Στο σημερινό μας σημείωμα θα ασχοληθούμε με την παλιά οικογένεια Παπαζήση της Λάρισας και θα γνωρίσουμε τις μεγάλες διακλαδώσεις που είχε το δέντρο τους μέχρι σήμερα. Οι ρίζες της ανιχνεύονται από τα μέσα του 19ου αιώνα. Γενάρχης της ήταν ο Μιχάλης Παπαζήσης, έμπορος από την Κωνσταντινούπολη, ο οποίος κάποια στιγμή (δεν γνωρίζουμε την ακριβή χρονολογία) εγκαταστάθηκε στη Λάρισα. Απέκτησε πέντε τέκνα, τρία αγόρια (Αριστοτέλης, Ζήσης και Δημοσθένης) και δύο κορίτσια (Φανή και Αμαλία). Από τα πέντε αυτά τέκνα, θα ακολουθήσουμε σήμερα την πορεία στον χρόνο του Δημοσθένη Παπαζήση.
Ο Δημοσθένης Παπαζήσης ήταν καροποιός και το 1899 νυμφεύθηκε την Κλεοπάτρα, κόρη του Αθανασίου Νακοπούλου, ο οποίος είχε χρυσοχοείο επί της σημερινής οδού Κύπρου. Από τον γάμο τους διασώζεται μέχρι σήμερα το δημοσιευόμενο προσκλητήριο. Δημοσθένης και Κλεοπάτρα απέκτησαν επτά τέκνα, τέσσερα αγόρια (Μιχαήλ, Αθανάσιος, Δημήτριος και Βασίλειος) και τρία κορίτσια (Αικατερίνη, Αγγελική και Μαρία).
-Ο πρωτότοκος Μιχαήλ γεννήθηκε το 1900, σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από το οποίο και αποφοίτησε τον Οκτώβριο του 1922 [1]. Κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία υπηρέτησε το 1921 στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Σμύρνης. Εν συνεχεία απέκτησε την ειδικότητα της χειρουργικής, κοντά στον περίφημο χειρουργό Μαρίνο Γερουλάνο στην Αθήνα. Δυστυχώς όμως, η ζωή δεν του χαμογέλασε. Πέθανε από καρδιακή ανακοπή το 1926.
-Ο Αθανάσιος γεννήθηκε το 1902 και πέθανε το 1986. Ακολούθησε το επάγγελμα του πατέρα του. Είχε ένα από τα μεγαλύτερα καροποιεία της εποχής εκείνης και διατηρήθηκεεν λειτουργία μέχρι το 1960. Κάποιο διάστημα, όταν είχε μια παραγγελία από τον στρατό για χίλια κάρα, δούλευαν στο κατάστημα νυχθημερόν πάνω από 200 εργάτες. Βρέθηκε και αυτός, όπως και ο πρωτότοκος αδελφός του στη Μικρασιατική εκστρατεία. Ήταν δεινός κυνηγός, στενός φίλος και κουμπάρος με τον Αδάμο, τον γνωστό ιδιοκτήτη της ομώνυμης ταβέρνας στην οδό Πανός, φανατικό επίσης κυνηγό. Σύμφωνα με πληροφορίες των συγγενών του, μαζί με τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου ίδρυσαν την ποδοσφαιρική ομάδα του Ηρακλή. Το 1952 νυμφεύθηκε την Αλίκη Τριανταφύλλου το γένος Κατσίκα. Μαζί της απέκτησε δύο τέκνα, την Κλεοπάτρα και τον Δημοσθένη. Η Κλεοπάτρα παντρεύτηκε τον γνωστό καρδιολόγο της πόλης μας Κώστα Πανταζή, με τον οποίο ευτύχησαν να αποκτήσουν τον Ευριπίδη, ο οποίος σπούδασε Ιατρική και λειτουργεί σήμερα μικροβιολογικό εργαστήριο και την Πέγκυ Παπαζήση-Χαύδα.
