«Ελλάδα 0.0»

Από την Ευαγγελία Λιακούλη, ποινικολόγο, γραμματέα της Κ.Ο. και βουλευτή Λάρισας του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ

Η ασύλληπτη τραγωδία των Τεμπών φέρνει ξανά, με τον πιο βίαιο τρόπο, στο προσκήνιο των πολιτικών συζητήσεων και των κοινωνικών διεκδικήσεων, το διαχρονικό και συνάμα πιο επίκαιρο από ποτέ ερώτημα για τον ρόλο και τη λειτουργία της κρατικής εξουσίας.
Το Κράτος αποδείχθηκε ανίκανο να προστατεύσει τη ζωή των πολιτών. Αθώοι, μεταξύ των οποίων νέα παιδιά, γεμάτα όνειρα και προσδοκίες, τραυματίστηκαν, σκοτώθηκαν, διαμελίστηκαν, εξαϋλώθηκαν. Η ζωή αποδεικνύεται ότι κρεμόταν αποκλειστικά σε ένα ανθρώπινο χέρι - ίσως άπειρο, ίσως θρασύ, ίσως αβοήθητο. Που σίγουρα, όμως, δεν το συνόδευε καμία τεχνολογική δικλείδα ασφάλειας, για την αυτόματη αποτροπή του σφάλματος.
Αυτό ακριβώς, το αυτονόητο και πρωτογενές χρέος της, δεν κατάφερε η Πολιτεία να εγγυηθεί, με τίμημα τη μεγάλη συμφορά.
Η τραγωδία των Τεμπών ανακάτεψε τα ήδη βρόμικα νερά των εγγυητικών όρων λειτουργίας του Κράτους σε όλες τις εκφάνσεις του και βγήκαν τα κατακάθια στην επιφάνεια.
Η υποβάθμιση και εγκατάλειψη υπηρεσιών και υποδομών που σχετίζονται με τη μαζική μεταφορά πολιτών, τόσο μέσω του ξεγυμνωμένου και ατιμασμένου πια σιδηρόδρομου όσο και ακτοπλοϊκώς ή οδικώς με αστικά και υπεραστικά λεωφορεία, αποτελεί κοινή εμπειρία των πολιτών, που τα χρησιμοποιούν ανά την επικράτεια. Οι περιγραφές περιττεύουν, καθώς τις βιώνουν «στο πετσί τους» όσοι αναγκαστικά τα χρησιμοποιούν καθημερινά, στριμωγμένοι σαν «σαρδέλες» ακόμη και στα χρόνια της πανδημίας, όσοι αναμένουν καρτερικά σε ακάλυπτες στάσεις μέσα στο αγιάζι ή το λιοπύρι, όσοι δεν έχουν οικονομική ευχέρεια να επιλέξουν ένα ιδιωτικό, σύγχρονο και πρωτίστως ασφαλές ιδιωτικό μέσο μετακίνησης.
Ταυτοχρόνως, η δημόσια συζήτηση έφερε από τον πάτο στην επιφάνεια, την αντίστοιχη υποβάθμιση και εγκατάλειψη των υπηρεσιών δημόσιας υγείας, για να μας θυμίσει ξανά ότι το 90% των διασωληνωμένων εκτός ΜΕΘ ασθενών με κορονοϊό σε δομές της επαρχίας απεβίωσαν.
Ο ιδιωτικός τομέας προβάλλει ως μονόδρομος για όσους έχουν το αναγκαίο «πορτοφόλι», συνθήκη που επιβεβαιώνεται και για την ιδιωτική εκπαίδευση.
Προφανώς, τίποτα από αυτά δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε ουρανοκατέβατο.
Η αδιαφορία της Πολιτείας για την ασφαλή και ποιοτική παροχή των δημόσιων αγαθών στους πολίτες συνιστά προσχεδιασμένη, πολιτική επιλογή της Κυβέρνησης της ΝΔ που με διαδοχικές παρεμβάσεις έχει μεθοδεύσει την προώθηση και εξυπηρέτηση των ισχυρών ιδιωτικών συμφερόντων, σε βάρος του συλλογικού οφέλους. Όπως ακριβώς έπραξαν και οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στη δική τους πενταετία, μη διστάζοντας να υποθηκεύσουν, ακόμη και όλη τη δημόσια περιουσία της χώρας, για έναν αιώνα.
Η «Ελλάδα 2.0», όπως επικοινωνιακά την ονόμασε ο κ. Μητσοτάκης, δεν είναι παρά μια Ελλάδα δύο ταχυτήτων. Η Ελλάδα των λίγων και δυνατών, που αισχροκερδούν σε συνθήκες πλήρους ατομικής ανασφάλειας. Η Ελλάδα των πολλών και μη προνομιούχων, που «σφίγγουν το ζωνάρι» για να «τα φέρουν βόλτα», πληρώνοντας «το μάρμαρο» των διαδοχικών κρίσεων, σε καθεστώς εργασιακής επισφάλειας, κινδυνεύοντας να χάσουν τα σπίτια τους, μέχρι και να πουν «το νερό νεράκι», αφού ακόμη κι αυτό το ξεπουλάνε τώρα.
Η χώρα δεν χρειάζεται βαρύγδουπους τίτλους σε δήθεν εθνικά σχέδια, όπως το πολυδιαφημισμένο του κ. Μητσοτάκη, που «έκλεψε» το όνομά του από το web 2.0, για να περιγράψει εμφαντικά τη «νέα γενιά αντίληψης».
Μέσα σε λίγα λεπτά, έγινε στάχτη 57 ανθρώπων.
Μετατράπηκε σε «Ελλάδα 0.0» - με την ίδια την κοινωνία, σε ώρα «μηδέν»…
Ό,τι «λούστρο» είχε απομείνει, τα δάκρυα των μανάδων που ενώθηκαν με τα δάκρυα του λαού, έγιναν ποτάμι και το ξέπλυναν. Μαζί κατέρρευσε και το αφήγημα της Κυβέρνησης για τη χώρα των «αρίστων», της «ραγδαίας ανάπτυξης», της «διαφάνειας», της «πολυεπίπεδης διακυβέρνησης», της «καινοτομίας», της «ψηφιοποίησης» και τόσα άλλα επικοινωνιακά τσιτάτα.
Έφτασε μόνο ένα δάχτυλο, μια υπουργική απόφαση που άλλαζε ηλικιακά κριτήρια, ένας εγκληματικά αδιάφορος φορέας, 7 παρατάσεις συμβάσεων, η εξευτελιστική πώληση του σιδηρόδρομου, για να αποκαλύψει ένα ανάλγητο, αναίσθητο και απαθές Κράτος, απέναντι στον άνθρωπο και την εγγύηση της ίδιας της ζωής του.
Είναι πλέον ανάγκη και μονόδρομος η αλλαγή. Είναι πλέον ανάγκη και μονόδρομος η Δημοκρατική Ανατροπή.