Γράφει ο Γιώργος Δάρτζαλης
Λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι υποδοχή και πόση αποδοχή είχε «η εξομολόγηση ενός εφημεριδοφάγου! Είναι η πρώτη φορά που δέχτηκα τόσα τηλεφωνήματα (62 παρακαλώ!) για κείμενο που δημοσίευσα... Επίσης κάπου 30-35 που τους συνάντησα στον δρόμο δήλωσαν... ομοιοπαθείς, σύν-τροφοι, συνδαιτυμόνες κι ομοτράπεζοι στην καθημερινή απόλαυση της πνευματικής τροφής, στην εφημεριδο-φαγία!..
Ευχαριστώ θερμά που μπαίνετε στον κόπο - και ξοδεύεστε κιόλας - να μου τηλεφωνείτε: τα καλά σας λόγια είναι πολύτιμη αμοιβή και... ορεκτικό ν’ αρχίσω να γράφω το επόμενο θέμα στη φιλόξενη «Ελευθερία» μας. Κάμποσοι με ρωτάτε αν πληρώνομαι για τα κείμενα που δημοσιεύω κι απαντώ: Ευτυχώς και...δυστυχώς, όχι! Ευτυχώς: Γιατί, απλήρωτος, γράφω ό,τι θέλω, όπως θέλω, όποτε ευκαιρώ, χωρίς να δέχομαι υποδείξεις ή πιέσεις από «αφεντικά» και υπό την απαραίτητη προϋπόθεση να μην λογοκρίνονται τα γραφόμενά μου. Δυστυχώς: Γιατί όπως διαπίστωσα και το ’γραψα ως «70 άνω προς ξεΣαμαροΒενιζελοΧαρδούβαλους», με τον ρατσισμό ηλικίας που εφαρμόζουν οι τράπεζες, δεν μπορώ να δανειστώ - όχι να μου δωρίσουν - ούτε 1 χιλιάρικο... Και αν αμειβόμουν θα ’ταν, δεν το συζητάω, πολύ... ωραία! Αλλά είπαμε: χωρίς καμιά λογοκρισία! (Φαίνεται, ζητάω... πολλά...).
Δέχθηκα και 4 προσκλήσεις: 3 σε αγροκτήματα και 1 σε αυλή μονοκατοικίας για μεσημεριανό γεύμα. Θ’ αναφερθώ σ’ αυτές παρακάτω.
* Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον αγαπητό Θανάση Μάργαρη, τον γνωστό σινεφίλ και κριτικό της λογοτεχνίας του φανταστικού στην «Ελευθερία», που αμέσως μου τηλεφώνησε και - σωστά - με διορθώνει: την ταινία «Πολίτικη Κουζίνα» την σκηνοθέτησε ο Τάσος Μπουλμέτης κι όχι ο Σμαραγδής. Τον ευχαριστώ ακόμα - μαζί με τον Μ. Χαζάν και τον Κ. Τσαντίλη - που μου θύμισαν πως τη θαυμάσια μουσική έγραψε η Ευανθία Ρεμπούτσικα συμβάλλοντας, κατά τη γνώμη μου, στο ήμισυ της τεράστιας επιτυχίας αυτής της ταινίας.
Και για το Γαλλικό Ινστιτούτο της Λάρισας έχει μια παρατήρηση κι υπόδειξη και διαμαρτυρία ο φίλος Θ. Μάργαρης και συμφωνώ απολύτως: Το σπουδαίο αυτό πνευματικό ίδρυμα της Γαλλίας στην πόλη μας, πάνω από μισόν αιώνα, προσφέρει στη νεολαία τη σωστή εκμάθηση της Γαλλικής Γλώσσας, αλλά αποτελεί και σημαντικό κέντρο σοβαρών πνευματικών εκδηλώσεων, όπως ομιλίες, διαλέξεις, παραστάσεις, προβολές κι εκθέσεις ζωγραφικής κ.ά., όμως δυστυχώς αποκλείει την πρόσβαση σ’ αυτό όσων έχουν κινητικά προβλήματα καθώς στο ωραίο κτίριό του δεν υπάρχει μια ράμπα για τα 6-7 σκαλιά της εισόδου ούτε ασανσέρ για τους ορόφους. Πιστεύουμε ότι αν η κ. Βουλγαράκη, η διευθύντρια, το εισηγηθεί, η φίλη μας Γαλλία θα πει: oui, ναι, σίγουρα!..
