Περίμενα περίπου έναν μήνα -αλλά μάταια όπως αποδείχθηκε- ελπίζοντας σε μια οποιαδήποτε δημόσια παρέμβαση των εναπομεινάντων Αντιστασιακών Οργανώσεων (ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, ΠΟΑΕΑ ή κάποια άλλη που ίσως λειτουργεί και δεν γνωρίζω), προκειμένου να «μιλήσουν» για να μάθουν οι νεότεροι και να ξαναθυμηθούν οι παλιότεροι, κάτι περισσότερο για το πραγματικά τραγικό γεγονός της πυρπόλησης της εφημερίδας και την καταστροφή μεγάλου μέρους του πολύτιμου Αρχείου της. Αλλά και για να αποκατασταθεί, ίσως, το νόημα ορισμένων λέξεων, ιδιαίτερα για μια άκρως τρικυμιώδη και πολιτικά αμφιλεγόμενη περίοδο... Και εξηγούμαι, αφού πρώτα αναφέρω, ότι ο τότε ιδιοκτήτης και διευθυντής της «Ε» Παν. Δημητρακόπουλος, ζήτησε από τον πατέρα μου Διονύσιο Καράντζο, να γράψει ορισμένα άρθρα για τους αγώνες του Ελληνικού λαού για επιβίωση μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς και τη λευκή τρομοκρατία δοσίλογων, ΕΑΣΑΔιτών, κ.λπ. κατά αγωνιστών της ενιαίας Εθνικής Αντίστασης. Και τα οποία όντως γράφτηκαν και -λογικά- υπάρχουν στα Αρχεία της εφημερίδας που διασώθηκαν.
Η δημοσίευση αυτών των άρθρων, του πατέρα μου, ήταν που προκάλεσαν την μήνιν των «εθνοφρουρών» -όπως και η ίδια η «Ε» τους ανέφερε τότε- της εποχής και οι οποίοι μόνο Φρουροί του Εθνους δεν ήταν! Ηταν οι γνωστοί και μη εξαιρεταίοι δοσίλογοι, Ασφαλίτες και ΕΑΣΑΔίτες, που όλο εκείνο το διάστημα επιδίδονταν σε κάθε είδους πλιάτσικου και σκορπούσαν τον φόβο και τον τρόμο στην ύπαιθρο και τα μεγαλύτερα χωριά. Οχι μόνο στους αγωνιστές της Αντίστασης και τις οικογένειές τους, αλλά και όπου αλλού μπορούσαν. Ηταν οι εθνικόφρονες, όπως επικράτησε να λέγονται στην καθομιλουμένη, με όποια καταστρατήγηση λέξεων και εννοιών σήμαινε αυτό στην πολιτική ιστορία του τόπου και τη μετέπειτα εξέλιξη της κοινωνίας ...
Και η «Ε» έγινε και αυτή θύμα τους, πληρώνοντας την προσήλωσή της στην καθημερινή μάχη της για εξεύρεση και καταγραφή της αλήθειας, την έγκυρη ενημέρωση και ίσως τη μακρά φιλελεύθερη παράδοσή της...
Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η αλλοίωση της Ιστορίας –ακόμη και μέσα από τις λέξεις...- είναι προσπάθεια αλλοίωσης της κοινωνίας. Κι αυτό δεν συγχωρείται.
Βασίλειος Καράντζος
***
Δεν υπάρχουν «εχθροί των Σοβιέτ»
Έχουν παρέλθει πολλές δεκαετίες από τότε που στα καθοδηγητικά μαθήματα της ΚΝΕ οι νέοι διδάσκονταν για τους εχθρούς του καθεστώτος και των θεσμών. Ήταν ουσιαστικά μια δαιμονοποίηση οποιασδήποτε κριτικής και έκφρασης διαφορετικής άποψης, οποιουδήποτε ελέγχου της εξουσίας.
Αυτήν την «επίθεση κατά των θεσμών» επικαλέστηκε ο κ. Δήμαρχος όταν αποκαλύφτηκε η «παράκαμψη» της Διαύγειας στις προσλήψεις των 26 εξαπολύοντας επίθεση στον Τύπο και στην αντιπολίτευση. Θα περίμενε κανείς, έξι δεκαετίες μετά τα χρόνια της ΚΝΕ, μια πιο ώριμη και συγκροτημένη προσέγγιση από τον κ. Δήμαρχο.
Δεν θα έμπαινα στον κόπο να γράψω αυτές τις γραμμές αν τυχαία δεν έπεφτα χθες το βράδυ πάνω στον λόγο του Νικίτα Χρουστσόφ το 1956, με τίτλο «Πέρι της λατρείας της προσωπικότητας και των συνεπειών της».
Ηρακλής Γερογιώκας,
συντονιστής Γραμματείας Διεθνών Σχέσεων της ΝΔ