-Ο άλλος γιος του Δημοσθένη και της Κλεοπάτρας Παπαζήση, ο Βασίλειος, γεννήθηκε το 1909 και απεβίωσε το 1984. Μετά τα εγκύκλια μαθήματα που παρακολούθησε στη Λάρισα, σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εν συνεχεία ειδικεύθηκε στην Παθολογία στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Μετά την απόκτηση ειδικότητας εργάσθηκε για ένα διάστημα στην ιδιωτική κλινική Πράτσικα στην Αθήνα. Το 1936 επέστρεψε στη γενέθλια πόλη του όπου άνοιξε το πρώτο ιατρείο του, το οποίο βρισκόταν στην οδό Βόλου (23ης Οκτωβρίου σήμερα) δίπλα στο πατρικό σπίτι του Τλούπα. Από εδώ άρχισε η επαγγελματική του καριέρα και από αυτήν την περίοδο άρχισε να οικοδομεί το πλούσιο προσωπικό του προφίλ στην κοινωνία της Λάρισας. Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940 επιστρατεύθηκε και πρόσφερε τις ιατρικές του υπηρεσίες στο 404 Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Μετά τον πόλεμο, τον βρίσκουμε να συνεργάζεται με συναδέλφους του άλλων ειδικοτήτων στην πολυκλινική του Νικολάου Ράπτη, η οποία βρισκόταν στην οδό Παπακυριαζή, εκεί όπου σήμερα στεγάζεται το βιβλιοπωλείο της θρησκευτικής οργάνωσης «Ζωή». Αργότερα συνεργάζεται με τον παιδίατρο Αριστείδη Καραγιάννη και τον καρδιολόγο Ιωάννη Μητρόπουλο και ανοίγουν σε οίκημα επί της οδού 28ης Οκτωβρίου, απέναντι από το παλιό αρχοντικό του Στεφάνοβικ που δεν υπάρχει σήμερα [2], παθολογική κλινική.
Εκτός από την επιτυχημένη επαγγελματική του πορεία, ο Βασίλειος (Βάσος το χαϊδευτικό του) Παπαζήσης είχε συμμετοχή στα πολιτικά τεκταινόμενα της Λάρισας και ενεργό παρουσία στην κοινωνική της ζωή. Η εμφάνισή του στην πολιτική σκηνή παρουσιάζεται αρχικά στις πρώτες δημοτικές εκλογές που γίνονται μεταπολεμικά στα μέσα Απριλίου του 1951. Βάζει υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος και η εφημερίδα «Ελευθερία» στο φύλλο της 13ης Απριλίου 1951 γράφει για τον Βάσο Παπαζήση τα εξής εγκωμιαστικά: «Η “Ελευθερία” παρ’ όλον ότι μένει αμέτοχος του προεκλογικού αγώνος, ενδιαφερομένη μόνον να εκλεγούν οι καλύτεροι μεταξύ των καλών, δεν ημπορεί να μην ανοίξη μίαν παρένθεσιν δια τον ιατρόν κ. Βασίλ. Παπαζήσην. Ο εξαίρετος αυτός άνθρωπος με τα πολλαπλά του προσόντα πρέπει να είναι εκ των πρώτων που θα αναδείξη μεθαύριον ο Λαρισαϊκός λαός ως δημοτικούς του άρχοντας. Διότι είναι παιδί βγαλμένο από τα σπλάχνα του λαού, γέννημα και θρέμμα Λαρισινός, που παρέχει πολλές και μεγάλες εγγυήσεις ότι θα ανταποκριθή στις προσδοκίες του Λαού. Πέραν όμως απ’ όλα αυτά ο Βασίλ. Παπαζήσης ως ιατρός ασκεί την επιστήμη του με πληθωρικό αίσθημα καλωσύνης και ανθρωπιάς. Χιλιάδες φτωχών ανθρώπων δέχθηκαν την ανιδιοτελή προσφορά των υπηρεσιών του εξαίρετου επιστήμονος και με ευγνωμοσύνη προφέρουν το όνομά του. Όλος αυτός ο κόσμος και όλοι γενικά οι Λαρισινοί που τον ξέρουν και τον περιβάλλουν με την εκτίμησή τους, θα του προσφέρουν την Κυριακή την εμπιστοσύνη τους. Διότι η πόλις έχει ανάγκην των υπηρεσιών ανθρώπων ωσάν του κ. Βασιλ. Παπαζήση. Σε όλα τα ψηφοδέλτια πρέπει να είναι γραμμένο το όνομα του ιατρού Παπαζήση» [3]. Ο δημοσιογράφος Βάσος Καλογιάννης αναφέρει τον Βάσο Παπαζήση ως μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου, όταν ανέλαβε ως δήμαρχος ο Σωτήριος Ζιαζιάς το 1954 στη θέση του αποθανόντα δημάρχου Δημητρίου Καραθάνου [4]. Επίσης συναντάμε τον Παπαζήση και ως μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου ακόμα δύο φορές, μία με δήμαρχο τον Δημήτριο Χατζηγιάννη, μετά τις εκλογές του 1955, μαζί με τη Βιργινία (Νίνα) σύζυγο του αποθανόντα δημάρχου Δημητρίου Καραθάνου και μετέπειτα σύζυγό του και άλλη μία κατά την περίοδο 1967-1974 [5]. Υποψηφιότητα έβαλε και ως βουλευτής δύο φορές, μια φορά με την Ένωση Κέντρου και το 1974 με τη Νέα Δημοκρατία, χωρίς όμως επιτυχία.