* Πώς να μην εκφράσω τον θαυμασμό μου για τον φίλο Αμπελακιώτη Νίκο Ιωάν. Μπαρούτα που για να πάρει την εφημερίδα κατεβαίνει απ’ το χωριό και πάει στο Δερελί (Γόννους), δηλ. 18-20 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα! Ο Ν. Μπαρούτας διαβάζει πολύ - και ιδίως Ιστορία: και αν συζητήσεις μαζί του μαθαίνεις από τις γνώσεις του κι ας είσαι εσύ με πτυχία πανεπιστημιακά κι αυτός μόλις της 2ας Γυμνασίου!.. Φίλε Νίκο, σε συγχαίρω ειλικρινά και σε παραδέχομαι. Μπράβο!.. (Ο περιπτεράς του χωριού σε συνεννόηση με το πρακτορείο της εφημερίδας μήπως θα μπορούσε να παίρνει με το πρωινό ΚΤΕΛ τόσα φύλλα όσες οι παραγγελίες των αναγνωστών;). Και για τα’ άλλα χωριά θα έπρεπε να γίνει αυτό).
* Ζωή Καλαφάτη, συνάδελφε χρονογράφε στη βδομαδιάτικη τοπική εφημερίδα, η εκτίμηση είναι αμοιβαία: κι εγώ σε διαβάζω την Παρασκευή, μ’ αρέσει το γράψιμό σου που δείχνει άνθρωπο καλλιεργημένο και προβληματιζόμενο. Χάρηκα όταν μου είπες ότι είσαι εγγονή μιας ωραίας μορφής και παρουσίας: της «Πέτραινας της Καρέλενας», γειτόνισσάς μου στ’ Αμπελάκια, που ήταν η μαμή του χωριού... Να ’ξερες τι μνήμες «ξεγέννησες» απ’ το μυαλό μου! Η «Πέτραινα», λοιπόν (γυναίκα του Πέτρου), η καλή της, δίπλα, γειτόνισσα Καλλιόπη Γιαν. Δημάκου, η αξέχαστη Κούλα Τσιλίκη κι ο Αντώνης ο Μπράχος με το παραδοσιακό του τσαγκάρικο ήταν τα πρόσωπα που αντίκριζα όταν, μικρό παιδί, έβγαιν’ απ’ το σπίτι μου. Να ’σαι καλά και να γράφεις πάντα.
* Λοιπόν, φιλαναγνώστες της τοπικής μας εφημερίδας και όχι μόνον, διαπιστώνω καθημερινά πως είμαστε πολλοί, πάμπολλοι οι εφημεριδοφάγοι στη Λάρισα, τόσοι πολλοί που - Θεός φυλάξοι - και... κόμμα (!) φτιάχνουμε... Ποιος «Σταύρος», ποιο «Ποτάμι»... Εμείς είμαστε... Ποταμός που ρέει (χωρίς «ρευστό» θα μου πεις, αφού αυτό το ’χουν οι τράπεζες στις οποίες το χορηγεί αφειδώς το ΣαμαροΒενιζελοΧαρδουβελικό γκουβέρνο, αφαιμάζοντας τον έρμο τον λαό: ο Ηλίας ο Μακρής μας το λέει παραστατικότατα και σήμερα με το πικρό σκίτσο του.
* Η Ηλιάνα, η Ελένη, η Κλεοπάτρα, τρία δροσερά πρόσωπα παρά που δουλεύουν στην κάψα του φούρνου - αρτοποιείου του Αχιλλέα, θα είναι στο γυναικείο τμήμα της νεολαίας του... κόμματος που είπαμε. Ο Αχιλλέας στο φορτηγάκι του γράφει τη «Ρούσβελτ»: ΡούΖβελτ, δηλ. με Ζ (όπως, άλλωστε κι η ΔΕΗ στους λογ/σμούς της): Να μια γλωσσολογική πρόταση για τον καθηγητή Μπαμπινιώτη όσον αφορά τις ξένες λέξεις: λ.χ. Κιζμέτ, δηλ. να γράφονται με Ζ όπως και προφέρονται.
* Ο Θανάσης Πουλτσίδης, φίλος απ’ τα παλιά, φανατικός κι αυτός εφημεριδοφάγος, με τις παντόφλες κι αυτός, χαράματα, στο περίπτερο στα γυμνάσια, παίρνει την «Ελευθερία»... ΄Το μεσημέρι, γυρνώντας σπίτι, τον βρίσκω να ’χει παραμάσχαλα, μονίμως, μια αθηναϊκή «απογευματινή» γεμάτη νέα... Αυτόν θα τον πρότεινα για πρόεδρο του κόμματος ΕΛΕΥΘΕΡόφρονων Εφημεριδοφάγων Λάρισας!
