Να αλλάξει η Ελλάδα που μας πληγώνει

Από τον Ακη Νασιώκα, υποψήφιο βουλευτή ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ Λάρισας

Το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών το βιώνει η ελληνική κοινωνία σαν γροθιά στο στομάχι. Εκεί που φαινομενικά αισθανόμασταν ασφαλείς και σίγουροι για κάτι, έστω και αν αυτό το κάτι ήταν το στοιχειώδες: η ασφάλεια των μεταφορών, ξυπνήσαμε το πρωινό της πρώτης του Μάρτη με ανασφάλεια και οργή.
Ανασφάλεια για την ίδια μας την ύπαρξη σε μια χώρα που μάλλον όλα δουλεύουν στο «πάμε και όπου βγει» και οργή για τα παιδιά μας που έφυγαν ξαφνικά και άδικα.
Πίσω όμως από την πρώτη ανάγνωση των γεγονότων των αρχικών ημερών, ξεπηδάει μέσα μας μια πιο ώριμη σκέψη που επεκτείνεται τόσο στο «εμείς», όσο και στο «εγώ». Το «εμείς» αφορά την κοινότητα των ανθρώπων στη χώρα μας, το ελληνικό κράτος, και όλα όσα θα έπρεπε να είχε κάνει για να αποτραπεί η τραγωδία και δεν έκανε. Το «εγώ» όμως αφορά τους ίδιους μας τους εαυτούς, που καθημερινά ζούμε τα μεγάλα και μικρά προβλήματα της καθημερινότητας μας, δίχως πολλές φορές να αντιλαμβανόμαστε την ορθότητα ή μη της στάσης μας απέναντι στα πράγματα.
Η σιδηροδρομική τραγωδία έχει ποινικούς και πολιτικούς υπεύθυνους, οι οποίοι θα πρέπει να λογοδοτήσουν απέναντι στη δικαιοσύνη και την κοινωνία για τις πράξεις και, ίσως περισσότερο, για τις παραλείψεις τους. Την ίδια ώρα βέβαια μπορούμε και εμείς να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη και να αναγνωρίσουμε πάνω του κάτι από τα λάθη που η Ελλάδα διέπραξε και διαπράττει απέναντι κυρίως στα παιδιά της.
Η ατομική ευθύνη είναι πάντα ένα κομμάτι της συλλογικής ευθύνης αλλά και αυτή που τη γεννά. Τίποτα στη ζωή δεν είναι από παρθενογένεση, και προφανέστατα και ο σταθμάρχης των Τεμπών ή οι λοιποί «αρμόδιοι» του κράτους είναι τέκνα ενός συστήματος που συμπεριλαμβάνει πολλές, λανθασμένες προσωπικές συμπεριφορές.
Όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός και τα δάκρυα του πένθους στερέψουν, μαζί με το συλλογικό που πρέπει να το βελτιώσουμε, θα πρέπει ο καθένας μας να δει και τη βελτίωση του εαυτού του. Το « εγώ μας» ας μην μπαίνει πάντα μπροστά σε όλα και το «ωχ αδελφέ», ας μείνει παρκαρισμένο στην πίσω σκέψη του νου. Ίσως καμιά φορά και η ανάληψη της ευθύνης να μας οδηγεί κάπου ασφαλέστερα από εκεί που νομίζουμε.
Τα τρένα ίσως κάποια στιγμή θα αποκτήσουν ενδεχομένως μεγαλύτερη ασφάλεια στην Ελλάδα, όπως και τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς, μα αν εμείς οι ίδιοι δεν αποτινάξουμε από πάνω μας τη λάθος νοοτροπία και οπτική στα πράγματα, οι προσωπικές τραγωδίες, που πολλές φορές γίνονται και συλλογικές, θα μας περιμένουν στη γωνία.
Οι 57 νεκροί των Τεμπών, οι δεκάδες τραυματίες και οι τσακισμένες στον πόνο οικογένειες τους ζητούν δικαίωση και οφείλουν να τη λάβουν στον μέγιστο βαθμό. Η μεγαλύτερη όμως δικαίωση για τους ίδιους θα ήταν να δημιουργήσουμε μια νέα κοινωνία καλύτερη, ασφαλέστερη και δικαιότερη για τις μελλοντικές γενιές, μια κοινωνία του συλλογικού «εμείς» και όχι του ατομικού «εγώ», χωρίς βέβαια να ξεχνάμε πως ένα υγιές «εμείς» μπορεί να υπάρξει όταν υφίστανται πολλά υγιή «εγώ».