκατάσταση να ανακαλύψουν οι ίδιοι ότι αυτή η αποκατάσταση φαντάζει όνειρο απατηλό.
Ακούνε συνεχώς οι νέοι μας για επιβράβευση αξιών, αξιοκρατικές επιλογές, ΑΣΕΠ και άλλες ηχηρές φράσεις, και οι πιο πολλοί από αυτούς, φορτωμένοι με αρκετά μεταπτυχιακά, αναγκάζονται να δίνουν ξανά εξετάσεις, ενώ διανύουν άνεργοι ακόμα και την πέμπτη δεκαετία της ζωής των, για να συνειδητοποιήσουν ότι μέσα από τις εξετάσεις αυτές θα πεταχτούν στα αζήτητα οι γνώσεις, η ευφυία, οι δεξιότητες, η εργατικότητα. Και μαζί θα καούν και οι ελπίδες τους όταν θα ανακαλύψουν ότι στον ήλιο μοίρα έχουν μόνο «τα δικά μας παιδιά». Και ας είναι τα παιδιά αυτά και ντενεκέδες ακόμα ξεγάνωτοι, καταπώς έλεγες συχνά-πυκνά ο Μακαριστός αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ! Φτάνει που είναι «δικά μας»... Και ας μη θεωρηθεί ότι η πρακτική αυτή είναι γνώρισμα μιας μονάχα παράταξης. Δυστυχώς για μας, είναι προνόμιο όλων των κομμάτων.
Δεν ξέρω πόσο περήφανοι και εφησυχασμένοι αισθάνονται τούτες τις ώρες όλοι όσοι με τις ενέργειές τους, αφού κατάφεραν και πήραν την ψήφο του λαού, με την ψήφο αυτή ως όπλο όσοι συνέβαλαν, συμβάλλουν και θα συμβάλλουν εσαεί στη στελέχωση μιας υδροκέφαλης δημόσιας Διοίκησης, μια διαδικασία παραγωγικά ανύπαρκτη. Και το «φρούτο» αυτό δεν είναι πολιτική εφεύρεση του καιρού μας. Ήδη απ’ το 1824 ο Ν. Κασομούλη στα «Στρατιωτικά ενθυμήματα» δίνει το στίγμα της εποχής του και συνάμα επισημαίνει τη διαχρονικότητα της πολιτικής μας κακοδαιμονίας. Γράφει λοιπόν: «...έφτανε να έχεις έναν βουλευτή, ένα γραμματικάκι, κι ύστερα όλα γίνονται... κι όλοι κοιτάζουν κάτι να χάψουν από τα δάνεια». Πέρασαν από τότε 200 χρόνια. Τα ίδια, τα ίδια, τα ίδια... Στα «δικά τους παιδιά» τότε κατασπατάλησαν τα δάνεια οι Μαυροκορδάτοι και οι Κωλέττηδες. «Μου τα τρώνε οι Ελληνάδες μου...» έλεγε ο τελευταίος σε κάθε του εξαγορά συνείδησης με τις λίρες.
Εντέλει το πολιτικό σώμα της Ελλάδος έχει δημιουργήσει μέσα του ένα ανεξέλεγκτο απόστημα πού συναπαρτίζεται από μολυσμένες κύστεις γεμάτες έμπυο. Και στο πρόσφατο γεγονός το φταίξιμο για την τραγωδία δεν πρέπει να πέσει μονάχα στον συγκεκριμένο σταθμάρχη. Απλώς ο άνθρωπος αυτός λειτούργησε σαν την καρφίτσα που τρύπησε την κορυφή και ξεχύθηκε το έμπυο που έβγαλε στην επιφάνεια την εσωτερική μας μόλυνση και που απέδειξε ότι η τραγωδία αυτή δεν προκλήθηκε από θεομηνίες, ούτε από εκδίκηση της φύσης, ούτε από τη μανία του εγκέλαδου, ούτε με την επενέργεια δυνάμεων υπερφυσικών. Προκλήθηκε από τη συσσώρευση των δημόσιων αμαρτιών, καταπώς θα έλεγε και ο Γ. Σεφέρης.
Και τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Όλοι μας πια γινόμαστε κριτές, δικαστές, ειδικοί πραγματογνώμονες, κήνσορες. Ειδικά οι δημοσιογράφοι. Και τι κάνουμε; Στην ουσία τίποτα. Απλώς ζούμε με την αναμονή για το πού και πότε και πώς θα σπάσει από μέσα μας το επόμενο απόστημα για να μετρήσουμε ξανά την έκταση της μόλυνσης. Και επειδή ο λαός έχει κοντή μνήμη, σε λίγο θα του περάσει και πάλι η οργή, και πάλι θα ξανακολουθήσει τους υποψηφίους για τους υπουργικούς θώκους, τα βουλευτικά έδρανα, τις δημόσιες θέσεις. Να γιατί όλοι μας είμαστε συνυπεύθυνοι. Βέβαια, το πρέπον θα ήταν όλοι οι πολιτικοί μας να κατανοήσουν το μέγεθος και την έκταση της κακοδαιμονίας μας που δυστυχώς αυξάνεται με πρόοδο γεωμετρική και να κοιτάξουν από κοινού πώς θα επέλθει η εξυγίανση και θα εκλείψει η σαπρή αυτή κατάσταση. Όμως φοβούμαι πως και πάλι σε λίγες μέρες, με την εξαγγελία των εκλογών πάλι θα καταφύγουν σε μεσσιανικές υποσχέσεις και πρακτικές ρουσφετολογικές ευτελίζοντας έτσι την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ήδη ευτελισμένη δημοκρατία μας και τους θεσμούς, οπότε το κατεστημένο μας καλά κρατεί.
«Κόλπο ήτανε στημένο από το κατεστημένο», όπως λέει και η λαϊκή Μούσα... Ύστερα, ας μη μας διαφεύγει το ότι διακυβεύονται συμφέροντα τεράστια με την εξυγίανση της δημόσιας ζωής. Κάποιοι σίγουρα έχουν επενδύσει πάνω στη δυστυχία, τον πόνο, τον θάνατο, την καταστροφή. Μία τέτοια επένδυση δεν γίνεται να πάει χαμένη. Και αυτό μπορεί να το αντιληφθεί κανείς, εάν δει ποια κατάληξη είχαν όλοι όσοι αγωνίστηκαν ενάντια στο σάπιο κατεστημένο μας. Από τον Σωκράτη μέχρι τον Οδυσσέα Ανδρούτσο.