* Την φίλτατή μου Άννυ Γιαβασιάν, γνωστή ζωγράφο με πολλές επιτυχημένες εκθέσεις ατομικές και συμμετοχές σε ομαδικές εδώ και στο εξωτερικό (πρόσφατα Μπολόνια) που γράφει κι απαγγέλλει πολύ καλά, θα την παρακαλούσα να επιμεληθεί το έμβλημα και τη σημαία του... κόμματος που λέμε...
* Ο ιδιαίτερα άξιος Λαρισαίος συγγραφέας («Τα οράματα του μόνου» και όχι μόνον) Στέλιος Ντόμαλης χάρηκε το ευρηματικό σκίτσο του Ηλία Μακρή στον «70 και άνω» και την «εξομολόγηση του εφημεριδοφάγου» κι εγώ χάρηκα την νοστιμότατη χορτόπιττα που με φίλεψε η Κυβέλη η σύντροφός του όταν πήγα σπίτι τους και τα είπαμε. Τον προτρέπω να δημοσιεύει κάπου-κάπου κάποιο κείμενό του. Για να δούμε: θα πει το ναι; Θα σου φέρω αντίγραφο του σκίτσου σε έγχρωμη έκδοση, διότι ασπρόμαυρο που μπήκε «έχασε».
Όπως προανέφερα, δέχθηκα 3 προσκλήσεις σε αγροκτήματα, 2 στην περιοχή της Λάρισας και 1 στη Σωτηρίτσα Αγιάς καθώς και μια πρόσκληση στην αυλή λαρισινής μονοκατοικίας... (Βλέπετε, έχω και τα «τυχερά» μου...). Πήγα σε 2 κτήματα και «είδα και θαύμασα» που λέει ο Ελύτης.
1) Στου Θανάση Κατσιάνα, προς Γιάννουλη μεριά, όπου με πήγε ο φίλος συνταξιούχος δικαστής Ηλίας Αγγελόπουλος που τρελαίνεται για χόρτα, ιδίως βλήτα που τα μαζεύει ο ίδιος και είναι και λάτρης του τραχανά που τον φτιάχνει τον Αύγουστο με τα χέρια του και τον μαγειρεύει και μου κάνει το τραπέζι συχνά.
Στου Θανάση Κατσιάνα, λοιπόν, το κτήμα, μόλις 2-3 στρεμμάτων: Εδώ να δεις μεράκι κι αγάπη για τη γη, κόπο και χαρά κι αγνή ταπεινοσύνη μα συνάμα και πλούσια ανταπόδοση της μάννας γης στον ακούραστο δουλευτή της: τι χορτο-λαχανο-μαναβικό θέλεις που να μην το ’χει; Τι καρποφόρο δέντρο επιθυμείς, τι ποικιλία σταφυλιού τραβάει η καρδιά σου; Τι μήλα, τι αχλάδια, τι σύκα; Ό,τι θες! Με τον Θανάση απ’ τα χαράματα να σκάβει, να φυτεύει, να σπέρνει, να κλαδεύει, να ποτίζει και ν’ ακτινοβολεί το πρόσωπό του από χαρά κι αγαλλίαση φροντίζοντας τα δροσάτα προϊόντα της γης και χαρίζοντάς τα με απλοχεριά στους επισκέπτες! Τον πειράζει ο Ηλίας λέγοντάς του να μην σκαρφαλώνει στις μηλιές γιατί, λέει, θα γράφουν οι εφημερίδες: «Ογδοντάχρονος κατέπεσε από μηλιά και...», αλλ’ εκείνος χαμογελάει πάντα καλοσυνάτα και του πετάει απ’ το δέντρο που έχει ανέβει κόκκινα ευωδιαστά μήλα! Να ’σαι πάντα καλά, Θανάση. Θα ξανάρθουμε με τον Ηλία να «βοσκήσουμε» στον μικρό σου παράδεισο χωρίς να σ’ απασχολούμε απ’ τη θαυμάσια ασχολία σου. Έχεις τον ειλικρινή μου θαυμασμό, παλιέ - εν δικηγορία - συνάδελφε...