Αλλά εκεί που η παρουσία του εμφανίζεται πλούσια είναι η συμμετοχή του σε πολλούς κοινωνικούς τομείς. Υπήρξε για χρόνια πρόεδρος Περιφερειακής Επιτροπής Προσκόπων της Λάρισας, κατά τη διάρκεια της οποίας συνέβαλε αποφασιστικά στην απόκτηση οικοπέδου για την ανέγερση του σημερινού κτιρίου επί της οδού Κουμουνδούρου, όπου στεγάζονται οι πρόσκοποι. Προς τιμήν του η Εφορεία Προσκόπων τρία χρόνια μετά τον θάνατό του, στις 24 Μαρτίου 1987, διοργάνωσε τα Α’ Παπαζήσεια, τα οποία περιελάμβαναν ποδηλατικούς προσκοπικούς αγώνες. Μεταπολεμικά υπήρξε πρόεδρος του τοπικού παραρτήματος της οργάνωσης των Ηνωμένων Εθνών UNRA (United Nations Rehabilitation Relief). Επίσης για μεγάλο χρονικό διάστημα διετέλεσε πρόεδρος του Εθνικού Σταδίου της Λάρισας, αλλά και σε πολλές άλλες οργανώσεις και σωματεία. Σαν άτομο ήταν ευγενής φυσιογνωμία, κομψός, με τρόπους, παρών σε πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις και πολύ αγαπητός.
Το 1956 νυμφεύθηκε τη Βιργινία (Νίνα) Παναγιούλα (1917-1992), σύζυγο του αποθανόντα δημάρχου Δημητρίου Καραθάνου, μια κοινωνικά ανήσυχη φυσιογνωμία. Εκτός από την εκλογή της ως δημοτική σύμβουλος στη δημαρχία του Δημητρίου Χατζηγιάννη, είχε και πολυσχιδή κοινωνική προσφορά στην πόλη. Κατά την περίοδο του πολέμου του 1940 πρόσφερε τις υπηρεσίες της στο 404 Στρατιωτικό Νοσοκομείο ως εθελόντρια Αδελφή Νοσοκόμος του Ε.Ε. Σταυρού. Ήταν επίσης για χρόνια μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Σώματος Ελληνίδων Οδηγών. Μετά τον θάνατό της ο Δήμος Λαρισαίων και το «Θεσσαλικό Θέατρο» της απένειμε έπαινο για την προσφορά της στην πολιτιστική αναβάθμιση της περιφέρειας. Την ανιδιοτελή της πορεία ακολουθεί σήμερα και η ανεψιά της Πέγκυ Πανταζή-Χαύδα τόσο ως μέλος του Ε. Ε. Σ., όσο και ως συμπαραστάτις και άλλων πολιτιστικών οργανισμών, όπως το Λύκειο Ελληνίδων Λάρισας, κ.ά. [6].
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1]. Υπάρχει στο αρχείο των απογόνων της οικογένειας το σχετικό έγγραφο της «Πρυτανείας του Αθήνησιν Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου», με ημερομηνία 31 Οκτωβρίου 1922.
[2]. Σήμερα στο σημείο αυτό βρίσκεται ένα ευρύτατος χώρος όπου στεγάζεται το στρατιωτικό πρατήριο και το Οδοντιατρείο της Λέσχης Αξιωματικών Φρουράς Λαρίσης.
[3]. Εφημερίς «Ελευθερία», φύλλο της 13ης Απριλίου 1951.
[4]. Καλογιάννης Βάσος. Λεύκωμα Φωτο-Ιστορικό του Δήμου Λάρισας, Λάρισα (1990) σελ. 130.
[5]. Του ιδίου, σελ. 132 και 142.
[6]. Ευχαριστώ την κ. Πέγκυ Πανταζή-Χαύδα για τη σημαντική βοήθειά της.
Από τον Νικ. Αθ. Παπαθεοδώρου
