Oποιος βοηθάει τον φτωχό, δανείζει τον Θεό!

Από τον Δημήτριο Νταφούλη, επίτ. σχολ. σύμβουλο και θεολόγο

Το «Καράβι» της Ορθοδοξίας, πλέοντας πότε σε ήρεμες και πότε σε φουρτουνιασμένες θάλασσες, ολοκληρώνει τον ετήσιο κύκλο του και μπαίνει στο λιμάνι της αφετηρίας του, αυτό της Γέννησης του Θεανθρώπου.
Οι καμπάνες ηχούν χαρμόσυνα για τον ερχομό του, σχολεία κλείνουν, χριστουγεννιάτικα δέντρα υψώνονται, λαμπιόνια πολύχρωμα στολίζουν τις βιτρίνες, οι δρόμοι πλημμυρίζουν από φωτάκια και καμπανούλες με αγγελάκια, οι βεράντες των διαμερισμάτων λούζονται στο φως που κάνει τη νύχτα μέρα, στα σπίτια ανάβουν τα τζάκια και ντύνονται χριστουγεννιάτικα, ο Αϊ-Βασίλης ανεβαίνει τις σκάλες και φέρνει δώρα, ο παππούς λέει τα δικά του παραμύθια και η γιαγιά με τημαμά ετοιμάζουν τις πίτες και τα γλυκίσματα για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Ευτυχώς, λέει ο μπαμπάς, που υπάρχουν και οι γιορτές που αλλάζουν τη διάθεσή μας, μας ξεκουράζουν, ξεχνούμε ανάγκες και υποχρεώσεις και μάς δίνουν κουράγιο για το αύριο.
Να, όπως ακριβώς συμβαίνει και τώρα με τη γιορτή των Χριστουγέννων. Γιορτή χαράς, γιορτή φωτός. Φως αλήθειας στον κόσμο. Όλα φως, πολύ φως, που αποκαλύπτει τον προδότη της φιλίας, τον συκοφάντη, τον ψεύτη, τη μοναξιά, την πείνα, τα σκάνδαλα, τη βία, τους επίορκους, τους αχάριστους...
Αυτό το φως, μάς οδηγεί στη φάτνη, όπου ο Χριστός γεννάται ως άνθρωπος. Δεν είναι μακριά μας. Δίπλα μας είναι. Απλώνοντας το χέρι στον γείτονα ή άλλον πάσχοντα συνάνθρωπό μας, θα αισθανθούμε την παλάμη του Θεού! Να τον βοηθήσουμε, να του γίνουμε «πλησίον» όπως ο Καλός Σαμαρείτης της Παραβολής.
Ο Θεός γεννάται ως άνθρωπος για να κάνει με τη χάρη Του τον άνθρωπο Θεό. «Φτώχεψε εκείνος, για να πλουτίσουμε εμείς», όπως λένε οι Άγιοι Πατέρες. Αυτό είναι θεολογικά το νόημα και η ουσία της γιορτής. Να ζήσουμε περπατώντας στο δικό Του μονοπάτι.
Αυτό είναι και το μεγάλο δώρο Του που από αγάπη μας χάρισε. Και εμείς; Ποιο είναι το δικό μας αντίδωρο στην αγάπη του; Ας ψάξει ο καθένας να το βρει. «Όσοι εις Χριστόνεβαπτίσθητε, Χριστόνενεδύσασθε», λέει η εκκλησία μας.
Να μην ξεχνάμε, είμαστε συνειδητά μέλη της εκκλησίας μας. Όπου και να βρεθούμε κουβαλάμε Ελλάδα και Χριστό, τα συστατικά της συνείδησής μας. Ακούμε τον κόσμο όλο αλλά δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε λίγο και τον δικό μας κόσμο. Λησμονήσαμε τον κόσμο της ψυχής μας.
Το φως της Βηθλεέμ, μακάρι να φωτίσει και την ψυχή μας. Να αναδειχθούν τα δώρα του πνεύματος, «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη», πίστις, πραότης, εγκράτεια».
Με αυτά μπορούμε να περάσουμε στην αντίπερα όχθη, όπου ο καλός λογισμός κάνει και την έρημο ν’ ανθίσει.
Αυτά είναι η στολή της ψυχής και γνώρισμα του πιστού που βοηθούν να γίνουμε «πλησίον» σε κάθε πάσχοντα συνάνθρωπό μας, ως αντίδωρο στη φιλανθρωπία του Κυρίου μας. Δεν έχουν τελειωμό τα βάσανα του κόσμου. Αρμάθα τα προβλήματα, οικονομικά, υγείας, σώματος και ψυχής.
Μπορούμε -αν θέλουμε- να βοηθήσουμε. Να κάνουμε το πρόβλημά τους και δικό μας πρόβλημα. Η ενσυναίσθηση είναι αρετή.
«Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος, λέει ο Νομπελίστας ποιητής μας Οδυσσ. Ελύτης, να ’ναι ήμερος, να ’ναι άκακος, λίγο φαΐ, λίγο κρασί, Χριστούγεννα και Ανάσταση».
Σήμερα, βέβαια, δεν ανοίγουμε εύκολα την πόρτα του σπιτιού μας σε όποιον ζητάει βοήθεια. Δεν ξέρουμε αν είναι συνάνθρωπός μας με πραγματικές ανάγκες ή είναι επαγγελματίας επαίτης και το χειρότερο ληστής ή δολοφόνος. Πολλά ακούμε, πολλά γίνονται. Ο άνθρωπος φοβάται τον άνθρωπο. Μπορούμε όμως να γίνουμε συνδρομητές του θεάρεστου έργου της εκκλησίας μας, το «Πανδοχείον» της πίστης μας. Αυτή γνωρίζει τις ανάγκες των ενοριτών. Αλλά και διά μέσου φιλανθρωπικών συλλόγων, συλλόγων Αγάπης Χριστού. Δεν είμαστε όλοι «ασθενείς»... Επίορκοι. Μη χάσουμε τόσο εύκολα την εμπιστοσύνη μας...
Όλοι μας νοσταλγούμε μια καλύτερη ζωή. Πνιγόμαστε στα δίχτυα της παραβατικότητας και της κακίας. Ζητάμε έναν κόσμο αγγέλων. Ζητάμε πρότυπα που να ζουν τις αλήθειες που πρεσβεύουν και διακηρύττουν.
Ζητάμε πράξη και όχι φλογερά κηρύγματα και λόγους. Είναι «το φώλι» της ελπίδας. Οικογένεια, σχολείο, πολιτεία και κυρίως εκκλησία, μπορούν να συστρατευτούν αν το αποφασίσουν. Τότε θα ζήσουμε τον κόσμο για τον οποίο προσευχόμαστε. Θα ζούμε ορθόδοξα, πνευματικά Χριστούγεννα, αποβάλλοντας τον μανδύα του παλαιού ανθρώπου, με τον κακό λογισμό, αιτία όλων των δεινών.
«Χριστός επί γης, υψώθητε...» ψάλει ο υμνωδός. Καλή είναι η υλική αγαλλίαση του στομάχου, η διασκέδαση και τα ταξίδια, αλλά και η πνευματική αγαλλίαση να μη λείπει. Το «Καράβι» της Ορθοδοξίας, θα ξεκινήσει πάλι.
Αν το πλήρωμα είναι ανακαινισμένο, πιο εύκολα θα περάσει τις φουρτούνες που ίσως συναντήσει.
Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα.
Γιορτή αγάπης και προσφοράς...