* Η Φωτεινή Μπλιάτσιου με το εκπληκτικό τεράστιο κτήμα «Ευκαρπία» στην οδό Καρδίτσης απέναντι απ’ το Κοιμητήριο, έχει μια οικογενειακή επιχείρηση καλλιέργειας, παραγωγής, επεξεργασίας, συσκευασίας και διάθεσης 10 μεθυστικών αρωματικών ελληνικών φυτών καθώς και οσπρίων (ρεβίθια, φακές ποικιλία Σάμου) αλλά και μείγματα βοτάνων, προϊόντα με βότανα (λικέρ, αρωματικά ξύδια), αγουρέλαιο Μυτιλήνης με βότανα καθώς και διάφορα παρασκευάσματα και βάμματα πόσιμα και μη. λουΐζα, βασιλικός, αρτεμισία, βαλσαμόχορτο, δενδρολίβανο, δυόσμος, μελισσόχορτο, μέντα, ρίγανη, φασκόμηλο: «Κάθε λέξη κι από ένα χελιδόνι για να σου φέρνει την άνοιξη μέσα στο θέρος», κάθε όνομα φυτού και μια αξέχαστη ευωδία κι όλα μαζί μια μαγεία μεθυστική της όσφρησης! Αλλά και θεραπευτικές ιδιότητες έχουν τα μείγματα βοτάνων η Φωτεινή, με γνώση και σοφία, ετοιμάζει σε ωραίες χάρτινες συσκευασίες: Γιατρεύουν στομαχικές διαταραχές, ενδυναμώνουν τη μνήμη, συνιστώνται για αδυνάτισμα και κυτταρίτιδα καθώς και επώδυνη εμμηνόρροια.
Αν τώρα, δείτε και την πρότυπη - πρωτότυπη - πρωτοφανή κατασκευή του οικήματος - αποθηκών - ξηραντηρίου - συσκευασίας - υποδοχής, δηλ. όλους τους σκεπασμένους χώρους θα διερωτηθείτε αν υπάρχει τέτοια κατασκευή στην Ελλάδα, τουλάχιστον...
Με σχέδιο κι έμπνευση της ίδιας της Φωτεινής, βασισμένο σε τεράστια δοκάρια ξύλινα και τοίχους από... σίτα πράσινη νάυλον διαφανή για να ανασαίνουν αέρα καθαρό και μόνιμο τα’ αποξηραμένα αρωματικά της, είναι ν’ απορείς και να θαυμάζεις πώς το σκέφτηκε, πώς το ’στησε, πώς το συντηρεί...
Νά έν’ αγρόκτημα που πρέπει χώρος επίσκεψης για ιδιωτικά και δημόσια σχολεία στις ημερήσιες εκδρομές τους και στο μάθημα για το Περιβάλλον. Τα παιδιά θα γνωρίσουν τη γη και τα προϊόντα της, θα πιάσουν χώμα στα χέρια τους και θα φυτέψουν τα φυτά που η Φωτεινή θα τους δείξει και θα γνωρίσουν έναν υποδειγματικό χώρο διαμονής - εργασίας κοντά μέσα στη φύση, όπου, επί πλέον η Φωτεινή έχει συγκεντρώσει λαογραφικό υλικό και παλιά αντικείμενα του αγροτικού και αστικού βίου με μεράκι κι ευαισθησία. Βλέπετε, σπούδασε διακόσμηση, αλλ’ αφοσιώθηκε στην αγάπη της γης, έχοντας δίπλα τον γιο της Θέμη. Η γη την διδάσκει να σκέφτεται, να φιλοσοφεί και να ενεργεί, ότνας μια παρουσία γοητευτική, μια ιέρεια αεικίνητη, όμορφη, ευωδιαστή μέσα στον γεμάτο αρώματα της φύσης κόσμο της... Σ’ ευχαριστώ Φωτεινή για όλα και για την πρόσκλησή σου να ’ρχομαι εκεί να γράφω τα εφημεριδογραφήματά μου. Κάθε πρωί που βράζω τη λουΐζα που μου ’δωσες ευωδιάζει το σπίτι όλο! Να ’σαι καλά.
* Μα θα ’μουν αγνώμων, αγενής κι αχάριστος αν στα «τυχερά μου» δεν κατέγραφα την σπιτονοικοκυρά μου την κ. Χριστίνα - έναν άνθρωπο που αναλώνεται για τους άλλους - που κάθε πρωί μ’ ενημερώνει τι θα μαγειρέψει... Η κ. Χριστίνα είναι σύζυγος πρώτου εξαδέλφου του αείμνηστου Αντώνη Καρκαγιάννη με τον οποίο μεγαλώσαμε στο ίδιο σπίτι. Επαινεί τα γραπτά μου και τολμά να μου λέει πως είναι σαν του Αντώνη! Χριστίνα μου, σ’ ευχαριστώ αλλά όταν σου λέω πως υπερβάλλεις, εσύ δεν μ’... ακούς!..
* Και κλείνω με την φίλη Μαρία Γιαννιού - Σαδδά (έχω στο αρχείο μου ένα θαυμάσιο κείμενό της: «Τέλος εποχής» αφιερωμένο στην κατεδάφιση παλιού αρχοντικού για να γίνει πολυκατοικία... Η πρόσκλησή της σε γεύμα στη μονοκατοικία της εδώ στη Λάρισα γίνεται δεκτή υπό τον... όρο να είναι φακές ποικιλίας Σάμου κι εγώ να βάλω τις ελιές...
