Σπαράγματα

Από τον Τάσο Πουλτσάκη

Δεν μπορεί κανείς, αυτές τις υγρές και σκοτεινές μέρες του πρωτοχείμωνου, να μην έχει προσέξει τα κίτρινα, τα κιτρινοπράσινα και τα βαθιά κόκκινα αυτά… σπαράγματα του Φθινοπώρου το οποίο τόσο αθόρυβα μας εγκατέλειψε για να μας παραδώσει έτσι απερίσκεπτα στον άστοργο και αφιλόξενο χειμώνα…
Τα βλέπεις στο διάβα σου λίγο πολύ παντού, να στολίζουν με τα γήινα χρώματά τους άχαρους γκρίζους δρόμους της πόλης, τα πεζοδρόμια, τις πλατείες, το υγρό χώμα των πάρκων. Είναι αυτά τα οποία οι ιμπρεσιονιστές ζωγράφοι όπως και οι φωτογράφοι ύμνησαν μαζί με τους ευαίσθητους ποιητές περισσότερο στα έργα τους. είναι τα φύλλα, αυτά τα …σπαράγματα των δέντρων τώρα που το ψυχρό αεράκι, το οποίο φυσάει πότε από δω πότε από κει - τα κάνει να τρέμουν και να πέφτουν ένα ένα, απελπισμένα…
Όταν τα βλέπεις να συγκεντρώνονται σε κάποια απάνεμα και απόσκια σημεία των δρόμων και των πεζοδρομίων, νιώθεις πως, με τον τρόπο τους, αποζητούν τη συμπάθεια, τη συμπαράσταση και την επιείκεια.
Είν’ αυτό που λέει και ο Κ. Καβάφης στο ποίημά του, ο Πόθος: «Των φύλλων άραχλοι (σκοτεινοί, θλιμμένοι) χαμοί».
Το ίδιο φαντάζομαι πως αισθάνονται και εκείνα τα φύλλα όπως και τα μικρά κόκκινα άνθη της μπουκαμβίλιας, τα οποία «δραπετεύουν» όλο και περισσότερο από το πάνω μπαλκόνι του σπιτιού μου και καταλήγουν στο δικό μου, ζητώντας, απελπισμένα, προστασία και κατανόηση…
Αρκεί μια βόλτα να κάνει κανείς, εκεί, στην οδό 28ης Οκτωβρίου, να σταθεί λίγο στην αρχή της και να κοιτάξει όλο σχεδόν το μήκος της. Θα μαγευτεί από το υπέροχο θέαμα -αποθέωση του κίτρινου- αν βεβαίως προλάβει, αφού ο Χειμώνας βιάζεται να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο και δεν περιμένει.
Τα λίγα σχετικώς δέντρα του κέντρου της πόλης που μπόρεσαν να βολευτούν και να επιβιώσουν στους στενούς δρόμους, στριμωγμένα στα πεζοδρόμια, απότιστα κι απεριποίητα, είναι απορίας άξιο, πού βρίσκουν αυτά τα απίθανης ομορφιάς χρώματα για να μας γλυκάνουν την ταλαίπωρη ζωή μας.
Λίγο παρακάτω, στην οδό Νικηταρά, ένα μήνυμα του τοίχου από εκείνα της αυτογνωσίας που δεν τα βλέπεις πλέον αφού κυριαρχούν τα ακαταλαβίστικα όπως και τα «ψαγμένα» των γιαλατζί αναρχικών και φιλάθλων, μας προσγειώνει στην πεζή πραγματικότητα. Πάνω από τη μεγάλη χρωματιστή ακαταλαβίστικη …καλλιτεχνική σύνθεση, κάποιος ρεαλιστής, συμπληρώνει με καθαρά γράμματα: «Άσχημη τέχνη σε μια άσχημη πόλη».
Είναι βέβαιο, πως πολλοί από τους συμπολίτες μας θα διαφωνούν με την «άσχημη πόλη» του άγνωστου που… τόλμησε να αντιπαρατεθεί σ’ αυτούς τους …καλλιτέχνες του είδους, οι οποίοι τις νύχτες, σαν τους κλέφτες, «μαγαρίζουν» όπου βλέπουν καθαρή επιφάνεια, έτσι για τη μαγκιά τους, αλλά πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις μια πόλη χωρίς προσωπικότητα της οποίας οι κάτοικοί της, έστω λίγοι, δεν σέβονται τους άλλους, τα μνημεία της, τα δημόσια κτίρια όπως και τα ιδιωτικά και τελικώς την πλούσια ιστορία της;